Το κονσέρτο των θεών

Πίσσα σκοτάδι και αέρας φύσαγε δυνατά. Το κρύο διαπερνούσε τα ρούχα μου. Άνοιξα τα μάτια μου και το μόνο φως που υπήρχε ήταν το φεγγάρι που έλαμπε. Πήρα τα κιάλια που κρέμονταν από το λαιμό μου, και τα εστίασα σ’ αυτό. Ήταν πανέμορφο. Αλλά έπρεπε να πάρω τα μάτια μου από αυτό και να στρέψω το βλέμμα μου στο δάσος που απλωνόταν μπροστά μου.

Γι’ αυτό άλλωστε ήμουν εκεί.

Το ρολόι παρά την παγωνιά, δούλευε και έδειχνε 00.11πμ. Η πρώτη βάρδια ήμουν εγώ, και για μία ώρα θα «χτένιζα» την περιοχή μπροστά μου για οτιδήποτε ασυνήθιστο όπως ένδειξη πυρκαγιάς.

Μία ώρα εγώ και ο εαυτός μου, με μόνη παρέα τις σκέψεις μου, μακριά από τη βρομιά της πόλης, αναπνέοντας καθαρό οξυγόνο. Στο μυαλό μου αντηχούσε μια μουσική, με ταξίδευε σε άλλο κόσμο. Εικόνες και χρώματα περνούσαν μπροστά από τα μάτια μου, με γέμιζαν συναισθήματα. Έλαβα ισχυρές δόσεις αδρεναλίνης, ευτυχίας. Χαμογελούσα.  Ήμουν πιο δυνατή.  

Μία ώρα ήταν αρκετή για τον εξαγνισμό.

01.00πμ και ήταν η σειρά του επόμενου.

Ξάπλωσα στο μικρό καταφύγιο που ο αέρας το έδερνε από όλες τις πλευρές, ακόμα και από κάτω. Κρύωνα. Και προσπαθούσα να κοιμηθώ.

Μάταια όμως, γιατί οι διπλανοί και οι επόμενοι στη σειρά, το είχαν ρίξει στο νυχτερινό τραγούδι, και ομολογώ ότι το αποτέλεσμα ήταν πρωτότυπο.

Τα ροχαλητά έπεφταν σύννεφο, όπως και τα… πριτσάκια. Τέσσερις κι εγώ. Ο ένας δεν συμμετείχε στην ορχήστρα. Οι άλλοι τρεις όμως έβαλαν τα δυνατά τους. Η μελωδία μοναδική. Με το ζόρι συγκρατούσα τα χαχανητά μου, ήθελα να γελάσω δυνατά, με όλη μου την καρδιά.

Μάλλον με πήρε ο ύπνος όταν ένας από τους διπλανούς μου σηκώθηκε για να φέρει εις πέρας τη βάρδιά του. Το κονσέρτο των θεών είχε τελειώσει. Και η αποστολή στέφθηκε με απόλυτη επιτυχία. Μία ακόμα βραδιά εθελοντικής πυροφύλαξης σε συνεργασία με τον Ε.ΔΑΣ.Α. εξετελέσθη.

06.00πμ, δόθηκε σήμα για το εγερτήριο.

Ο ουρανός ήταν καθαρός και γαλάζιος, η Σελήνη ακόμα εκεί ψηλά ενώ από την άλλη μεριά ο ήλιος έκανε την εμφάνισή του.

Ξεκινήσαμε να περπατάμε, χρυσοκόκκινες ηλιαχτίδες περνούσαν ανάμεσα από τα πυκνά φυλλώματα.

Τέλη Ιουλίου και δεν έκανε καθόλου ζέστη.

Δυο χρόνια μετά την πρώτη μου πυροφύλαξη ξαναβρέθηκα εκεί, αυτή τη φορά με τον κατάλληλο χειμερινό εξοπλισμό, και με μεγάλη μου χαρά, διαπίστωσα ότι δεν με έπαιρνε ο αέρας.

Το σκουφί απαραίτητο!

Ακολουθούν αποσπάσματα από την καμπάνια για την πυροφύλαξη, που επιμελήθηκαν φίλοι συν-ορειβάτες:

Τσακωθήκατε με τον σύντροφο; ΕΔΑΣΑ!

Χάλασε το air-condition; ΕΔΑΣΑ!

