Από πέρυσι είχα κλείσει ραντεβού με την "Χειροτέχνικα 2013". Θα πήγαινα οπωσδήποτε.
Παρασκευή βράδυ ξενύχτησα. Στις 3πμ κοιμήθηκα, απ'την αγωνία μου για το event του Σαββατοκυριάκου! Αχ κορίτσια, τι μου κάνετε...
Ξύπνησα λοιπόν το Σάββατο, και είχα χάσει την έναρξη, καθώς και 2-3 παρουσιάσεις που ήθελα να παρακολουθήσω.
Και κίνησα για το Γκάζι... Αποφάσισα να πάω με το Rover μου, παρέα με τα maps του κινητού μου (το οποίο αποδείχθηκε "αργό").
Τα κατατόπια δεν τα ήξερα. Παραλίγο να μπω σε αντίθετο ρεύμα και ένα στρογγυλό μπλε σήμα με λευκό βέλος να υποδεικνύει που πρέπει να πάω, δεν μου έκανε εντύπωση. Χάθηκα δυο-τρεις φορές, έκανα επιτόπου σε φανάρια, εκεί που απαγορευόταν, τελικά έφτασα στο σωστό στενό. Και πάλι παρέα με τα maps του κινητού μου, έψαχνα τον χώρο. Προς την αντίθετη κατεύθυνση. Το βρήκα όμως.
Και μπήκα.
Στην είσοδο, πήρα μια μικρή σακουλίτσα, και τη γέμισα με ότι φυλλάδια βρήκα στον πάγκο. Μετά ανέβηκα τα σκαλιά του παραδείσου, και βρέθηκα...στο απόλυτο χάος!
Περίπτερα (όχι ψιλικών) παντού, κόσμος (συγκράτησα τον πανικό μου) πολύς κόσμος, παντού. Μόνο να πάρω κάρτες από κάθε πάγκο, κατάφερα, και προγράμματα των σεμιναρίων τους.
Ενημερώθηκα δύο φορές για τις νέες γεύσεις δημοφιλούς μάρκας τσαγιού στην Ελλάδα, και κατευθύνθηκα στην αίθουσα που γινόντουσαν οι παρουσιάσεις. Κάθε μισή ώρα είχε κι από ένα.
Ευτυχώς μια καλή κοπέλα μου παραχώρησε τη θέση της στην πρώτη σειρά, αλλιώς θα καθόμουν όρθια (ναι, ξέρω, αυτό δε γίνεται) πίσω πίσω με το ζεματιστό τσάι στο χέρι, να με σπρώχνουν για να περάσουν κι εγώ να ζεματίζομαι με νερό αρωματισμένο με εσπεριδοειδή. Σ'ευχαριστώ κοπελιά. Δεν σε ξέρω, αλλά σε ευχαριστώ.
Και παρακολούθησα την πρώτη μου παρουσίαση!
Μετά πήγα σπίτι για φαγητό και σε μισή ώρα ξαναξεκίνησα για την έκθεση.
Πάλι παραβίασα σήματα, έφτασα μέχρι τον Ταύρο και γύρισα πίσω, έκανα όπισθεν σε μονόδρομο, και πάρκαρα στο ίδιο σχεδόν σημείο που είχα βρει και νωρίτερα το μεσημέρι.
Μπήκα κι έτρεξα στην αίθουσα παρουσιάσεων. Καρέκλα ελεύθερη, πουθενά. Παρακολούθησα την παρουσίαση καθισμένη στο πάτωμα, μπροστά μπροστά. Σε αυτό το σημείο βρέθηκε άλλη μια καλή κοπέλα και μου παραχώρησε την καρέκλα της. Η ίδια, κάθισε στο πάτωμα, μπροστά μου.
Είχα και την τιμή να βρίσκομαι στο live videocast της Βάλιας και της Ελίνας!
Τα κορίτσια είναι απίστευτα. Γνώρισα τη Βάλια λίγο καιρό πριν, ένα σκοτεινό απόγευμα στο μαγαζάκι στο Μαρούσι, και εδώ, γνώρισα και την Ελίνα. Η Βάλια με θυμόταν. Δεν το περίμενα αυτό. Είμαστε τόσοι πολλοί που παρακολουθούμε το ftiaxto.gr και έχουμε μια άμεση επαφή με τα κορίτσια, μόνο απ'τη δικιά μας πλευρά.
