Indie glass

E-58

E-59

Earrings made with steel wire, glass chips

Οικονομική κρίση της τσέπης μας-Μείωση των εξόδων - Part 3

Ορίστε και και το Part-3 από τον πληρέστερο κατάλογο που έχω φτιάξει μέχρι τώρα, με τρόπους εξοικονόμησης των οτιδήποτε. 
Καλοδεχούμενες οποιεσδήποτε προτάσεις, για συμπλήρωση. 
Λατρεύω την πληρότητα! 

27. Κάνουμε ανακύκλωση.
Θα μου πείτε τώρα, πως θα μας ωφελήσει η ανακύκλωση... Αλλά, σκεφτείτε λίγο:
Διαχωρίζοντας τα απορρίμματά μας σε ανακυκλώσιμα και μη,
Α) διατηρούμε καθαρό το περιβάλλον,
Β) τροφοδοτούμε τις εταιρείες ανακύκλωσης με υλικό και άρα
Γ) συντηρούμε ή αυξάνουμε τις θέσεις εργασίας σε αυτές, και
Δ)  χρησιμοποιούμε λιγότερες σακούλες για τα σκουπίδια μας. 
SOS, την σακούλα που βάζουμε για να συγκεντρώσουμε την ανακύκλωση, δεν την πετάμε -μόνο το περιεχόμενο, καθαρό από υπολείμματα- και την ξαναχρησιμοποιούμε. Άρα, η σακούλα που χρησιμοποιούμε για τα υπόλοιπα σκουπίδια που προορίζονται για τον σκουπιδότοπο, θα μείνει τόσο άδεια όσο ο όγκος της ανακύκλωσης που συλλέγουμε.

28. Μοιράζουμε τα διάφορα περισσεύματα από φαγητά (πάντα υπάρχουν δυστυχώς), (και υπό την προϋπόθεση ότι θα μπορούσαν να καταναλωθούν ακόμα), σε ζώντες οργανισμούς. Πχ, τα ψαροκόκκαλα στις γατούλες του δρόμου, τα μεγάλα (τα μικρά είναι επικίνδυνα, μπορεί να προκαλέσουν πνιγμό, γδάρσιμο στον οισοφάγο, σκίσιμο στο στομάχι, και λοιπά άλλα μή ευχάριστα) κρεατοκόκκαλα (όχι κοτόπουλου) στα σκυλάκια του δρόμου, και τυχόν ολόκληρες μερίδες φαγητού που δεν θέλουμε, το δίνουμε σε αστέγους της γειτονιάς.
Ή σε οργανώσεις, όπως:
-Μπορούμε! 


29. Χρησιμοποιούμε, επεξεργαζόμαστε αξιοποιούμε τα πάντα, μέχρι το τέλος. Δεν πετάμε τίποτα.
Πχ, Φρούτα, Πχ.Πορτοκάλι.
-Ολόκληρο το πορτοκάλι γίνεται μαρμελάδα!
-Η ψίχα γίνεται χυμός (γκλου-γκλου-γκλου-γκλου-γκουχ). Ούτε να διανοηθείτε να πάρετε αγοραστό χυμό του εμπορίου.
-Το ξύσμα πορτοκαλιού μπορεί να διατηρηθεί στην κατάψυξη για γλυκά, ή και για σαπούνι (το αποξηραίνουμε πρώτα).
-Οι φλούδες χρησιμοποιούνται για λικέρ, ή υγρό καθαριστικό & απολυμαντικό από τις φλούδες.
Οι φλούδες πορτοκαλιού σε λευκό ξύδι ή μηλόξυδο, με προσθήκη λεβάντας ή και θυμάρι, αποτελούν ένα πολύ καλό υγρό καθαριστικό για επιφάνειες (όχι όμως για τζάμια) το οποίο μυρίζει υπέροχα και είναι εξαιρετικό απολυμαντικό, και για χώρους κατοικιδίων. 

(Οδηγίες παρασκευής: Αφήνουμε τις φλούδες για τουλάχιστον ένα μήνα μέσα στο ξύδι, σουρώνουμε και διατηρούμε σε γυάλινο μπουκάλι).

-Οι "κούπες" που περισσεύουν από τα πορτοκάλια, αν ξεραθούν καλά (καλύτερα στον ήλιο, γιατί με την αποξήρανση στον φούρνο υπάρχει ο κίνδυνος να καούν, ενώ είναι κοστοβόρο καθώς χρειάζεται πάνω από μία ώρα), είναι πολύ καλά προσανάμματα για τζάκι.