Έχετε κρυμμένη κατσαρίδα στο σαλόνι και κολώνετε να κοιμηθείτε; ΕΔΑΣΑ!

Κλειδωθήκατε απ’ έξω και δεν γουστάρετε να τα σκάσετε για νυχτερινό κλειδαρά; ΕΔΑΣΑ!

Επίσης…

Έχεις αϋπνίες ή νεύρα και θες να αποφύγεις το Λεξοτανίλ; ΕΔΑΣΑ!

Έχουν φύγει όλοι οι φίλοι σου για διακοπές κι έμεινες μπουκάλα; ΕΔΑΣΑ!

Θέλεις να το παίξεις πρωταγωνιστής διαφήμισης Nescafe με τον αχνιστό καφέ στο χέρι, ξημερώματα; ΕΔΑΣΑ!

Λίγα λόγια για την πυροφύλαξη και τον Ε.ΔΑΣ.Α (απόσπασμα από το site του Ε.ΔΑΣ.Α):

Ο Ε.ΔΑΣ.Α. (Εθελοντές Δασοπυροπροστασίας Αττικής) είναι περιβαλλοντικό μη κερδοσκοπικό σωματείο με κυριότερο σκοπό του την κινητοποίηση των κατοίκων της Αττικής στην εθελοντική δασοπυροφύλαξη, δασοπυρόσβεση και αναδάσωση των βουνών της Αττικής, καθώς και την παροχή βοήθειας, στο μέτρο του δυνατού, προς τις υπηρεσίες κατάσβεσης ορεινών δασικών πυρκαγιών. Ο σύλλογός μας συνεργάζεται με την Πυροσβεστική Υπηρεσία και τα κατά τόπους Δασαρχεία της Αττικής.

Η ιδέα γεννήθηκε πριν από 26 χρόνια σε μια μικρή παρέα ορειβατών και σπηλαιολόγων ευαισθητοποιημένων στα προβλήματα που δημιουργούνται από τις πυρκαγιές στα δάση μας. Η κινητήρια σκέψη ήταν να σωθούν οι πνεύμονες πράσινου-τόσο πολύτιμοι για την πυκνοκατοικημένη Αθήνα. Θέλοντας λοιπόν να συμβάλλουν και αυτοί με τον δικό τους τρόπο στη διάσωση των δασών και προσφέροντας απ΄τον χρόνο τους, οργάνωσαν μια ομάδα, η οποία σε συνεργασία με το Δασαρχείο και την Πυροσβεστική Υπηρεσία θα συνέβαλε στην πρόληψη και κατάσβεση των πυρκαγιών. Γι΄αυτό το σκοπό ξεκίνησαν πυροφυλάξεις κατά τις νυχτερινές και πρώτες πρωινές ώρες με βάρδιες, επιτηρώντας όχι μόνο το μεγαλύτερο μέρος της Πάρνηθας αλλά έχοντας οπτική επαφή και με μια ευρύτερη περιοχή που φθάνει ανατολικά μέχρι την Εύβοια, βόρεια ως την Βοιωτία και δυτικά-νοτιοδυτικά ως την Πελοπόννησο, έχοντας τη δυνατότητα έτσι να ειδοποιήσουν εγκαίρως για φωτιά.

Υπάρχουν πολλά για να φυλάξει κανείς. Το 40% του πυρήνα του Εθνικού Δρυμού της Πάρνηθας και σημαντικότατο μέρος της περιφέρειας του έχουν παραμείνει άκαυτα. Πρέπει να τα προστατεύσουμε για να μην καούν και αυτά με αποτέλεσμα να ανέβει η θερμοκρασία ακόμα 1-2 βαθμούς το καλοκαίρι (εκτός των άλλων επιπτώσεων). Η καταστροφική πυρκαγιά άφησε ανέπαφο ολόκληρο το βόρειο και ανατολικό τμήμα του Δρυμού, όπως και τμήματα ανάμεσα στις καμένες περιοχές που γλύτωσαν από την φωτιά.
Συνολικά τα 2/3 περίπου του Εθνικού μας Δρυμού έχουν σωθεί.
Ακόμα, η επιτήρηση περιοχών που πληγώθηκαν από φωτιά έχει μεγάλη σημασία όπως και η αναδάσωση διότι εάν καούν ξανά η φυσική τους αποκατάσταση είναι πια εξαιρετικά δύσκολη.