Εγώ στο σπίτι, είμαι συνέχεια:
"Μαμά, έλα να δεις τι έκανε η Βάλια... κοίτα τι έφτιαξε η Ελίνα..."
"Μπαμπά, σ'αρέσει...; Το έφτιαξα σύμφωνα με το video της Βάλιας και της Ελίνας..."
"...Τα κορίτσια αυτό...τα κορίτσια εκείνο..."
"Η Βάλια και η Ελίνα, η Ελίνα και η Βάλια..."
(Κορίτσια συγγνώμη αν πρώτα αναφέρω τη Βάλια, αλλά έχω συνηθίσει από τα videocast!)
Η Ελίνα και η Βάλια λοιπόν, είναι αληθινές. Έχουν χιούμορ, και είμαι σίγουρη ότι όλοι θα τις θέλαμε για φίλες μας. Γλυκύτατες και οι δύο, συγκρατιέμαι να μην σας ζηλέψω!
*Ξέχασα να αναφέρω, ότι την Α'φάση ήμουν εντελώς απροετοίμαστη. Στη Β'φάση έφερα τετράδιο και στυλό.
Η Β'φάση μου, κράτησε τρεις ώρες. Τρεις ώρες καθισμένη σε καρέκλα, κρατώντας σημειώσεις και γράφοντας όλα αυτά. Τρεις ώρες που πέρασαν πολύ γρήγορα, χωρίς να το καταλάβω. Μόνο η πείνα με έκοψε λίγο, γιατί πως να σε κρατήσει ένα πιάτο του φρούτου, αρακάς;
ΥΓ: Κορίτσια του Ftiaxto, θα ήθελα να σας ευχαριστήσω για αυτήν την υπέροχη ιδέα, διοργάνωση, και ελπίζω να συνεχίσετε έτσι. Χάρηκα πάρα πολύ που σας γνώρισα από κοντά. Ήσασταν η αφορμή για να ανακαλύψω ότι ανήκω σε αυτόν τον δημιουργικό, ευχάριστο κόσμο. Και όχι στον άλλον, αυτόν με την ανεργία, τη μιζέρια και τους άθλιους πολιτικούς.
Παρασκευή βράδυ ξενύχτησα. Στις 3πμ κοιμήθηκα, απ'την αγωνία μου για το event του Σαββατοκυριάκου! Αχ κορίτσια, τι μου κάνετε...
Ξύπνησα λοιπόν το Σάββατο, και είχα χάσει την έναρξη, καθώς και 2-3 παρουσιάσεις που ήθελα να παρακολουθήσω.
Και κίνησα για το Γκάζι... Αποφάσισα να πάω με το Rover μου, παρέα με τα maps του κινητού μου (το οποίο αποδείχθηκε "αργό").
Τα κατατόπια δεν τα ήξερα. Παραλίγο να μπω σε αντίθετο ρεύμα και ένα στρογγυλό μπλε σήμα με λευκό βέλος να υποδεικνύει που πρέπει να πάω, δεν μου έκανε εντύπωση. Χάθηκα δυο-τρεις φορές, έκανα επιτόπου σε φανάρια, εκεί που απαγορευόταν, τελικά έφτασα στο σωστό στενό. Και πάλι παρέα με τα maps του κινητού μου, έψαχνα τον χώρο. Προς την αντίθετη κατεύθυνση. Το βρήκα όμως.
Και μπήκα.
Στην είσοδο, πήρα μια μικρή σακουλίτσα, και τη γέμισα με ότι φυλλάδια βρήκα στον πάγκο. Μετά ανέβηκα τα σκαλιά του παραδείσου, και βρέθηκα...στο απόλυτο χάος!
Περίπτερα (όχι ψιλικών) παντού, κόσμος (συγκράτησα τον πανικό μου) πολύς κόσμος, παντού. Μόνο να πάρω κάρτες από κάθε πάγκο, κατάφερα, και προγράμματα των σεμιναρίων τους.
Ενημερώθηκα δύο φορές για τις νέες γεύσεις δημοφιλούς μάρκας τσαγιού στην Ελλάδα, και κατευθύνθηκα στην αίθουσα που γινόντουσαν οι παρουσιάσεις. Κάθε μισή ώρα είχε κι από ένα.
Ευτυχώς μια καλή κοπέλα μου παραχώρησε τη θέση της στην πρώτη σειρά, αλλιώς θα καθόμουν όρθια (ναι, ξέρω, αυτό δε γίνεται) πίσω πίσω με το ζεματιστό τσάι στο χέρι, να με σπρώχνουν για να περάσουν κι εγώ να ζεματίζομαι με νερό αρωματισμένο με εσπεριδοειδή. Σ'ευχαριστώ κοπελιά. Δεν σε ξέρω, αλλά σε ευχαριστώ.
Και παρακολούθησα την πρώτη μου παρουσίαση!
Μετά πήγα σπίτι για φαγητό και σε μισή ώρα ξαναξεκίνησα για την έκθεση.
Πάλι παραβίασα σήματα, έφτασα μέχρι τον Ταύρο και γύρισα πίσω, έκανα όπισθεν σε μονόδρομο, και πάρκαρα στο ίδιο σχεδόν σημείο που είχα βρει και νωρίτερα το μεσημέρι.
Μπήκα κι έτρεξα στην αίθουσα παρουσιάσεων. Καρέκλα ελεύθερη, πουθενά. Παρακολούθησα την παρουσίαση καθισμένη στο πάτωμα, μπροστά μπροστά. Σε αυτό το σημείο βρέθηκε άλλη μια καλή κοπέλα και μου παραχώρησε την καρέκλα της. Η ίδια, κάθισε στο πάτωμα, μπροστά μου.
Είχα και την τιμή να βρίσκομαι στο live videocast της Βάλιας και της Ελίνας!
Τα κορίτσια είναι απίστευτα. Γνώρισα τη Βάλια λίγο καιρό πριν, ένα σκοτεινό απόγευμα στο μαγαζάκι στο Μαρούσι, και εδώ, γνώρισα και την Ελίνα. Η Βάλια με θυμόταν. Δεν το περίμενα αυτό. Είμαστε τόσοι πολλοί που παρακολουθούμε το ftiaxto.gr και έχουμε μια άμεση επαφή με τα κορίτσια, μόνο απ'τη δικιά μας πλευρά.
Εγώ στο σπίτι, είμαι συνέχεια:
"Μαμά, έλα να δεις τι έκανε η Βάλια... κοίτα τι έφτιαξε η Ελίνα..."
"Μπαμπά, σ'αρέσει...; Το έφτιαξα σύμφωνα με το video της Βάλιας και της Ελίνας..."
"...Τα κορίτσια αυτό...τα κορίτσια εκείνο..."
"Η Βάλια και η Ελίνα, η Ελίνα και η Βάλια..."
(Κορίτσια συγγνώμη αν πρώτα αναφέρω τη Βάλια, αλλά έχω συνηθίσει από τα videocast!)
Η Ελίνα και η Βάλια λοιπόν, είναι αληθινές. Έχουν χιούμορ, και είμαι σίγουρη ότι όλοι θα τις θέλαμε για φίλες μας. Γλυκύτατες και οι δύο, συγκρατιέμαι να μην σας ζηλέψω!
*Ξέχασα να αναφέρω, ότι την Α'φάση ήμουν εντελώς απροετοίμαστη. Στη Β'φάση έφερα τετράδιο και στυλό.
Η Β'φάση μου, κράτησε τρεις ώρες. Τρεις ώρες καθισμένη σε καρέκλα, κρατώντας σημειώσεις και γράφοντας όλα αυτά. Τρεις ώρες που πέρασαν πολύ γρήγορα, χωρίς να το καταλάβω. Μόνο η πείνα με έκοψε λίγο, γιατί πως να σε κρατήσει ένα πιάτο του φρούτου, αρακάς;
ΥΓ: Κορίτσια του Ftiaxto, θα ήθελα να σας ευχαριστήσω για αυτήν την υπέροχη ιδέα, διοργάνωση, και ελπίζω να συνεχίσετε έτσι. Χάρηκα πάρα πολύ που σας γνώρισα από κοντά. Ήσασταν η αφορμή για να ανακαλύψω ότι ανήκω σε αυτόν τον δημιουργικό, ευχάριστο κόσμο. Και όχι στον άλλον, αυτόν με την ανεργία, τη μιζέρια και τους άθλιους πολιτικούς.
.JPG)
