Περί χρυσόψαρου

Να σας συστήσω τον Χάρη και τον Μπάμπη! 

Τα βαφτιστικά τους είναι απ'το Χαράλαμπος. 

'Ηταν μια ευχάριστη αλλά και συγκινητική έκπληξη, δώρο για τα φετινά μου γεννέθλια. (τα οποία εγώ δεν ήθελα ούτε να θυμάμαι).

Μέχρι τώρα είχα πάντα μόνο ένα χρυσόψαρο.
Πρώτα ο Μπούφος (Τζιτζιμπούφος, επιρροή από το καναρίνι Τζιτζιφιόγκος).
Έπειτα ο Ρούλης (Ζωηρούλης). 

 Ο Μπούφος, όνομα και ψάρι, έμεινε 6 ολόκληρα χρόνια μαζί μου, ώσπου μια μέρα αποφάσισε να πάρει τα μπογαλάκια του και να πάει ένα ταξιδάκι. Που και που, μου στέλνει κάρτες με μπουρμπουλήθρες.

Εδώ, σε μοναδικά στιγμιότυπα, παρέα με τον Δαίμονα, όνομα και γατί.

Μετά ήρθε ο Ρούλης, πολύ ζωηρός.
Έμεινε ένα περίπου χρόνο κοντά μου όταν του 'στριψε και αποφάσισε να πάει να βρει τον Μπούφο. Το σκασμένο!

Κι έμεινα χωρίς ψάρι.
Ποιόν θα φοβέριζα τώρα, με το τηγάνι;

Έχω λίγο καιρό μετακομίζω. Απ'το ισόγειο στον τρίτο όροφο. Μεγάλη απόσταση.
Όταν θα είχα πλήρως διαμορφώσει τον χώρο, σκεφτόμουν, να υιοθετήσω κάποια στιγμή ένα αδέσποτο χρυσόψαρο. Να κάνω ένα καλό στην κοινωνία και να ομορφύνω το νέο μου σπίτι.

Τελικά ήρθε πολύ νωρίτερα. 
Το πιο γλυκό δώρο!

Παλεύω με κραμπόν και πιολέ

9πμ παρά.

Πήγαινα στη δουλειά. Περπατούσα στον δρόμο αγουροξυπνημένη, κουρασμένη, και πολύ ζαλισμένη.
Διάθεση για δουλειά, μηδέν.
Κέφι, υπό το μηδέν.
Άγχος στο άνω όριο!

Σταματάω στο πεζοφάναρο, όπου και το φανάρι των αυτοκινήτων θα άναβε σε λίγο, πράσινο.
Ανάβει πράσινο. Σχεδόν αμέσως, ο δεύτερος στη σειρά, κορνάρει, για να ξεκινήσει ο πρώτος. 

Ο ήχος της κόρνας αντήχησε πολύ δυνατά στο ζαλισμένο μου μυαλό, τρόμαξα, αναπήδησα προς τα πίσω, ένιωσα την καρδιά μου να χτυπά έντονα. Ούφ, την γλίτωσα την καρδιακή προσβολή.

Ο πρώτος ξεκινάει, ο δεύτερος (που κόρναρε), φτάνει μπροστά μου, ανοίγει το παράθυρο, και μου λέει : "Τι θες ρε μ@λ@κ#σμ$ν%;"
Έμεινα με το στόμα ανοιχτό.
Πάλι καλά, γιατί ήταν 8.55πμ ακόμα, κι εγώ δεν βρίζω αγνώστους που δεν μου έκαναν κάτι, πρωινιάτικα.
Αλλά αυτός ο άνθρωπος, το βρισίδι το είχε έτοιμο. Να το ξεστομίσει σε οποιονδήποτε, χωρίς λόγο και αιτία. Αυτός κόρναρε. Εγώ τρόμαξα, τινάχτηκα και πισωπάτησα. Και με έβρισε.