-Επίσης, γίνονται οικολογικά κεριά.

Δηλαδή:

Α) Αφαιρούμε προσεκτικά την ψίχα του φρούτου, χωρίς να πειράξουμε τον μίσχο ανάμεσά της, διότι θα χρησιμοποιηθεί σαν φυτίλι.

Γεμίζουμε την κούπα με ελαιόλαδο ή ηλιέλαιο (για να αποφύγουμε την λαδίλα) και ανάβουμε.

Δίνει διακριτικό άρωμα τόνωσης, και διαρκεί πολύ περισσότερο από το απλό κεράκι παραφίνης.

ή

Β) Σε μια κούπα από πορτοκάλι τοποθετούμε υγρό κερί που έχουμε λιώσει σε μπεν μαρί, και αφήνουμε να στερεοποιηθεί. Μπορούμε να ρίξουμε και άλλα φυσικά αρωματικά όπως βανίλια, καφέ, κλπ.

Αυτό το τελευταίο τελευταίο υπόλειμμα, ίχνος ότι υπήρχε κάποτε φρούτο στα χέρια μας, μπορούμε -εάν έχουμε κάπου ένα κομμάτι γης ή δικαιούμαστε ειδικό κάδο κομποστοποίησης από τον δήμο- να το κάνουμε λίπασμα. 

30. Πιο γενικά τώρα, πραγματοποιούμε σεμινάρια επιμόρφωσης όσο εργαζόμαστε, και όχι όταν θα μείνουμε άνεργοι. Διότι τα σεμινάρια συνήθως κοστίζουν πάρα πολύ. Όταν έχουμε σταθερά έναν μηνιαίο μισθό -ανεξαρτήτως ύψους- είναι πολύ πιο εύκολο να αναπληρώσουμε το ποσό που θα δοθεί στην επιμόρφωση, παρά όταν θα επιλέξουμε να το πληρώσουμε από τα ψίχουλα του ταμείου ανεργίας (αν υπάρχει και αυτό).

Γι'αυτό, ανοίγουμε τα στραβά μας, και επιμορφωνόμαστε όσο έχουμε τους πόρους.

31. Φροντίζουμε από πριν να έχουμε εναλλακτικές πηγές εισοδήματος, και δεν ψαχνόμαστε μόνο όταν μας χτυπήσει την πόρτα η ανεργία.

Παρακολουθούμε διαρκώς τις τάσεις και την αγορά εργασίας και προσπαθούμε να ελισσόμαστε.

32. Αν υπάρχει έστω και ένα μικρό κομμάτι γης που είναι ανεκμετάλλευτο, το αξιοποιούμε. Ίσως δεν είναι αρκετό να δίνει το εισόδημα που κάποτε είχαμε, ίσως δεν δώσει καν εισόδημα. Σίγουρα όμως θα δώσει τροφή.

33. Καταχωρούμε εμείς οι ίδιοι την "ένδειξη" του μετρητή του ρολογιού μας της ΔΕΗ (δείτε σχετικά στο site της ΔΕΔΔΗΕ-Καταχώριση Ενδείξεων Μετρητή). Με αυτόν τον τρόπο υπολογίζεται επακριβώς η κατανάλωσή μας, και δεν γίνεται "κατ'εκτίμηση" (βάσει ιστορικού κατανάλωσης προηγούμενων ετών, κλπ). Για ποιό λόγο να χρεωνόμαστε στο περίπου, και παραπάνω; Είναι και πιο ασφαλές, καθώς δεν μπαίνει όποιος κι όποιος στον χώρο μας. 

34. Χρησιμοποιούμε κανονικότατα τα διάφορα δείγματα προϊόντων, και δεν τα σνομπάρουμε. πχ, οδοντόκρεμες σε μικρό μέγεθος, εμένα με βολεύουν πολύ στο βουνό. Αλλά και στο σπίτι! Μπορείτε να τα βρείτε από τον οδοντίατρό σας.

Σχετικά:
Έρευνα-Οικονομική κρίση της τσέπης μας-Μείωση εξόδων - Part 1
Οικονομική κρίση της τσέπης μας-Μείωση των εξόδων - Part 2

Πηγές:

Queen.gr

M-1

M-2

M-3

M-4

Αποστολή: Σπιτική μαγιονέζα !

