Ευλόγησον Κύριε

"Ευλόγησον Κύριε τα εκλεκτά εδέσματα που φάγαμε..."


(δε φαίνονται επειδή μία ανώτερη δύναμη που ο ανθρώπινος νους δεν μπορεί να εξηγήσει, ήρθε και μάζεψε τα πιάτα με τα υπολείμματα).

"Καθώς και την τούρτα παγωτό που θα φάμε..."

(μία δροσερή τούρτα με γεύση βανίλια και σοκολάτα, αναμειγνύονται μοναδικά με λαχταριστά κομματάκια μπισκότου και σοκολατομπισκότου, ενώ τα αγαπημένα σε όλους, πουράκια-σοκολάτας-, κάνουν ένα δυναμικό come back χάρη σε μία αξέχαστη συνεργασία).

Θέλω τη μαμά μουουουου....

Χτες το απόγευμα κάποιοι ζήσανε ΜΕΓΑΛΕΣ στιγμές μαζί μου.
Δεν μαγείρεψα (ευτυχώς που έμεινε μία μερίδα μακαρόνια-σκέτα- από την προηγούμενη, γιατί δεν είχα καθόλου μα καθόλου όρεξη),
Δεν συμμάζεψα το σπίτι (σκούπισμα-σφουγγάρισμα το Σαβ/κο που δε θα 'χω παρέα, και ΑΝ έχω όρεξη)...
Αλλά...
Έβαλα πλυντήριο (ρούχων) και σιδέρωσα!
Τα δύο ...χέρια βοηθείας που είχα, ήταν και πολύ παρλαπίπες, έπαιρναν πρωτοβουλίες χωρίς να ζητήσουν τη δική μου άποψη, με αποτέλεσμα να καθυστερήσω απίστευτα να πατήσω το κουμπί ON για να πάρει μπρος το πλυντήριο. Και όταν επιτέλους ξεκίνησε,(...ρούχα μαζί που πλύθηκαν... Κι έχουνε γίνει ρόοοοοοοοοοζζζζ....) αυτά έστησαν την σιδερώστρα στα πόδια της (γιατί η ίδια ήταν πολύ κουρασμένη για να το κάνει μόνη της) και με περίμεναν να φέρω το σίδερο.
"θέλω τη μαμά μουουουου.... ήταν το πρώτο πράγμα που βγήκε απ'το στόμα μου, όταν άρχισαν οι διαφωνίες με τα χέρια.
"όχι, δεν θα το κάνεις έτσι, θα το βάλεις έτσι...."
"μα..."
"δεν έχει μα, έτσι είναι το σωστό"
"μα, δεν..."
"δεν έχω σιδερώσει ποτέ φούστα, αλλά νομίζω έτσι είναι το σωστό, και αυτό θα κάνεις"
"θα το κάνω όπως θέλω εγώ" ήταν η απάντησή μου.
Και κούτσου κούτσου σιδέρωσα με τον τρόπο μου, τρεις φούστες.
Τώρα, κατά πόσο είναι καθωσπρέπει σιδερωμένες, αυτό είναι άλλο θέμα!

Τα πιτσιρίκια

Το Σαβ/κο 15 & 16 Ιουνίου 2013, θα συμμετάσχω στην εκδήλωση "Τα Πιτσιρίκια"!

Για πρώτη φορά, θα έχω τον δικό μου πάγκο, ανάμεσα σε άλλοους εκθέτες.

Τα Πιτσιρίκια απευθύνονται σε γονείς και παιδιά.

Ο χώρος είναι το Playgroup, Κύπρου 37Β στην Αγία Παρασκευή.

Η είσοδος είναι ελεύθερη, και υπάρχει αγορά χειροποίητων εναλλακτικών παιδικών ειδών, εργασήρια και δημιουργική απασχόληση για τα παιδιά, και σεμινάρια-συζητήσεις για τους γονείς.

Από τις 11πμ έως τις 20μμ, θα είμαι εκεί. 

Ευτυχώς υπάρχει σουβλατζίδικο δίπλα.