Εσύ τι κάνεις γι' αυτό ;

Ο Ε.ΔΑΣ.Α οργανώνει την πυροφύλαξη και φυλάει εθελοντικά συνέχεια επί 26 χρόνια. Τα μέλη του όμως δεν επαρκούν. Γι' αυτό έλα κι εσύ να φυλάξεις μαζί μας, ακόμα και ως απλός έθελοντής πυροφύλακας.

Ένα δίωρο αρκεί

Για όλο το καλοκαίρι, ένα δίωρο από το χρόνο σου, φτάνει για να προστατέψουμε την Πάρνηθα, τον τελευταίο παρθένο πνεύμονα της Αττικής. Μην παραμένεις θεατής.

Η πυροφύλαξη γίνεται σε συνεργασία με την Πυροσβεστική Υπηρεσία, το Δασαρχείο της Πάρνηθας, και τον Φορέα Διαχείρισης Εθνικού Δρυμού Πάρνηθας. Το χρονικό διάστημα της πυροφύλαξης γίνεται (κατά την αντιπυρική περίοδο του τρέχοντος έτους) με δίωρες, για κάθε εθελοντή πυροφύλακα, νυχτερινές βάρδιες, μεταξύ 9 το βράδυ και 6 το πρωί. Η πυροφύλαξη και ο ύπνος γίνονται σε στεγασμένο χώρο σε υψόμετρο 1,300 μ.. Το μόνο που χρειάζεται να φέρουν οι εθελοντές είναι το φαγητό τους, νερό και υπνόσακο.
Ο Ε.ΔΑΣ.Α διαθέτει μικρά στρώματα και μαξιλάρια.

…

Για περισσότερες πληροφορίες:

http://www.edasa.gr/welcome.html

(πηγή φωτογραφιών: Ε.ΔΑΣ.Α., Το Βιβλίο της Σκίπιζας )

Βασανίζομαι...

Βασανίζομαι... Τελευταία βασανίζομαι. Σκέψεις πλήττουν συνέχεια το μυαλό μου, σκέψεις που δεν μπορώ να τις βγάλω από 'κει και με τρελαίνουν. Νιώθω περίεργα, δεν μπορώ να συγκεντρωθώ στη δουλειά μου, δεν μπορώ να κοιμηθώ καλά τα βράδια, αγχώνομαι ενώ δεν πρέπει.

Επιλογές άλλων βασανίζουν εμένα.
Δεν ξέρω τι να πω, πως να το δικαιολογήσω. 
Οι άνθρωποι δεν χαίρονται μ' αυτά που έχουν, ζητάνε όλο και περισσότερα. Σε αυτήν την περίοδο που οι ανεργία έχει χτυπήσει κόκκινο, φίλοι και γνωστοί, πτυχιούχοι κι μη, αναζητούν δουλειά. Δεν ικανοποιούνται όμως από τις υπάρχουσες αγγελίες για δουλειά, δεν καταδέχονται να κάνουν κάτι "κατώτερο" από αυτό το ιδανικό που έχουν ψηλά στις προτιμήσεις τους. Θέλουν κάτι έτοιμο, στρωμένο, με υψηλές αποδοχές και όχι κουραστικό... Δεν είναι κρίμα για τους ίδιους; Δουλειά υπάρχει, είναι μπροστά τους, αλλά δεν την βλέπουν. Είναι τυφλοί. Περιμένουν να τους έρθει έτοιμη, δεν θα κατεβούν λίγο πιο χαμηλά και να παλέψουν για ένα μισθό. Ούτε τολμάνε να παραβούν τα κοινά και να κάνουν κάτι δικό τους. Ένα νέο ξεκίνημα. Ξέρουν μόνο να παραπονιούνται ότι δεν βρίσκουν δουλειά, ότι δεν κινείται τίποτα.

Αυτό είναι σχεδόν αλήθεια. Σχεδόν τίποτα δεν κινείται. Σχεδόν.