Μέχρι τώρα ζούσα με τον φόβο και τον τρόμο των συμπτωμάτων της αλλεργίας μου στα αυγά. Αλλά τον τελευταίο καιρό τον αψηφώ, και διστακτικά δοκίμαζα μαγιονέζα του εμπορίου. Αλλά και σως μουστάρδας (που φυσικά περιέχει μαγιονέζα, που συνήθως περιέχει αυγά). Όλως παραδόξως, δεν έπαθα κάτι. Αρχίζω πλέον να εκτιμώ την συγκεκριμένη εταιρεία. Και ξεκίνησα και πάλι να λατρεύω την σως μουστάρδας που περιέχει μαγιονέζα χωρίς αυγά. (Σως μουστάρδας ήταν αυτή που κάποτε με ξετίναξε και την έκοψα μαχαίρι για πάνω από 15 χρόνια).

Προχτές λοιπόν, τελείωσα εγώ την μαγιονέζα από το βαζάκι, και όταν γύρισε σπίτι ο άλλος, δεν είχε γι'αυτόν. Είχα αφήσει και το βαζάκι με τα υπολείμματα στο ψυγείο, σε εμφανές σημείο, ώστε να μου θυμίζει ότι ήρθε η ώρα και η στιγμή, να επιχειρήσω να φτιάξω την δική μου σπιτική μαγιονέζα, χωρίς αυγά, ή έστω, με ένα. Το πολύ.

Εξοπλίστηκα με διάθεση, και ξεκίνησα. 

Η πρώτη συνταγή που έπιασα, μου κέντρισε την προσοχή καθώς μου φάνηκε εύκολη gourmet, Σπιτική μαγιονέζα, η ..."πολύφερνη": Επιχειρήστε την!, ενώ πήγαινα καλά, ε, κάπου την έκανα την πατάτα μου ως συνήθως, και το αποτέλεσμα ήταν για πέταμα. Θα την ξαναπροσπαθήσω στο μέλλον.

Η δεύτερη, Μαγιονέζα χωρίς αυγό!, ήταν στην ουσία ο τίτλος που με παρακίνησε να την φτιάξω. Πανεύκολη, μου πήρε πέντε λεπτά να την φτιάξω, απέκτησε υφή όπως του εμπορίου... μόνο που όταν είσαι συνηθισμένος σε κάτι, δύσκολα αλλάζεις συνήθεια, κι έτσι αυτή η μαγιονέζα δεν μου "κάθεται" -ακόμα- καλά. Σαφώς, μετά από κάποιες δοκιμές, θα καταλήξω στις ιδανικές αναλογίες ή extra συστατικά, για να την φέρω στα μέτρα μου. Και όταν την βρω... είμαι σίγουρη ότι δεν πρόκειται να ξανα-αγοράσω μαγιονέζα... 

Yummy yummy yummy yum.......

Καλή επιτυχία!

∙~∙

Η συνταγές είναι από το site Οι Συνταγές της Παρέας.

The Comeback (?) Hope, so.

Η ώρα πήγε πάλι 03 πμ, κι εγώ ακόμα ξύπνια. 

Θυμάμαι πριν καμιά δεκαετία που ήμουν 19 (πως περνάνε τόσο γρήγορα τα χρόνια, δεν θα το σχολιάσω), τέτοιες ώρες ήμουν ξύπνια ακούγοντας μουσική στο ραδιόφωνο στον Best FM, ανακάλυπτα διαμάντια τότε. Τα ηχογραφούσα κιόλας, με το mp3 μου. Ή σκάλιζα είδη μουσικής στο youtube. Τότε που το internet είχε ταχύτητα χελώνας και όσο σέρφαρες στο διαδίκτυο, η τηλεφωνική γραμμή φαινόταν κατειλημμένη σε όποιον επιχειρούσε να τηλεφωνήσει, για τέτοιες φάσεις μιλάμε.

Τώρα... τα πράγματα έχουν αλλάξει. Δυσκολεύομαι να κοιμηθώ τα βράδια, είναι τόσα πράγματα στο μυαλό μου, την ώρα που θέλω να κοιμηθώ-που πρέπει να κοιμηθώ- επιλέγουν να κάνουν πάρτυ οι σκέψεις μου, λες και όλην την υπόλοιπη μέρα κοιμούνται του καλού καιρού.