Μα γιατί άλλαξαν τόσο οι άνθρωποι;
Γιατί μιλάνε μονίμως άσχημα;
Γιατί μερικοί έχουν πάντα νεύρα; Ξεκινάω καθημερινά τη δουλειά, ακούγοντας του κόσμου το πλούσιο λεξιλόγιο, γεμάτο άσχημες, ταπεινωτικές και μειωτικές λέξεις.
Που πήγε η ευχάριστη και η αισιόδοξη συμπεριφορά;
Να δουλεύεις, να συναναστρέφεσαι με άλλους και να χαμογελάς.
Οι οδηγοί να μου κλείνουν το μάτι, όχι να με βρίζουν.
Μα πως ζουν έτσι, αυτοί οι άνθρωποι;

Παλεύω με κραμπόν και πιολέ να μην τρελαθώ. Να μη γίνω σαν αυτούς.

Στο Επίλογος

Περάσαμε καλά, κάναμε γεννέθλια, ήπιαμε, γελάσαμε, εισπνεύσαμε Ήλιον (He), γελάσαμε πιο πολύ.
Ξεκουραστήκαμε.
Γεμίσαμε τις μπαταρίες μας.
Έτοιμοι να αντιμετωπίσουμε την καθημερινή ρουτίνα μας.
Με όρεξη, ευχάριστη διάθεση, χαρά.

Και έγινε της...ατάκας

Οι ατάκες στην παρέα μας, πέφτουν βροχή. Αυθόρμητες, συνήθως αυθεντικές, φιλοσοφημένες ή μή, έξυπνες και ηλίθιες. Και το γέλιο...ακολουθεί.

Οι επόμενες ειπώθηκαν μπροστά μου. Τις υπόλοιπες δεν τις κατέγραψα. Κοιμόμουν.


"Αυτή η μ@#$%@ που μου 'δωσες είναι καλή! Δε νιώθω τίποτα!"
(Για επίθεμα της Hansaplast για φουσκάλες).

"Αυτό το κολοκύθι που μου'δωσες και έβαλα, έκανε δουλειά τελικά. Αλλού με χτύπησαν τα παπούτσια, όχι εκεί!"
(Για το ίδιο επίθεμα).

Στο γύρνα

Ξυπνάμε χαράματα (8.30πμ). Το πούλμαν έρχεται, επιβιβαζόμαστε όλοι και ξεκινάμε το ταξίδι της επιστροφής.
Ολιγόωρη στάση στο Λιτόχωρο, παραλαμβάνουμε τους Ολύμπιους, και συνεχίσαμε. 
Χωρίς απρόοπτα. 

Στο κορυφής

Την Κυριακή χαράματα (7πμ) ξυπνήηηησαμε, μαζευτήηηηκαμε, ξεκινήηηησαμε να περπατάμε, με στόχο την κορυφή. Εννοείται πως εγώ δεν έφτασα ποτέ. Ευτυχώς κάποιοι έκαναν κορυφή και μας βγάλανε ασπροπρόσωπους. 

...

Το βραδάκι, όταν πλέον και οι κορυφής φτάσανε κάτω, πήγαμε για φαγητό. 
Εγώ πήγα για ύπνο.

Στο φτάσαμε

Φτάσαμε. Η ώρα είναι περίπου 7πμ του Σαββάτου. Ξεφορτώνουμε πράγματα και θάματα, και οι περισσότεροι ξαπλώνουμε στα κρεβάτια μας για επιπλέον ύπνο. Άλλοι πήγαν για καφεδάκι.
Την ημέρα την περάσαμε με ελεύθερο πρόγραμμα. Κάναμε βαρκάδα στη λίμνη Κερκίνη, παρατηρήσαμε τα πουλιά, μάθαμε για τις περίεργες συνήθειες της...λίμνης, ήπιαμε το καφεδάκι μας σε μακρινό σόϊ, είδαμε στρουθοκαμήλους σε μίνι φάρμα, πήγαμε μικρή πεζοπορία, και φάγαμε σαν άρχοντες. Το βράδυ κοιμηθήκαμε σαν πριγκήπισσες.