Υπάρχει αυτό το κάτι που Κάνει τη διαφορά. Και δεν το εκτιμούν.
Γκρινιάζουν γιατί η ζωή που επέλεξαν, δεν τους αρέσει. Γιατί κυλάει προς μία κατεύθυνση που δεν τους ικανοποιεί. Τα βλέπουν όλα μαύρα. Δεν υπάρχει τίποτα καλό. Μιζεριάζουν.
Ξεχνούν όμως, ότι τη ζωή, αυτοί την επιλέγουν. Με τις επιλογές τους καθορίζεται η πορεία της. Αυτοί την δημιουργούν και την φέρνουν στα μέτρα τους. Και δεν κάνουν τίποτα. Την αφήνουν να τους οδηγεί αυτή όπου θέλει, επηρεαζόμενη από τις επιλογές των υπολοίπων. 
Κι εγώ επειδή τους αγαπώ και νοιάζομαι γι' αυτούς τους φίλους, καταβάλλομαι από τις σκοτεινές, μελλοντικές τους προσδοκίες. Με παίρνει κι εμένα από κάτω, και με καταθλίβει.
Πρέπει να μάθουν να εκτιμούν αυτά που έχουν. Να χαίρονται τη ζωή τους με αυτά τα λίγα και να μην επιθυμούν διακαώς το περισσότερο. Υπάρχουν τόσα πράγματα να κάνεις εκεί έξω... Ελεύθερα αγαθά, πράξεις άλλων συνανθρώπων μας που προσφέρουν εθελοντικά... Θα' πρεπε να τα εκμεταλλευόμαστε αυτά, να κάνουμε έτσι τη ζωή μας πιο γεμάτη, να δοκιμάσουμε κάτι διαφορετικό, να αποκτήσουμε εμπειρίες. Να είμαστε καλά με τον εαυτό μας και να ζούμε χαρούμενα.
Πόσοι από εμάς πλέον, χαμογελάνε όταν βλέπουν ένα ανθισμένο λουλούδι...; Σκύβουν να το μυρίσουν ή το προσπερνάνε αδιάφοροι, επειδή δεν τους προσφέρει αποδοχές;
Καταλήγω στο συμπέρασμα ότι είναι χαμένη υπόθεση αυτοί οι άνθρωποι. Δεν δέχονται τη βοήθεια των φίλων τους, δεν θέλουν να βοηθήσουν οι ίδιοι τον εαυτό τους. Τα' χουν (σχεδόν) όλα και θέλουν περισσότερα. Τα χρήματα έχουν τη σημαντικότερη θέση ανάμεσα σ' όλα τα υπόλοιπα, γι' αυτούς. 
Το ξέρω ότι δεν αξίζει να ασχολούμαι άλλο μαζί τους, να δίνω όλη μου την ψυχή να τους βοηθήσω, κι αυτοί στον κόσμο τους, έχουν ξεχάσει να εκτιμούν κάθε βοήθεια από φίλους, δεν ξέρουν πια τι σημαίνει αυτό. 
Αλλά μπορώ να τους αφήσω πίσω; Εγώ δεν μπορώ. Δεν έχω άλλους φίλους, και μοιραία κρατάω τη φιλία μας ζωντανή.
Ίσως θα έπρεπε να τους ξεχάσω και να προχωρήσω μπροστά, τουλάχιστον εγώ...

Αcross the river

Όπως θα έπρεπε να ήταν ένα γνήσιο Σαββατόβραδο φοιτητή, ήταν το περασμένο Σάββατο βράδυ. Παρευρέθηκα σε μια κλειστή υπαίθρια μπισκοτέκ, σε ένα πάρτυ, απ’ αυτά που η εκκίνηση γίνεται κατά τη 1πμ, και διαρκούν μέχρι τα ξημερώματα της επόμενης ημέρας.

Εγώ έφτασα μισή ώρα νωρίτερα, έτσι για να κόψω κίνηση.

Τη διοργάνωση την είχε αναλάβει ο πολιτιστικός σύλλογος με απώτερο σκοπό την οικονομική ενίσχυση.

Το πάρτυ όμως έχει γίνει θεσμός, και κάθε καλοκαίρι η τοπική κοινωνία το περιμένει πως και πως.

Μέσα Ιουλίου πια, υποτίθεται πως έχει καύσωνα καλοκαιριού, παρ’ όλα αυτά, μια ψυχρούλα… που περονιάζει τα κοκκαλάκια μου, κόβει βόλτες στην ατμόσφαιρα.

Είναι το ποτάμι που περνάει δίπλα μας.

Έχω την προνομιακή θέση και κάθομαι πρώτη σειρά στα decks (νίκησα στις μουσικές καρέκλες ανάμεσα σε πολλούς μικρόσωμους και γρήγορους ανταγωνιστές).