Τα φώτα της δημοσιότητας

Τι είναι η ζωή άμα δεν έχει μία δόση περιπέτειας; 

Η πρωινή γλίστρα στη σαπουνάδα του σφουγγαρίσματος στην υπόγεια διάβαση προς το μετρό, εξελίχθηκε σε ένα άψογα εκτελεσμένο axel, προσγείωση στο ένα πόδι, και την επιτυχή προσεδάφιση μου στη γη. 
Τα κανάλια με είχαν περικυκλώσει με σκοπό την συνέντευξη, αλλά, με ξέρετε τώρα, δεν μου αρέσουν τα φώτα της δημοσιότητας.

Διαφορετικά

Για χρόνια ολόκληρα, δίπλα στο σπίτι που πέρασα τα μεσημέρια μετά το σχολείο, εκεί που διάβαζα τα μαθήματά μου και όπου έπαιζα, εκεί στη διπλανή κατοικία, υπήρχε μία οικογένεια. Τα παιδιά της οικογένειας ήταν ήδη ενήλικες-μικρά παιδιά στην ηλικία μου δεν υπήρχαν. Τη οικογένεια πάντα τους θυμόμουν σαν απόμακρη. Το μπαλκόνι τους ήταν λίγο πιο χαμηλά από το δικό μας, οι γλάστρες που το διακοσμούσαν ήταν άδειες, σπάνια έβλεπα κάποιον να ποτίζει τα λουλούδια-τουλάχιστον όσα δεν είχαν ξεραθεί. Τα παραθυρόφυλλα ήταν πάντα ανοιχτά. Κουρτίνες στα παράθυρα δεν υπήρχαν. Το μπαλκόνι...έρημο. Και ήταν ήσυχοι. Πολύ ήσυχοι.

Από όσα ξέρω, η ζωή τους δεν ήταν χαρούμενη. Είχαν τις παραξενιές τους, τις ιδιαίτερες νοοτροπίες τους περί σωστών αποφάσεων. Και αυτό έφερε αρνητικές συνέπειες.
Τώρα, σχεδόν 20 χρόνια μετά, μένω πλέον μόνη μου στο σπίτι των σχολικών  μεσημεριών μου.

Και γείτονάς μου είναι ο γιος της διπλανής εκείνης οικογένειας. Παντρεμένος, άνεργος, και η σύζυγός του το ίδιο, έχουν περάσει πολλά και οι δύο. Δε μιλάνε πολύ, και δεν βγαίνουν συχνά έξω από το σπίτι, ούτε στο μπαλκόνι. Όσες φορές μου έχει μιλήσει, ο τρόπος που πλησιάζει είναι αθόρυβος, κι έχω τρομάξει όταν ξαφνικά εμφανίζεται μπροστά μου από το πουθενά και μου μιλάει.

Σήμερα το πρωί που έφευγα από το σπίτι, ήταν έξω στον δρόμο, και έφτιαχνε το αυτοκίνητό του-βρήκε προσωρινή δουλειά κι ελπίζω να συνεχίσει- και μου μίλησε… Ήταν τόσο ευγενικός… Ξέρει ότι τα πράγματα είναι δύσκολα, το ζει καθημερινά, αλλά προσπαθεί για μια νέα αρχή, και είναι αισιόδοξος. Παλεύει κάθε μέρα για ένα μεροκάματο, για να γυρίσει πίσω στο σπίτι με λίγα χρήματα στην τσέπη, ακόμα κι αυτό όμως είναι εξαιρετικά δύσκολο.

Και σήμερα… ένιωσα τόσο χαρούμενη… Έφυγα από το σπίτι με χαμόγελο… Ξεκίνησα την ημέρα μου διαφορετικά. Ήμουν πιο δυνατή.

Με όσους μιλάω και χαιρετάω καθημερινά-πάντα με κεφάτη διάθεση-, όλοι μου βγάζουν μια δυστυχία που τη νιώθω, ότι δεν είναι ευτυχισμένοι με τη ζωή τους, παρόλο που έχουν τα βασικά αγαθά και με το παραπάνω.

Κι αυτός… που δεν έχει ούτε αυτά, κατάφερε ότι δεν έχουν καταφέρει οι άλλοι.

Εύχομαι να φτιάξει τη ζωή του πάλι από την αρχή. Να έχει ότι ονειρεύτηκε. Κι αν δε τα καταφέρει στο άμεσο μέλλον, να συνεχίσει προσπαθώντας…