Στο...πήγαινε

...Το λεωφορείο ξεχείλιζε. (Καλά, ένα λεωφορείο δεν μπορεί να ξεχειλίσει). Ήταν γεμάτο μέχρι και την τελευταία θέση. Πρόσωπα γνώριμα, φίλοι, πολύ καλοί φίλοι, όλοι μαζί μια παρέα, γεμίσαμε ένα πούλμαν μια Παρασκευή βράδυ.
Κατευθύνθηκα προς τις μοναδικές δύο κενές θέσεις, και πάγωσα. Πάντα παγώνω όταν τον βλέπω. Απλά όλα σταματάνε να δουλεύουν. Το μυαλό μου παραλύει. Δε σκέφτεται λογικά. Βασικά δεν σκέφτεται καθόλου. Κατακλύζεται από εικόνες, αναμνήσεις, συναισθήματα που εμποδίζω να βγουν, εδώ και πολύ καιρό. Για μένα, η ομοιότητα - στην εμφάνιση μόνο- είναι μεγάλη. Και αυτό είναι αρκετό από μόνο του. 
"...κοίτα! Το Rover είναι εδώ!", πήγα να πω.
Για άλλη μια φορά κατάφερα να επιβάλλω στο μυαλό μου την επαναφορά στην πραγματικότητα. Δεν είπα τίποτα κι έκατσα στη θέση μου. Το Rover καθόταν ήσυχα εκεί που το άφησα, και θα με περιμένει να γυρίσω σ'αυτό, τρεις μέρες μετά. Κι εγώ το ίδιο.

...

Προσπαθούσα επί κανά 15λεπτο να βολέψω τα πράγματά μου κι εμένα, σε 1 1/2 θέσεις πούλμαν. Τα τσιμπολογήματα και το σακίδιο με τα απαραίτητα, τα έβαλα κάτω από τα πόδια μου. Το μαξιλάρι πήρε τη θέση του στο παράθυρο. Ακολουθεί ταξίδι 10 ωρών. (Νομίζω κάπου τόσο ταξίδεψα όταν πήγα στον Καναδά. Με αεροπλάνα όμως). 
Ναι, το μαξιλάρι μου, του ύπνου.

Και ξεκινάμε!

Παίρνουν οι υπεύθυνοι, το μικρόφωνο να μας πουν δυο-τρία πράγματα για το πρόγραμμα. Έρχονται κι άλλοι δύο, να πουν κι αυτοί, και κάπου ακολουθεί ο διάλογος:
"...θα σταματήσουμε στο 212ο χλμ, να φάμε..."
"...όχι στο 212ο χλμ, στο 22ο..."
"...και που ξέρουν ρε μ@#@$@ αυτοί εδώ που είναι το 22ο και που το 212ο...;;;"
Πολύ γέλιο.

...

Ησυχία. Έβλεπα όνειρο.
Ώσπου:
"...Ζήκοοοοοο!!!!
"Αϊ στο δι@#$%, Ζήκο και Ζήκο....
....Στο δι@#$%....."
Από εκεί και μετά έγινε της κακομοίρας στο πούλμαν. Που να ξανακοιμηθώ.

...

Ησυχία. Ανοίγω τα μάτια μου και βλέπω τίποτα. Πλήρης Σκοτίνα. Είχαμε περάσει τη Λάρισα. Οδεύαμε για Όλυμπο, θέση Γκορτσιά. Μικρή παράκαμψη, για να αφήσουμε εκεί την μία ορειβατική ομάδα μας. Όσο το τοπίογινόταν όλο και πιο γνώριμο, αναμνήσεις και συναισθήματα της προηγούμενης χρονιάς, τα ξαναζούσα. Η περσινή απόπειρά μου να ανεβώ στον Όλυμπο, το τριήμερο της Καθαράς Δευτέρας, ήταν υπέρβαση των ορίων μου, του εαυτού μου.
Ευχηθήκαμε στα παιδιά καλό δρόμο, και συνεχίσαμε το ταξίδι μας.

Νανάκια τώρα.
Καληνύχτα. Η ώρα είναι 3πμ.

Πασχαλίτσες παντού

Πειράματα 3...

Βρέθηκε λάθος

Dear All. 

Είχε γίνει ένα μικρό λαθάκι στις ημέρες που θα γίνει το Παζάρι...
Οι ημέρες επισκεπτηρίου είναι από Τετάρτη έως Παρασκευή (όχι από Τρίτη). 
Το post έχει διορθωθεί για να μην μπερδευόμαστε.

Merci!