Γυρνάω το κεφάλι και βλέπω το μισό ΔOΥ-ΣΟΥ να σκίζεται στη δουλειά. Αντιπρόεδρος, ταμίας και λοιποί, σηκώνουν βαρέλια, σερβίρουν μπύρες, αναψυκτικά και ψάχνονται για ψιλά-για ρέστα.

Και αυτή η μουσική… Με ανεβάζει σε άλλο επίπεδο… Νιώθω πεταλούδες στο στομάχι μου, νομίζω ότι είμαι ερωτευμένη με τον DJ. Αλλά αυτός δεν σηκώνει  το κεφάλι από τα δισκάκια του.

Τόσο κοντά στα ηχεία βρίσκομαι (προνομιακή θέση είπαμε), που αρχίζω κι έχω παραισθήσεις.

Όλοι γύρω μου είναι με τ’ αναψυκτικά στο χέρι, και πίνουν, πίνουν, …χωρίς οι γονείς τους να τους περιορίζουν. Και χορεύουν… χοροπηδούν από χαρά, κάνουν ρόδα, διασκεδάζουν. Κατέληξα σε ένα πρωτοφανές συμπέρασμα: Τα παιδάκια του δημοτικού ξέρουν να περνούν καλά. Δεν έχουν κανένα απολύτως ενδοιασμό και σηκώνουν τα χέρια ψηλά και χορεύουν… Κι εγώ ακόμα κάθομαι και τα κοιτάζω, κουνάω ρυθμικά το πόδι, και περνάω καλά.

…And I found myself standing across the river, watching it, my mind full of thoughts. Peaceful sounds were coming from it, I felt like it was talking to me, except I couldn’t understand what it was telling me.  Mystic voices whispered in my ears, making me relax, the sound of nature was this.

Ο ύπνος μου προβλεπόταν βαθύς και ατάραχος, με μόνα όνειρα τους ήχους της φύσης.

Άντε και κανά σχέδιο για κατασκευές. Ώρα που βρήκε να έρθει η έμπνευση.

Θα το σημειώσω στο βάθος του μυαλού μου. 

Ελπίζω μόνο να το θυμηθώ αύριο. 

Εξαιρετικά προσγειωμένο

Το αυτοκίνητό μου, αν και πάνω στο άνθος της νιότης του (μόνο 20 χρονών), είναι εξαιρετικά προσγειωμένο, και δεν σαχλαμαρίζει όπως άλλα συνομήλικα.

Μόλις του έβαλα ολοκαίνουργια ημίσκληρα αμορτισέρ.

Το πανέμορφο, 

το καμάρι μου, 

το γλυκό μου, 

το σκατόσκυλό μου-λάθος, αυτό το λέω στον σκύλο μου.

Τριήμερο χαλάρωσης και αναψυχής-Ημέρα Τρίτη-Η επιστροφή

Ημέρα Τρίτη-Η επιστροφή
Η επιστροφή είχε ανάμεικτα συναισθήματα.
Μεγάλες δόσεις επελευθέρωσης, άγχους για την επόμενη μέρα-εργάσιμη, και κάποιοι...Ζζζζζζζζ...ροχάλιζαν στον ύπνο τους, αγκαλιά μ' ένα μαξιλάρι. Όπως έμαθα αργότερα, αυτοί "έκαναν την καλύτερη δουλειά" κατά κοινή παραδοχή.

Ανεξάρτητα με το ποσοστό τρέλας που έχει ο καθένας μας, του αξίζει να χαλαρώσει και να ξεδώσει στη φύση, να αφεθεί σε άλλες συνθήκες, και να σταματήσει να σκέφτεται...σαν άνθρωπος. Τα νεύρα, το άγχος, η καταπίεση και τα ψυχολογικά μας προβλήματα, καλό είναι να τα αφήνουμε πίσω. Μην τα παίρνουμε μαζί μας και εκεί.

Τριήμερο χαλάρωσης και αναψυχής-Ημέρα δεύτερη

Ημέρα Δεύτερη

Φύγαμε από το ξενοδοχείο παίρνοντας όλα τα πράγματά μας μαζί, για να κάνουμε «προθέρμανση». Λίγο πριν την «προθέρμανση», ένας τρελός αποχώρησε. Ισχυριζόταν ότι την έχει ξανακάνει άλλες 60 φορές, και ότι βαριόταν να την κάνει μία ακόμα.

Στο 1/10 της διαδρομής, ψόφησαν τα 1400 άλογά μου. Με βαριά καρδιά γύρισα στην αφετηρία και κάθισα με τις ώρες χωρίς να ‘χω κάτι να περάσω την ώρα μου. Αγνόησα-εν μέρει- τις εντολές των αρχηγών και πήγα μια απογευματινή βόλτα στο βουνό. Αποφάσισα να γυρίσω πίσω μόνο όταν βρέθηκα τετ α τετ με ένα ήρεμο κοπάδι κατσίκια, κι ένα ακόμα πιο ήρεμο σκυλάκι ή ότι άλλο ήταν. Είχε κάτι μεγάλα δόντια, και τα σάλια του έτρεχαν. Ήταν τόσο χαρούμενο που έβλεπε άνθρωπο, που κοιταζόμασταν για δέκα λεπτά. Κατέληξα να έχω σκαρφαλώσει σε ένα δέντρο για μισή ώρα, μέχρι το σκυλάκι να απομακρυνθεί και να κατηφορίσω με ασφάλεια προς το χωριό. Οι υπόλοιποι γύρισαν αργά το βράδυ, μισή ώρα πριν τα μεσάνυχτα. Μέχρι τότε, δεν είχα ανταλλάξει κουβέντα με άνθρωπο, mini market και κατά συνέπεια, εφημερίδες-περιοδικά δεν υπήρχαν, το βιβλίο μου που ζύγιζε ένα κιλό, το είχα αφήσει στο πούλμαν που μας είχε αφήσει τρία χωριά πιο πίσω.

Ατυχία!

Γύρω στις 2.30 πμ στήθηκαν σκηνές και ξεραθήκαμε στον ύπνο.

Έστησα την ανύπαρκτη σκηνή μου στο άψε σβήσε.

Υπόστρωμα, υπνόσακος, μαξιλάρι ύπνου.

Ζζζζζζζζζζζζζζ….

Ονειρευόμουν πως θα ήταν αν είχα πάει κι εγώ εκεί ψηλά με τους υπολοίπους.

Τριήμερο χαλάρωσης και αναψυχής-Ημέρα Πρώτη

Μια φορά κι έναν καιρό, ένα μάτσο έξυπνοι, εξέδωσαν φύλλο πορείας, μίσθωσαν ένα λεωφορείο, και μάζεψαν 50 άτομα με σαλεμένο μυαλό, τους πήραν από τα κλουβιά τους και τους πήγαν για ένα τριήμερο χαλάρωσης και αναψυχής σ'ένα μέρος πολύ μακριά από τα σπίτια τους, και πολύ κοντά στην Κακαβιά (όχι ότι έχει κάποια ιδιαίτερη σημασία...).

Ημέρα Πρώτη
Η πρώτη ημέρα ξεκίνησε κάπως στραβά, αφού το λεωφορείο άργησε 1 1/2 ώρα να έρθει και οι τρελοί άρχισαν να μαζευονται σε πηγαδάκια και να τραγουδούν για να περάσει η ώρα. Πάνω που τα κέφια είχαν ανάψει για τα καλά, το λεωφορείο κατέφθασε και όλοι στενοωρήθηκαν  που έπρεπε να σταματήσουν την όπερα για να βολευτούν μέσα. Κούτσα-κούτσα, στριμώχτηκαν στις θέσεις τους και ξεκίνησε το ταξίδι.Γέλια, φωνές, χαλασμός Κυρίου και πολύς, μα πάρα πολύς ύπνος, σε ένα ταξίδι 9 ωρών.
Φτάνοντας, άρχισε να βρέχει και ύστερα από λίγο έριξε και χαλάζι. Εντυπωσιακή υποδοχή.

Ένα πανέμορφο κτήριο, εγκαταλελειμμένο ψυχιατρείο, 

μας περίμενε με πόρτες ανοιχτές, χωρίς να το ξέρουμε.

         

 

Μες στη βροχή, ένα ρομαντικό ζευγαράκι

βγήκε να το ελέγξει, και αν επέστρεφε με θετική άποψη, θα διανυκτερεύαμε εκεί.

Χωρίς να τους περιμένουμε, βγήκαμε κι αρχίσαμε να στήνουμε, παντού.

Οι εγκαταστάσεις απίστευτες.

Σαλόνι τεράστιο 

     

spa, 

    

Ξύλα για το τζάκι,

   

Φαντάσματα που είχαν απλώσει τη μπουγάδα,                                     

    

βεράντα με θέα, 

   

προφανώς ένα οικοτροφείο. 