Υποχρεώσεις πολεοδομικές, υδραυλικές, εκπαιδευτικές, εργασιακές, υπαρξιακές... Επιθυμίες μελλοντικές, όνειρα κι ερωτήσεις τύπου "τι θέλω να κάνω στην ζωή μου", "πάλι έχω να σκουπίσω αύριο;", "πότε αυτή η ντάνα με τα ασιδέρωτα θα μάθει να σιδερώνεται μόνη της;" κλπ.

Χρώματα, σχέδια, προγράμματα.

Όοοολα αυτά με ταλαιπωρούν κάθε βράδυ. Και δεν μπορώ να κοιμηθώ. Σήμερα είναι η πρώτη φορά μετά από μήνες, που κάθομαι να απελευθερώσω αυτές τις σκέψεις. Περιέργως, γιατί τελευταία με το ζόρι κατέγραφα το περιεχόμενο του μυαλού μου. Σαν να γύρισε κάποια στιγμή ξαφνικά ένας διακόπτης και δεν μπορούσα να συντάξω προτάσεις. 

Ίσως όχι και τόσο ξαφνικά τώρα που το σκέφτομαι καλύτερα. Ίσως όλο αυτό γινόταν σιγά-σιγά, και το συνειδητοποίησα τώρα που έχει φτάσει στο αμήν.

Η αλήθεια είναι ότι τα τελευταία δυομισι χρόνια που δεν εργάζομαι, πολλά συνέβησαν και πολλά βγήκαν στην επιφάνεια. Συναισθηματικές απώλειες, νέες αφίξεις, αγωνία, το άγχος μου, νεύρα, υστερία, απομόνωση, η αίσθηση ότι είμαι άχρηστη, η επιβεβαίωση ότι είμαι μόνη. 

Μαζί με την προσπάθεια εξεύρεσης εργασίας, αναδύεται και η πραγματικότητα: Η εκμετάλλευση σε όλο της το μεγαλείο. Κι αυτό είναι κάτι που απεχθάνομαι. Και προσπαθώ να μην συμμετέχω σε αυτό και το συντηρώ. Αλλά ακόμα κι αν αρνηθώ εγώ, κάποιος που θα έχει περισσότερη ανάγκη, θα εργαστεί υπό αυτές τις άθλιες συνθήκες, και άθελά του, θα συντηρήσει την εκμετάλλευση.

Μου λείπουν πολύ τα καλά αφεντικά.. και οι πρώην συνάδελφοι. Που παρόλο που έδωσα τόσα πολλά, που για μένα ήταν όλος μου ο κόσμος... τελικά ήταν μια ψευδαίσθηση. Τίποτα δεν ήταν αληθινό. Απλά δεν υπήρξα ποτέ. 

Δυσκολεύτηκα πολύ να καταλάβω τι συνέβη. Ακόμα δεν μπορώ να το κατανοήσω. Κι έτσι βρέθηκα στον πάτο. Χαμογελούσα σπανίως και είχα σχεδόν μονίμως κατεβασμένα μούτρα μέχρι το πάτωμα.. Κλείστηκα ακόμα περισσότερο στον εαυτό μου, η διάθεσή μου και η έμπνευση πήγαν περίπατο, δυο-δυο σαν τους Χιώτες ένα πράμα.

Προσπάθησα πολλές φορές να μεταφέρω αυτά που ένιωθα, γραπτώς, αλλά ήταν στ'αλήθεια ένα μάτσο χάλια. Χωρίς ίχνος ευδιαθεσίας και χιούμορ, πατούσα ένα backspace και τα διέγραφα όλα. Καλύτερα δηλαδή.

Πόσο μου λείπει η διάθεση να κάνω διάφορα πράγματα! Έχω σταματήσει όλες τις κατασκευές μου. Έχω τα υλικά εδώ δίπλα μου και τα κοιτάζω σαν χάνος. 

Τα μοναδικά πράγματα που μου έκαναν καλό, είναι:

Το πρώην αδεσποτάκι που ζει μαζί μας στο σπίτι, η μικρή γλυκιά μας μπετονιέρα (που τρώει σαν---- ναι σωστά μαντεύετε), όπως όλα τα κουτάβια είναι κουτάβια, αναγκάστηκα να βγαίνω 2-3 βόλτες την ημέρα και με αποτέλεσμα να της μιλώ και να βλέπω τον ήλιο και τον ουρανό και να γνωρίζουμε νέα σκυλάκια κάθε μέρα. Εσείς το ξέρατε ότι η Αθήνα είναι γεμάτη από δεσποζόμενα σκυλάκια; Εγώ το εμπέδωσα!

