Το μπριάμ

-"Μην φας τα καρότα.. δεν έβρασαν καλά. Θα τα ξαναβάλω αργότερα μόνα τους να βράσουν".
-"Καλά. Ούτως ή άλλως δεν τρώω βραστά λαχανικά".
-"...τι...;;;"
-"Δεν τρώω βραστά λαχανικά".
-"Κι εγώ έφτιαξα μπριάμ, το πρώτο μου μπριάμ για σένα...".
-"Έξι χρόνια είμαστε μαζί, δεν ήξερες ότι δεν τρώω βραστά λαχανικά;"
-"..Είχα μια ελπίδα ότι αν τα μαγειρέψω, θα τα έτρωγες...".

...

Κι έβρασα μόνα τους τα καρότα, αλλά αυτό που κατάφερα ήταν να αποχρωματιστούν. Μαλάκωσαν μεν, αποχρωματίστηκαν δε. Έχετε ξαναδεί λευκά καρότα; Εγώ όχι. 
Οπότε τα καρότα ήταν για πέταμα. Ούτε η Μαλού δεν τα άγγιξε.
Και που λέτε, έφτιαξα το πρώτο μου μπριάμ. Ακολούθησα την συνταγή από το βιβλίο "Φοιτητής και στην Κουζίνα" (Βίκυ Σμυρλή), το οποίο εξηγεί με πολλή υπομονή τα συστατικά μιας κουζίνας. Αρκετά απλογραμμένη η συνταγή, παρόλα αυτά, πάλι κάπου έχασα την σειρά. Φυσικά παρέκαμψα τις οδηγίες: αντί για 4 πατάτες έβαλα...δεν θυμάμαι. Πάνω από 6. Ίσως και 8. Και πάλι καλά δηλαδή, αφού ο συγκάτοικός μου από το μπριάμ δεν τρώει βραστά λαχανικά, τι μένει να φάει; πατάτες. Έβαλα περίπου 2 καρότα κομμένα σε ροδέλες-περίπου γιατί οι καροτοροδέλες ήταν ήδη στην κατάψυξη και δεν μπόρεσα να τις συνθέσω αναλογικά σε δύο φυσιολογικά καρότα. Κι έβαλα ακριβώς 2 κολοκύθια, όπως έλεγε η συνταγή μου. Σάλτσα, κρεμμύδι και τα λοιπά.
Εύκολο το μπριάμ, λοιπόν. 
Τώρα έχουν μείνει στην κατσαρόλα μόνο τα κολοκύθια, που ομολογώ ότι φαίνονται πολύ ωραία. Αλλά τα φοβάμαι λίγο, λόγω της πρόσφατης δυσάρεστης εμπειρίας μου με τηγανιτά κολοκυθάκια-τσάκισα ένα ολόκληρο πιάτο, το πρώτο και το τελευταίο-, και ήμουν για μια εβδομάδα, αγκαλιά με την λεκάνη, χαπακωμένη και τέζα στο κρεβάτι.
Πως να ξαναεμπιστευθείς κολοκύθι μετά από αυτό;

Την επόμενη φορά θα κάνω το μπριάμ στον φούρνο. 

Και στα δικά σας.

∙~∙