Ναι, πολύ σωστά. Day 4.
Χτες είχε πολύ αέρα. Ούτε που μπορώ να πω με σιγουριά πόσα μποφώρ.
Και όχι μόνο αέρα...αλλά και σταγόνες βροχής, κανονική βροχή, καταιγίδα....και μετά αυτό που σε φτύνουν...και μετά μόνο αέρα, και φτου κι απ'την αρχή.
Ήταν η ιδανική ημέρα - από άποψη διαβάσματος και υποχρεώσεων- για να επισκεφθούμε το Ikea, για να αγοράσουμε μια ντουλάπα. Μία ντουλάπα που μπορείς να την κουβαλήσεις μόνος σου, και να την συναρμολογήσεις επίσης μόνος σου - αλλά χωρίς παρέα, ακόμα και η ντουλάπα δεν έχει πλάκα.
Βέβαια εγώ την διάγνωσή μου, την έβγαλα: δεν χρειαζόταν μόνο ντουλάπα το δωμάτιο, αλλά βιβλιοθήκη. Μία που να φτάνει μέχρι το 2.20m του ταβανιού, ώστε να αξιοποιηθεί όλο το ύψος της και να γεμίσει με βιβλία, άσχετα αν έπρεπε να ανεβείς σε σκάλα για να τα φτάσεις. Φυσικά, χρειαζόταν και ντουλάπα. Μία μεγάλη ντουλάπα, να πιάνει όλον τον τοίχο, και όχι ενός μέτρου πλάτος, μόνο. Που να χωρέσουν όλα αυτά τα ρούχα εκεί μέσα; Γίνεται πανικός. Παντού ρούχα, ρούχα, παπούτσια, παπούτσια, παπούτσια, παπούτσια, κασκόλ, σκουφιά, γάντια, και η καλοκαιρινή σεζόν ζουληγμένη σε θήκες με λεβάντα, προς αντιμετώπιση του σκώρου κατά τη διάρκεια του χειμέριου ύπνου. Στοιβαγμένες θήκες με λεβάντα απο κάτω προς τα πάνω.
Το μεγαλύτερο μέρος της διαδρομής προς το Ikea, λοιπόν, μας πήγε το λεωφορείο. Στην πιο κοντινή στάση μας άφησε. Λίγα λεπτά έπρεπε να διασχίσουμε δυο δρόμους, για τον προορισμό.
Αν δεν είχα γεμάτο το σακίδιο, ομολογώ μπορεί και να μην έφτανα ποτέ. Σαν αερόστατο αισθανόμουν, που είναι δεμένο και δεν το άφηνε το σχοινί να πλεύσει...προς τα σύννεφα. Ευχόμουν έντονα για ένα βαρίδι εξ'ουρανού...σαν αυτά που βάζουν τα καλοκαίρια οι ψαροταβέρνες στα τραπέζια. Ούτε λόγος για ομπρέλα για τις χοντρές σταγόνες που έπεφταν με ορμή πάνω μας λες και μας μισούσαν θανάσιμα.
Μετά από κανα τρίωρο σουλατσαρίσματος στο Ikea, το ταξί μας άφησε μπροστά στο σπίτι, μαζί με την λεία μας. Τρία άτομα χρειάστηκαν για να μεταφέρουμε αυτήν την ντουλάπα "που μπορείτε να την πάρετε σπίτι σας με το δικό σας αυτοκίνητο, καταλαμβάνοντας ελάχιστο χώρο, χάρη στην επίπεδη συσκευασία της...".
(Στη διαδρομή προς το σπίτι. Ναι, είναι πραγματική φωτογραφία. Η πιο κοντινή λήψη επιβεβαιώνει τους φόβους σας. Ναι, είναι αλήθεια.)
Η Day 4, πέρασε γρήγορα, χωρίς να το καταλάβω. Μια η βροχή, μια ο αέρας, το ανεμόβροχο που στροβιλιζόταν κατά την κρίση και τη διάθεσή του, δεν ήθελα να βγω από το σπίτι, αλλά και το κρύο που είχε μέσα, πέρασα αρκετή ώρα στην τουαλέτα, αγκαλιά με το καλοριφέρ-για να μην ανάψω το κεντρικό και ζεστάνει όλο το σπίτι χωρίς να υπάρχει ιδιαίτερος λόγος. Και έρθει ο λογαριασμός ρεύματος χρυσός.