Κι αν ένας σκύλος είναι αρκετός, ένας δεύτερος, όταν είναι μπουνταλάς και ατσούμπαλος, αγκαλίτσας και θηριάκι, και πετάει κιόλας... 

Η μουσική! το πιάνο μου μεταφέρθηκε στον χώρο μου, κάτι που έπρεπε να είχε γίνει πολύ καιρό πριν. Απίστευτη χαλάρωση! Ανά πάσα στιγμή είναι διαθέσιμο στο έλεός μου.

Η ζωγραφική. Λατρεύω να ακούω μόνο τον ήχο από τα πινέλα, και τις μολυβιές στον καμβά. Τότε κυριαρχεί απόλυτη ησυχία και συγκέντρωση. Μια ματιά στο τέλος, είναι αρκετή για να διαπιστώσω ότι κάνω μουντζούρες και οι διπλανοί μου παπάδες. 

Τέλος, μαθήματα κοσμήματος και πιάνου, σχεδόν με το ζόρι. Μέχρι να ξεκολλήσω από την βαρετή καθημερινή ρουτίνα μου, και να νιώσω και πάλι ικανή.

Θέλω να κοιμηθώ επιτέλους. Και να ξυπνήσω να φτιάξω το σπίτι και την ζωή των ονείρων μου.

See you! 

Αποστολή: Ρυζόγαλο με ζαχαρούχο γάλα

Επιτέλους μετά από πολύ καιρό, βρήκα το κουράγιο να πάω στο supermarket, για να πάρω γάλα!
Λόγω ζέστης και πιο πριν, αναγκαστικής ξάπλας εξ'αιτίας χτυπήματος (πέσιμο σε πέτρα με τον ποπό, πλήρως φορτωμένη με όλον τον ορειβατικό εξοπλισμό), δεν είχα καταφέρει να βγω. Είμαι και ολομόναχη τώρα..λείπουν όλοι... ζεσταίνομαι... με το ζόρι κάνω οποιαδήποτε δουλειά σπιτιού...αχχχχχ!!!
Αφού καταβρόχθισα με λαχτάρα μια κούπα με all bran flakes (με το ζόρι, δηλαδή, κι αυτό επειδή έχω δυσκοιλιότητα + το χτύπημα στον κόκκυγα=θάνατος κάθε φορά που θελω να πάω τουαλέτα, τα all bran flakes, είναι η σίγουρη λύση ενάντια στην δυσκοιλιότητα, αν προλάβεις να τα τελειώσεις είσαι σούπερ ήρωας, αλλιώς αν δεν είσαι συνηθισμένος στην δράση τους, στην μισή κούπα είσαι ήδη στην τουαλέτα...), είχα μια όρεξη να φάω ρυζόγαλο... γλυκό... δροσερό...κρεμώδες....
Για να μην χαλάσω το πρώην 1lt γάλα που μόλις είχα αγοράσει, βρήκα συνταγή να το φτιάξω με ζαχαρούχο γάλα. Ούτως ή άλλως, και στο γάλα, ζάχαρη θα έβαζα. Και αφού είχα και ζαχαρούχο... είπα να το εκμεταλλευτώ.
Τι το' θελα...;;;
Η πρώτη απόπειρα "άρπαξε" στον πάτο της κατσαρολίτσας.
Και τι το' θελα να το ανακατέψω και να ξύσω τον πάτο;;; Αφού ξερω ότι θα τα κάνω σαλάτα (την έχω ξαναπατήσει έτσι, ενώ θα μπορούσα να το είχα σώσει).
Αφήστε που παραλίγο να αποτελειώσω το ζαχαρούχο με το κουτάλι.
Εν τέλει, έφτιαξα και 2η δόση, και πέτυχε.
Και στα δικά σας.

∙~∙

Ρυζόγαλο με ζαχαρούχο γάλα

Η συνταγή είναι από το site Οι Συνταγές της Παρέας.

Έως επτά, για λόγους ασφαλείας.

Ήταν που αποφάσισα να παρευρεθώ σε σεμινάριο-ημερίδα. Ύστερα από έναν κουβά χρόνια.

