A whole week in Bristol - Day 1

"Φεύγω...!"

Αυτή ήταν η πρώτη φορά που έκανα κοινοποίηση τοποθεσίας στο facebook. Το μέρος ήταν το "Eleftherios Venizelos International Airport of Athens", και άναψαν τα αίματα. Likes, σχόλια κι ερωτήσεις τύπου "ωχ???", "που πας?", έκαναν την εμφάνισή τους. 
Φυσικά δεν απάντησα. Όχι αμέσως.

A whole week in Bristol
Day 1

The flight
Όταν ήρθε εκείνη η ρημάδα η στιγμή που έπρεπε να κλείσω τα εισιτήρια αλλιώς θα ταξίδευα ποτέ, ως δια μαγείας το "σύστημα" δεν δεχόταν καμία πιστωτική κάρτα, ούτε χρεωστική, έκανα ολόκληρη τη διαδικασία τουλάχιστον τρεις φορές σε τουλάχιστον τρία διαφορετικά site αεροπορικών κρατήσεων, και σε κανένα μα κανένα δεν κατάφερα να κλείσω εισιτήριο. Προσπαθούσα επί δύο ώρες να κλείσω εισιτήρια, και όταν επιτέλους τα κατάφερα...ήμουν τόσο κουρασμένη, που το κόστος τους δεν μου φάνηκε τραγικό. Το ότι από την αρχική τιμή (600e) μέχρι και την τελική (800e) είχαν αυξηθεί κατά 200e, ούτε αυτό μου έκανε εντύπωση. Σιγά, τώρα, τι είναι 200 ευρώ...;  
Νυσταγμένη, πια, έπεσα για ύπνο χωρίς να σκέφτομαι.

Την ημέρα της πτήσης, εκεί που δίνουμε τις βαλίτσες στο αεροδρόμιο, τότε μόνο κατάλαβα γιατί πλήρωσα παραπάνω. Έμαθα λοιπόν, ότι είχα κλείσει εισιτήρια στην Business Class. Τι είναι η business class; Είναι θέσεις για λίγους κι εκλεκτούς, άρα έχεις μικρές πολυτέλειες που οι άλλοι πίσω δεν έχουν (όπως την ησυχία σου, εφημερίδα), κάτι να πιεις (μπύρα, κρασάκι, σαμπάνια, χυμό, ντοματοχυμό, απλό νεράκι), να τσιμπήσεις μπισκοτάκι, σοκολατάκι, καραμελίτσα (αυτήν την δίνουν και στους πίσω), αλλά κυρίως...το μενού είναι που μετράει:

Μην νομίζετε ότι δεν έχει κυρίως πιάτο. Έχει. Απλά το καταβρόχθισα προτού θυμηθώ ότι ήθελα να το θυμάμαι για πάντα.

Ήμουν με μια μπουκιά ραβανί (ή ρεβανί, για την ακρίβεια) στο στόμα, όταν παραλίγο να μου κάτσει στο λαιμό. Η αιτία ήταν το τοπίο ακριβώς από κάτω μας.
Ήταν συγκλονιστικό. Το δραματικό ήταν ότι χρειάστηκα και δεύτερο ποτήρι νερό για να συνέλθω.

Συγκλονιστείτε...
Αλλά προσέξτε, μασουλήστε πολύ καλά και καταπιείτε προτού συνεχίσετε την ανάγνωση.

The arrival day
Το ταξίδι ήταν ήσυχο και πιο άνετο απ' όσο περίμενα.
Όταν έφτασα με εντυπωσίασε η αλλαγή καιρού σε χρόνο...dt. 
Από την λιακάδα με τον απίστευτα καταγάλανο ουρανό,  

στα κατάμαυρα σύννεφα που μαζεύτηκαν.

Εγώ κλασσική τουρίστρια όπου πάω (ακόμα και στην Αθήνα ειδικότερα το καλοκαίρι, οι τουρίστες και οι ντόπιοι με περνάνε για τουρίστρια και μου μιλάνε στα αγγλικά), με καπελάκι, γυαλιά ηλίου και φουσκωτό μαξιλαράκι λαιμού, για ύπνο στο λεωφορείο.

Έφτασα! Αφού εγκαταστάθηκα με την άνεσή μου στο σπίτι που θα με φιλοξενούσε, βγήκαμε για μια αναγνωριστική βόλτα. Από σήμερα και για μια εβδομάδα, θα περπατούσα τριγύρω, χωρίς την βοήθεια κανενός. Ευτυχώς δεν είχε βρέξει (ακόμα), και είχα την τύχη να δω ένα απίστευτο τοπίο. Και φυσικά το φωτογράφισα αμέσως.

Βασικά, ότι αξιόλογο βλέπω, θα το φωτογραφίζω-οπότε να είστε προετοιμασμένοι.

Τα νέα μου δημητριακά και η απίθανη συσκευασία γάλακτος

Μόλις βρήκα τα νέα μου αγαπημένα δημητριακά.

Πάμφθηνα-μόλις 2 λίρες, παραγωγής μεγάλης αλυσίδας supermarket, παρόμοια με τα μωβ quaker.

Θα τα κάνω μαζική ενδοκοινοτική απόκτηση. 

Και...το γάλα συσκευάζεται σε αυτό το πρωτότυπο μπουκάλι. Δεν είναι απίθανο??? Με το που το είδα, ξετρελάθηκα. Το μυαλό μου άρχισε να στροφάρει, έψαχνα εναλλακτικούς τρόπους επανα-χρησιμοποίησής του. Ως άτομο με οικολογική συνείδηση, θεωρώ ότι το συγκεκριμένο προϊόν είναι ασύμφορο στο περιβάλλον-τόσο πλαστικό, αλλά  από την άλλη...με τρελαίνει αυτή η συσκευασία!!!