Χτες είχε πολύ αέρα. Ούτε που μπορώ να πω με σιγουριά πόσα μποφώρ.
Και όχι μόνο αέρα...αλλά και σταγόνες βροχής, κανονική βροχή, καταιγίδα....και μετά αυτό που σε φτύνουν...και μετά μόνο αέρα, και φτου κι απ'την αρχή.
Ήταν η ιδανική ημέρα - από άποψη διαβάσματος και υποχρεώσεων- για να επισκεφθούμε το Ikea, για να αγοράσουμε μια ντουλάπα. Μία ντουλάπα που μπορείς να την κουβαλήσεις μόνος σου, και να την συναρμολογήσεις επίσης μόνος σου - αλλά χωρίς παρέα, ακόμα και η ντουλάπα δεν έχει πλάκα.
Βέβαια εγώ την διάγνωσή μου, την έβγαλα: δεν χρειαζόταν μόνο ντουλάπα το δωμάτιο, αλλά βιβλιοθήκη. Μία που να φτάνει μέχρι το 2.20m του ταβανιού, ώστε να αξιοποιηθεί όλο το ύψος της και να γεμίσει με βιβλία, άσχετα αν έπρεπε να ανεβείς σε σκάλα για να τα φτάσεις. Φυσικά, χρειαζόταν και ντουλάπα. Μία μεγάλη ντουλάπα, να πιάνει όλον τον τοίχο, και όχι ενός μέτρου πλάτος, μόνο. Που να χωρέσουν όλα αυτά τα ρούχα εκεί μέσα; Γίνεται πανικός. Παντού ρούχα, ρούχα, παπούτσια, παπούτσια, παπούτσια, παπούτσια, κασκόλ, σκουφιά, γάντια, και η καλοκαιρινή σεζόν ζουληγμένη σε θήκες με λεβάντα, προς αντιμετώπιση του σκώρου κατά τη διάρκεια του χειμέριου ύπνου. Στοιβαγμένες θήκες με λεβάντα απο κάτω προς τα πάνω.
Το μεγαλύτερο μέρος της διαδρομής προς το Ikea, λοιπόν, μας πήγε το λεωφορείο. Στην πιο κοντινή στάση μας άφησε. Λίγα λεπτά έπρεπε να διασχίσουμε δυο δρόμους, για τον προορισμό.
Αν δεν είχα γεμάτο το σακίδιο, ομολογώ μπορεί και να μην έφτανα ποτέ. Σαν αερόστατο αισθανόμουν, που είναι δεμένο και δεν το άφηνε το σχοινί να πλεύσει...προς τα σύννεφα. Ευχόμουν έντονα για ένα βαρίδι εξ'ουρανού...σαν αυτά που βάζουν τα καλοκαίρια οι ψαροταβέρνες στα τραπέζια. Ούτε λόγος για ομπρέλα για τις χοντρές σταγόνες που έπεφταν με ορμή πάνω μας λες και μας μισούσαν θανάσιμα.
Μετά από κανα τρίωρο σουλατσαρίσματος στο Ikea, το ταξί μας άφησε μπροστά στο σπίτι, μαζί με την λεία μας. Τρία άτομα χρειάστηκαν για να μεταφέρουμε αυτήν την ντουλάπα "που μπορείτε να την πάρετε σπίτι σας με το δικό σας αυτοκίνητο, καταλαμβάνοντας ελάχιστο χώρο, χάρη στην επίπεδη συσκευασία της...".
(Στη διαδρομή προς το σπίτι. Ναι, είναι πραγματική φωτογραφία. Η πιο κοντινή λήψη επιβεβαιώνει τους φόβους σας. Ναι, είναι αλήθεια.)
Η Day 4, πέρασε γρήγορα, χωρίς να το καταλάβω. Μια η βροχή, μια ο αέρας, το ανεμόβροχο που στροβιλιζόταν κατά την κρίση και τη διάθεσή του, δεν ήθελα να βγω από το σπίτι, αλλά και το κρύο που είχε μέσα, πέρασα αρκετή ώρα στην τουαλέτα, αγκαλιά με το καλοριφέρ-για να μην ανάψω το κεντρικό και ζεστάνει όλο το σπίτι χωρίς να υπάρχει ιδιαίτερος λόγος. Και έρθει ο λογαριασμός ρεύματος χρυσός.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου