A whole week in Bristol - Ανασκόπηση - Part 2

Ανασκόπηση – Part 2

Τα Rover

Ξέρετε ότι είμαι τρελή για αυτά τα αυτοκίνητα. Τα αγαπώ πολύ. Είναι ο μεγάλος έρωτας της ζωής μου αυτή η μάρκα και τα θετά της αδέρφια. Οτιδήποτε περιέχει μοναδική ή ολόκληρη τη λέξη Rover, με κάνει να λιώνω. Ειδικά άμα είναι λευκό ή πρασινογάλαζο ή μπλε σκούρο ή κυπαρισσί 414 GSI ή SLI ετών 1991-1993. Ή τα πολύ αγαπημένα μου MG Rover ZR ή Rover Streetwise που βγήκαν σε limited edition, σε οποιαδήποτε χρώματα.

Αν θέλετε να μου κάνετε δώρο γενεθλίων και να χαρώ τόσο ώστε να σας ξεχάσω από τη χαρά μου, θέλω ένα από τα δύο τελευταία, με κινητήρα Rover-κατά προτίμηση να μη βγάζουν προβλήματα- γίνεται…;;; Ευχαριστώ.

Στο θέμα μας τώρα.

Η Αγγλία, χώρα διάσημη κυρίως για αυτήν την υπέροχη μάρκα αυτοκινήτων που παρήγαγε, αυτή τη στιγμή, παράγει κι άλλες μάρκες. Εγώ θα εστιάσω σε μία.

Στην Ελλάδα, όπου και αν είμαι, εδώ και πολλά χρόνια, μετράω καθημερινά τα Rover, και συγκρίνω. Αν δω πάνω από 3, τότε είναι μια καλή ημέρα.

Αν ακόμα αυτά είναι κι ένα από τα προαναφερθέντα μοντέλα και χρώματα, τότε η ημέρα είναι  χαρούμενη.

Αν δω δυο μαζί, δίπλα-δίπλα, ή ακολουθεί το ένα το άλλο και είναι ιδίου χρώματος και προαναφερθέν μοντέλο, τότε…. Είναι σημάδι ότι αυτήν η μέρα θα είναι αξέχαστη.

Στο Bristol λοιπόν, είδα αρκετά. Η συχνότητα ήταν μεγάλη. Μιλάμε για πάνω από 4 την ημέρα.

Παρ’ όλο που τα τελευταία χρόνια που έκλεισε η αυτοκινητοβιομηχανία της Rover, κυκλοφορούν ακόμα απ’ όλα τα είδη, μοντέλα και χρώματα, από τις αντίκες μέχρι και (μέχρι πρότινος) τελευταίας τεχνολογίας. Κυριαρχούν όμως τα πολυτελή (για εμάς) Range Rover.

Απόλαυση!

Πέρασα υπέροχα. Ήμουν όλη μέρα στον δρόμο…!!!

Συγκρίσεις

Τώρα θα γίνω λίγο κακιά. Αναπόφευκτα. Είναι πρακτικώς αδύνατον να μη συγκριθούν κάποια πράγματα με τη χώρα σου.

Τα δημόσια έργα.

Δημόσια έργα γίνονται παντού. Είναι όμως μερικές λεπτομέρειες που κάνουν τη διαφορά. Στο Bristol πχ, σε σκαλωσιά είδα να είναι τυλιγμένοι οι …ισόγειοι μεταλλικοί σωλήνες με την ριγέ κόκκινη-άσπρη ταινία, σαν αυτή που βάζουμε όταν δεν πρέπει να περάσεις από ένα σημείο...; 

Άμα δεν την κόψουμε.

Κούρευαν το γκαζόν και κλάδευαν δέντρα και θάμνους, σε μια νησίδα στο κέντρο μιας κυκλικής πορείας.  Είχαν βάλει και τους πορτοκαλί κώνους γύρω γύρω από τη νησίδα, για να μην πλησιάζουν πολύ κοντά οι διερχόμενοι οδηγοί. Όλη η δουλειά έγινε και τελείωσε εκεί. Ούτε υπολείμματα, ούτε παρατημένα υλικά, και μέσα σε δυο ώρες (που ξαναπέρασα από το ίδιο σημείο) δεν υπήρχε κάποια ένδειξη ότι είχαν γίνει έργα.

Θέλετε να θίξουμε το θέμα των έργων στην Ελλάδα….;

Όχι, ε;

Συνεχίζω.

Οι αυτοκινητόδρομοι.

Η πρώτη διαφορά που θα βρει κάποιος μεταξύ των εθνικών οδών Αγγλίας-Ελλάδας είναι ότι είναι ανάποδα.

Κι όμως… υπάρχουν κι άλλες!

Οι εθνικές οδοί της Αγγλίας (τουλάχιστον, στη διαδρομή Λονδίνο-Bristol και αντίστροφα, γύρω στα 107 μίλια, περίπου 2-3 ώρες με λεωφορείο του οποίου η ταχύτητα ήταν η μέση, αλλά πιο γρήγορα από τα δικά μας-να μην το θίξουμε και αυτό που και καλά το λεωφορείο είναι express, δεν κάνει στάσεις και φθάνει σε 3 ώρες στον προορισμό του), έχουν μεγάλο πλάτος,- ναι, πάνε λίγο ανάποδα-, ο δρόμος είναι περιτριγυρισμένος από πράσινα δάση, κοιλάδες, λιβάδια, γαλάζιο ουρανό και ήλιο (για τους υπέρ-τυχερούς επισκέπτες), και… καθαρή οδήγηση.

Δεν μπορώ να περιγράψω συνοπτικά αυτήν την αίσθηση. Η οδήγηση στην εθνική οδό ήταν ξεκούραστη, δεν υπήρχαν «μάγκες» και «σφήνες», όλοι άναβαν φλας σε κάθε αλλαγή λωρίδας ή πορείας. Και ούτε έτρεχαν με 300. Πήγαιναν αρκετά γρήγορα, αλλά ο δρόμος ήταν ανοιχτός-δεν κολλούσε κάπου, ούτε σε ώρες αιχμής.

Κλείστε τα μάτια, και φανταστείτε τώρα την εθνική μας οδό Αθηνών-Λαμίας, στο ύψος του Κηφισού… μεταξύ 8πμ – 8.30πμ…    

Μια χαρά ήμουν εκεί, γιατί έφυγα…; 

Μια ολόκληρη εβδομάδα είχα να ακούσω κόρνα, βρισιές και αυτό το «παλιομ… θα σε γ….. π….., παλιομ….».

Παράδεισος.

Την επόμενη ημέρα της επιστροφής μου, και βγήκα με το αυτοκίνητο στον δρόμο, επανήλθα στην πραγματικότητα.

Πάμε παρακάτω.

Οι δρόμοι & το παρκάρισμα.

Πολλή μεγάλη εντύπωση μου έκανε το γεγονός ότι στους δρόμους εντός πόλεως (όπου κυκλοφορούν αυτοκίνητα, λεωφορεία) δεν υπήρχε στην κυριολεξία ούτε ένα αυτοκίνητο παρκαρισμένο εκεί. Ούτε ένα.

Οι δρόμοι ήταν ελεύθεροι και η κυκλοφορία γινόταν απρόσκοπτα.

Να συγκρίνουμε…;

Όχι…;

Μα γιατί…;

Στο Bristol αξιοποιήθηκαν κτήρια και ορισμένες πλατείες ως parking (όχι πάνω στις πλατείες βρε βούρλα, αλλά κάτω από αυτές). Τεράστιο κτήριο με πολλούς ορόφους που δεν κατάφερα να μετρήσω, ήταν ένα parking.