    

Από την καμινάδα του έβγαιναν μαύρα σύννεφα. 

Με χαμόγελο μέχρι τα αυτιά, 

παίρνουμε τον δρόμο προς... 

Μα, μια στιγμή, που πάμε; Αυτή η ταμπέλα μας αποπροσανατολίζει.. Μετά από συμβούλιο ενός λεπτού, αποφασίζουμε να πάμε ευθεία.

   

Η διαδρομή είναι γεμάτη λουλούδια, 

   

λουλούδια παντού και μπόλικα φτερνίσματα. Τα πρώτα χαρτομάντηλα κάνουν την εμφάνισή τους.

Υπερσύγχρονη βρυσούλα! Η τεχνολογία είναι ασταμάτητη! 

Όλο περιέργεια, κάποια, θέλει να χτυπήσει την πόρτα, να μπει σ'ένα σπίτι, γιατί έτσι της ήρθε.  

Με μια πιο κοντινή και προσεκτική ματιά, θα μπορούσε να δει τον κήπο χωρίς να μπει μέσα.  

Τρελή. Τι να πεις;

Είναι σαφές ότι η τρέλα μας, μας ακολουθεί. Ποιός ο λόγος άλλωστε να χτίσεις ένα τέτοιο σπίτι, και να το γεμίσεις με γλάστρες, στάμνες, κρεμαστές γλαστροστάμνες;

Σίγουρα κάτι δεν πάει καλά.

Και παντού λουλούδια. 

Μα δεν φτερνίζονται ποτέ αυτοί οι άνθρωποι;

Το ρολόι στον πύργο μας παρακολουθεί. Καταγράφει την κάθε μας κίνηση.

Να, εδώ επισκεφθήκαμε μια εκκλησία. Και μόλις βλέπουμε εκκλησία, τι κάνουμε; 

Μα φυσικά βγάζουμε φωτογραφίες. Το πεζούλι, τις γλάστρες, την σκεπή, τους φωτογράφους... 

Και τα λουλούδια. Αψού! 

Η κοπελιά εδώ, μ'ένα βλέμμα που δεν περιγράφεται, επιστρατεύει όλη την αρετή και τόλμη που διαθέτει, για ένα άλμα προς την ελευθερία. Το επιβεβαιώνει και η επιγραφή.

 Κρίμα που την έπιασαν και την έδεσαν χειροπόδαρα προτού πηδήξει. Θα ήταν εξαιρετικό άλμα. Μέτριου βαθμού δυσκολίας, με τριπλό άξελ, δύο περιστροφές και προσγείωση στον πάγο. Μισό λεπτό, αυτό όμως είναι στο πατινάζ. Εδώ έχουμε άλμα.
"Επί κοντώ";
"Εις μήκος";
"Στο κενό";
Το κοινό αναρωτιέται ποιό είναι το σωστό.
"Θέλουμε το 50-50!", ακούγεται.
Δε γίνεται όμως γιατί έχουμε μόνο τρεις επιλογές.
"Την τηλεφωνική βοήθεια!"
Και αρχίζουν να τηλεφωνούν ο ένας στον άλλο.

Κάποιοι κουράστηκαν να ηλεφωνούν-άκρη δεν έβγαλαν, και είπαν να κάτσουν λίγο, να σκεφτούν πιο λογικά και να χαλαρώσουν.

Φυσικά, σε τρεις καρέκλες.

Ποιός φυσιολογικός άνθρωπος θα πάει να κάτσει σε μία; Είναι επιστημονικά αποδεδειγμένο ότι η καρέκλα δεν θα αντέξει το βάρος ενός τόσο έξυπνου μυαλού.

Λέμε, να πάμε μια βόλτα. Στον δρόμο, τα σπίτια μας μιλάνε. 

Αγκρρρρ!

 Στην ακαταλαβίστικη γλώσσα τους.


Φτάνουμε στις κούνιες. Τα ματάκια μας γέμισαν δάκρυα όταν κοιτάζαμε με νοσταλγία τα παιχνίδια.

"Ώρα για παιχνίδι!" αναφωνήσαμε και ξεκαρδιστήκαμε στα γέλια. 

Μας έπιασε το σκοτάδι, και γυρίσαμε πίσω για τραγούδι...

Και για ύπνο.