Η ώρα πήγε πάλι 03 πμ, κι εγώ ακόμα ξύπνια.
Θυμάμαι πριν καμιά δεκαετία που ήμουν 19 (πως περνάνε τόσο γρήγορα τα χρόνια, δεν θα το σχολιάσω), τέτοιες ώρες ήμουν ξύπνια ακούγοντας μουσική στο ραδιόφωνο στον Best FM, ανακάλυπτα διαμάντια τότε. Τα ηχογραφούσα κιόλας, με το mp3 μου. Ή σκάλιζα είδη μουσικής στο youtube. Τότε που το internet είχε ταχύτητα χελώνας και όσο σέρφαρες στο διαδίκτυο, η τηλεφωνική γραμμή φαινόταν κατειλημμένη σε όποιον επιχειρούσε να τηλεφωνήσει, για τέτοιες φάσεις μιλάμε.
Τώρα... τα πράγματα έχουν αλλάξει. Δυσκολεύομαι να κοιμηθώ τα βράδια, είναι τόσα πράγματα στο μυαλό μου, την ώρα που θέλω να κοιμηθώ-που πρέπει να κοιμηθώ- επιλέγουν να κάνουν πάρτυ οι σκέψεις μου, λες και όλην την υπόλοιπη μέρα κοιμούνται του καλού καιρού.
Υποχρεώσεις πολεοδομικές, υδραυλικές, εκπαιδευτικές, εργασιακές, υπαρξιακές... Επιθυμίες μελλοντικές, όνειρα κι ερωτήσεις τύπου "τι θέλω να κάνω στην ζωή μου", "πάλι έχω να σκουπίσω αύριο;", "πότε αυτή η ντάνα με τα ασιδέρωτα θα μάθει να σιδερώνεται μόνη της;" κλπ.
Χρώματα, σχέδια, προγράμματα.
Όοοολα αυτά με ταλαιπωρούν κάθε βράδυ. Και δεν μπορώ να κοιμηθώ. Σήμερα είναι η πρώτη φορά μετά από μήνες, που κάθομαι να απελευθερώσω αυτές τις σκέψεις. Περιέργως, γιατί τελευταία με το ζόρι κατέγραφα το περιεχόμενο του μυαλού μου. Σαν να γύρισε κάποια στιγμή ξαφνικά ένας διακόπτης και δεν μπορούσα να συντάξω προτάσεις.
Ίσως όχι και τόσο ξαφνικά τώρα που το σκέφτομαι καλύτερα. Ίσως όλο αυτό γινόταν σιγά-σιγά, και το συνειδητοποίησα τώρα που έχει φτάσει στο αμήν.
Η αλήθεια είναι ότι τα τελευταία δυομισι χρόνια που δεν εργάζομαι, πολλά συνέβησαν και πολλά βγήκαν στην επιφάνεια. Συναισθηματικές απώλειες, νέες αφίξεις, αγωνία, το άγχος μου, νεύρα, υστερία, απομόνωση, η αίσθηση ότι είμαι άχρηστη, η επιβεβαίωση ότι είμαι μόνη.
Μαζί με την προσπάθεια εξεύρεσης εργασίας, αναδύεται και η πραγματικότητα: Η εκμετάλλευση σε όλο της το μεγαλείο. Κι αυτό είναι κάτι που απεχθάνομαι. Και προσπαθώ να μην συμμετέχω σε αυτό και το συντηρώ. Αλλά ακόμα κι αν αρνηθώ εγώ, κάποιος που θα έχει περισσότερη ανάγκη, θα εργαστεί υπό αυτές τις άθλιες συνθήκες, και άθελά του, θα συντηρήσει την εκμετάλλευση.
Μου λείπουν πολύ τα καλά αφεντικά.. και οι πρώην συνάδελφοι. Που παρόλο που έδωσα τόσα πολλά, που για μένα ήταν όλος μου ο κόσμος... τελικά ήταν μια ψευδαίσθηση. Τίποτα δεν ήταν αληθινό. Απλά δεν υπήρξα ποτέ.
Δυσκολεύτηκα πολύ να καταλάβω τι συνέβη. Ακόμα δεν μπορώ να το κατανοήσω. Κι έτσι βρέθηκα στον πάτο. Χαμογελούσα σπανίως και είχα σχεδόν μονίμως κατεβασμένα μούτρα μέχρι το πάτωμα.. Κλείστηκα ακόμα περισσότερο στον εαυτό μου, η διάθεσή μου και η έμπνευση πήγαν περίπατο, δυο-δυο σαν τους Χιώτες ένα πράμα.
Προσπάθησα πολλές φορές να μεταφέρω αυτά που ένιωθα, γραπτώς, αλλά ήταν στ'αλήθεια ένα μάτσο χάλια. Χωρίς ίχνος ευδιαθεσίας και χιούμορ, πατούσα ένα backspace και τα διέγραφα όλα. Καλύτερα δηλαδή.
Πόσο μου λείπει η διάθεση να κάνω διάφορα πράγματα! Έχω σταματήσει όλες τις κατασκευές μου. Έχω τα υλικά εδώ δίπλα μου και τα κοιτάζω σαν χάνος.
Τα μοναδικά πράγματα που μου έκαναν καλό, είναι:
Το πρώην αδεσποτάκι που ζει μαζί μας στο σπίτι, η μικρή γλυκιά μας μπετονιέρα (που τρώει σαν---- ναι σωστά μαντεύετε), όπως όλα τα κουτάβια είναι κουτάβια, αναγκάστηκα να βγαίνω 2-3 βόλτες την ημέρα και με αποτέλεσμα να της μιλώ και να βλέπω τον ήλιο και τον ουρανό και να γνωρίζουμε νέα σκυλάκια κάθε μέρα. Εσείς το ξέρατε ότι η Αθήνα είναι γεμάτη από δεσποζόμενα σκυλάκια; Εγώ το εμπέδωσα!
Κι αν ένας σκύλος είναι αρκετός, ένας δεύτερος, όταν είναι μπουνταλάς και ατσούμπαλος, αγκαλίτσας και θηριάκι, και πετάει κιόλας...
Η μουσική! το πιάνο μου μεταφέρθηκε στον χώρο μου, κάτι που έπρεπε να είχε γίνει πολύ καιρό πριν. Απίστευτη χαλάρωση! Ανά πάσα στιγμή είναι διαθέσιμο στο έλεός μου.
Η ζωγραφική. Λατρεύω να ακούω μόνο τον ήχο από τα πινέλα, και τις μολυβιές στον καμβά. Τότε κυριαρχεί απόλυτη ησυχία και συγκέντρωση. Μια ματιά στο τέλος, είναι αρκετή για να διαπιστώσω ότι κάνω μουντζούρες και οι διπλανοί μου παπάδες.
Τέλος, μαθήματα κοσμήματος και πιάνου, σχεδόν με το ζόρι. Μέχρι να ξεκολλήσω από την βαρετή καθημερινή ρουτίνα μου, και να νιώσω και πάλι ικανή.
Θέλω να κοιμηθώ επιτέλους. Και να ξυπνήσω να φτιάξω το σπίτι και την ζωή των ονείρων μου.
See you!