Λίγα λόγια για τον Αγησίλαο

Ο Αγησίλαος... 

 Τα μαύρα του μάτια σε μαγνητίζουν. Είναι γλυκός, με ευχάριστη διάθεση και δεν θες να φύγεις από την παρέα του. Όσοι τον γνώρισαν μόνο καλά λόγια έλεγαν για αυτόν. Σε κάνει να ξεκαρδίζεσαι με τις γκριμάτσες του και τα αστειάκια του. Ο Αγησίλαος κάποτε είχε πάρει κι αυτός τα βουνά. Έχει πάει σε αρκετές κορυφές της Ελλάδας, κι έχει κάνει αρκετές διαδρομές. Τα τελευταία χρόνια έχει σταματήσει τις εξορμήσεις και περιμένει πώς και πώς να έρθει το καλοκαίρι για να ξεκινήσει τις ατελείωτες βόλτες. 
 Είναι γεμάτος αγάπη, και κουβαλάει πολλές αναμνήσεις. Οι ιστορίες του θα σας συναρπάσουν, και θα ονειρευτείτε ότι τις ζήσετε μαζί. Το όνομα του ξεγελάει. Τον φαντάζεστε περίεργο στην όψη; Πιστέψτε με, δεν είναι όπως νομίζετε ότι είναι. 
Προσφέρθηκε να μου κρατήσει συντροφιά στο Παζάρι. Θα είναι εκεί κάθε απόγευμα, και θα μου φτιάχνει το κέφι. 
Ελάτε να τον γνωρίσετε. Θα πάθετε πλάκα μαζί του. Θα είναι μια εμπειρία ζωής, που δεν πρέπει να χάσετε. Μην έρθετε για το παζάρι. Ελάτε γι'αυτόν. 
 Δίνει πρωτότυπα αυτόγραφα...

Το παζάρι ξεκινάει!

Επιτέλους, ευχάριστα νέα!

Το παζάρι ξεκινάει!

Ο χώρος βρέθηκε και η ημερομηνίες διεξαγωγής ορίσθηκαν.

Το...μέρος είναι στα γραφεία του Α.Ο.Σ. (Αθηναϊκός Ορειβατικός Σύλλογος), στην πλατεία Αγίων Θεοδώρων, στάση μετρό Πανεπιστήμιο. Στον 6ο όροφο. Πιο πάνω δεν έχει, μετά είναι η ταράτσα.

Η διάρκεια θα είναι για όλον τον Απρίλιο, ημέρες Τετάρτη-Παρασκευή και ώρες 19 μ.μ. - 21 μ.μ., με εξαίρεση τις Πέμπτες 04/04/2013 και 18/04/2013 όπου δεν θα μπορέσουμε να δεχθούμε επισκέπτες...

Με μια τελευταία έκκληση, να ζητήσω από όλους όσους ενδιαφέρονται να βοηθήσουν, ότι αν υπάρχει έστω και ένα αντικείμενο που δεν χρειάζεστε, θα μας βοηθήσετε πάρα πολύ αν μας το στείλετε (περισσότερες λεπτομέρειες για το που μπορείτε να στείλετε, εδώ), ώστε να δοθεί προς πώληση. Παρόλο που προσπαθήσαμε όσο πιο πολύ να διαδώσουμε το παζάρι, ελάχιστοι είναι αυτοί που έδωσαν πράγματα μέχρι τώρα. Φαίνεται ότι οι περισσότεροι στάθηκαν μόνο απλά στην "κοινοποίηση" και δεν μπήκαν στον κόπο να το διαβάσουν...

Ακόμα, μιας και αφορά έναν μπέμπη όλη αυτή η προσπάθεια, είναι φυσικό και επόμενο, μεγάλο μέρος των εκθεμάτων να είναι τα παιδικά είδη. Από πλεκτά bebe, μέχρι παιχνίδια και ποδηλατάκια. 

Θα υπάρχουν όμως και πασχαλινά είδη, και διακοσμητικά και άλλα αντικείμενα. 

Η αρχική λίστα με τα υποψήφια είδη, τα λέει όλα. 

Σας περιμένουμε και από κοντά!

Σας ευχαριστώ,

Stavrou

An Apple a day...