Μαζί με την έναρξη της πεντάμηνης εργασίας μου, με παρέσυρε η "συνάδελφος", να ενεργοποιήσω και πάλι την λογιστική μου ιδιότητα. "Για καλό είναι", είπε, "έστω και για πέντε μήνες". Και αφού λοιπόν μπορώ και πάλι να ονομάζομαι "δεσποινίς λογιστού" (γκουχ, γκουχ...-ΨΟΦΑ!), είναι ευκαιρία να εκμεταλλευτώ τις πολυτελείς παροχές του επιμελητηρίου μας, δηλαδή τις πολύ ευχάριστες ημερίδες με 4+ ώρες διάρκεια, που καλύπτουν τουλάχιστον μια ντουζίνα αλλαγές στα φοροτεχνικά.

Και να! (στα μούτρα μου).

Μόλις που προλάβαμε να μπούμε στο ασανσέρ. 

-"Χωράμε;"

-"Χωράτε!"

5+2=7.

Αν θυμάμαι καλά, αυτός πρέπει να είναι ο τυχερός μου αριθμός. Επτά άτομα στο ασανσέρ, επτά μείναμε εκεί μέσα. "Έως επτά" έγραφε και η ταμπελίτσα μέσα στον θάλαμο, και καλά "για λόγους ασφαλείας".

Γιατί ποτέ δεν ξεκίνησε το ταξίδι του στον έκτο όροφο. Κολλήσαμε στο ισόγειο.

Οι διπλανοί μου σιγά-σιγά ίδρωναν, ξεφυσούσαν, σαν να αγχώθηκαν λίγο.

Οι πόρτες δεν άνοιγαν, πάνω ή κάτω, δεν πήγαινε, γενικότερα είχε βγει off.

Το κουδουνάκι ασφαλείας, ευτυχώς λειτουργούσε.

-"Είναι κανείς μέσα...;" ερώτηση απ'έξω.

-"Ναιαιαιαι....!" με μια φωνή και οι επτά. "Μήπως μπορείτε να μας ανοίξετε...;"

-"Θα σας βγάλουμε, μην ανησυχείτε", μας καθησύχασε η φωνή.

Μετά έπεσε το σκοτάδι, τα φώτα ξεκίνησαν να τρεμοπαίζουν και η επανεκκίνηση του εγκεφάλου  ήταν προφανής.

Τον κακόμοιρο τον τεχνικό που ανέβηκε στον ένατο όροφο με τα πόδια, προκειμένου να κάνει την επανεκκίνηση, τον έχω ήρωα.

Όταν άνοιξαν οι πόρτες, βγήκαμε σαν βρεγμένα γατιά, πολύ χαρούμενοι δε, που αντικρύσαμε ξανά το φυσικό φως ενός απογεύματος του Απριλίου.

Φτάσαμε στην αίθουσα του έκτου, με δεκαπεντάλεπτη καθυστέρηση.

Καθίσαμε αναπαυτικά στις καρέκλες μας και ξεκίνησε η διάλεξη.

Άτιμη η ώρα πεντέμισι το μεσημέρι (ή το απόγευμα, όπως το πάρει κανείς). Κοιτούσα τους γύρω μου, είχαν χωθεί στις μαλακές βελουτέ καρέκλες, είχαν απλωθεί, στριφογυρνούσαν, δεν βολευόντουσαν...

Προσπαθούσα να το παλέψω, αλλά τσουφ τσουφ τσουφ...ζντουπ! τα μάτια έκλειναν. Καφέ επειγόντως!

Μας λυπήθηκαν φαίνεται -ή νύσταζαν και οι εισηγητές- και ορίσθηκε διάλειμμα είκοσι λεπτών. Για πότε άδειασε η αίθουσα...!

Συνοψίζοντας, έχω να πω ότι το δίδυμο των εισηγητών δεν ήταν τόσο βαρετό όπως πίστευα, είχαν και χιούμορ, απαραίτητο στις μέρες μας.

...

(δηλώσεις από τον τόπο του συμβάντος)

"σήμερα πήγα σε φορολογικό σεμινάριο. ωραία ήταν... ειδικά όταν κλειστήκαμε στο ασανσέρ..... καταπληκτική εμπειρία.....ευτυχώς όλοι ψύχραιμοι.... και το είπα εγώ, να περιμένουμε το επόμενο, αλλά η μαυρόγατα η Σταυρού είπε έλα χωράμε...."

...

Και να πω ότι έχω την γκαντεμιά... απλά με ακολουθούν οι φοβίες μου!