Μεγάλη πλατεία με σιντριβάνια, και όμορφες αρχιτεκτονικές ιδέες (μη θίξω και το θέμα ότι ούτε ίχνος από σπρέι και φράσεις, ούτε …βανδαλιστικές εικαστικές  παρεμβάσεις επάνω σε αυτά), από κάτω στεγάζει ένα μεγάλο parking.

Εμείς…; Έχουμε τέτοιες όμορφες πλατείες, που να έχουν και parking από κάτω…;

Για να ακούσω…

Ακόμα…

Το παρκάρισμα.

Τι διαφορετικό είδα; Τα …παρκαριζόμενα οχήματα, βρίσκονταν εντός των ορίων που θέτουν την κάθε θέση (στην εντέλεια όμως). Μα όλα. Ούτε πάταγαν τις γραμμές.

Όταν επέστρεψα στην Αθήνα, πάω την επόμενη ημέρα στο supermarket με το αυτοκίνητο.

Δίπλα μου είχε κενές δύο θέσεις, που διαχωρίζονταν με μια λευκή παχιά γραμμή (όσοι τις σέβεστε, θα τις θυμάστε). Δεν πρόλαβα καλά καλά να βγω από το αυτοκίνητο, έρχεται και παρκάρει ένα μικρό αυτοκίνητο στον κενό χώρο. Στη μέση. Ακριβώς πάνω στην διαχωριστική γραμμή. Και το αφήνει εκεί. Και της είπα της κυρίας (και κύριος να ήταν πάλι θα το έλεγα), «γιατί το αφήσατε στη μέση και δεν το βάζατε στην άκρη, κρίμα είναι, πιάνετε δυο θέσεις, και αν το έκανε άλλος και θέλατε να παρκάρετε, θα λέγατε πως τα αφήνουν έτσι τα αυτοκίνητά τους...». (μίλησα ευγενικά, στον πληθυντικό).

«ναι, ευτυχώς που υπάρχετε κι εσείς οι παρκαδόροι που δουλεύετε στο supermarket, και μας λέτε πώς να παρκάρουμε…» η απάντηση της κυρίας. Και είχε και παιδιά στο αμάξι.

Είπα κάτι που δεν ήταν σωστό…;

Γιατί αντιδρά έτσι ο κόσμος; Αντί να πει «έχεις δίκιο» και να μπει στο αμάξι  και να το παρκάρει σωστά, θίχτηκε που είπα την αλήθεια...

Την επόμενη φορά που κάποιος άλλος, παρατάει το αυτοκίνητό του κάπως έτσι, ας του το πούμε. Ίσως φιλοτιμηθεί και κάνει το σωστό.

Γιατί όταν θα θελήσουμε να παρκάρουμε εμείς, ένα αυτοκινητάκι θα έχει πιάσει δυο θέσεις.

Ένα ακόμα...

Στο Bristol, είδα πολλά άτομα με κινητικά προβλήματα. 

Από παιδιά, μέχρι ηλικιωμένους. Τα παιδιά με τους γονείς τους όλοι μαζί πήγαιναν βόλτα, οι μεγαλύτεροι με ορθοπαιδικά βοηθήματα, μόνοι τους.

Αυτό που με παραξένεψε είναι ότι δεν υπήρχε καμία ντροπή. Οι περαστικοί δεν τους κοιτούσαν "κάπως", περιέργεια, αποτροπιασμός δεν υπήρχε στα βλέμματά τους. Και ούτε οι γονείς κρατούσαν στο σπίτι το παιδί, για να μη νιώθει άσχημα.

Βέβαια, εκεί έχει περάσει οι νοοτροπία ότι κάποιος με κινητικό πρόβλημα δεν είναι αντικείμενο περίγελου και απομόνωσης, και μπράβο τους. Είναι κομμάτι της καθημερινότητας.

Επίσης, βοηθά πολύ και το ότι οι ενέργειες για την μετακίνηση ατόμων με κινητικά προβλήματα, τηρούνται στο έπακρο, και σέβονται το άτομο.

Έχετε να πείτε κάτι;