Το όνομα αυτού;

Είμαι δύσκολη. 
Στα παπούτσια.
Στα ρούχα.
Σο φαγητό.
Σε όλα δηλαδή.

Παρόλα αυτά, φοράω σχεδόν όλα τα παπούτσια (εξαιρούνται τα λεπτά πέδιλα με ελάχιστο έως καθόλου πάτο, το 99% των μπαλαρίνων, τα τακούνια-γόβες-πλατφόρμες, και τα περισσότερα αθλητικά παπούτσια), 
ντύνομαι με μια μεγάλη γκάμα ρούχων (με εξαίρεση τα υπερβολικά skinny παντελόνια, τα λινά, τις μίνι φούστες, τα βαθιά ντεκολτέ, τις φαρδιές μπλούζες, τα πουκάμισα, μάξι φούστες), 
τρώω σχεδόν τα πάντα (εκτός από κάθε είδος κρεατικού-το σουβλάκι είναι εξαίρεση-, τα ψάρια, κοτόπουλο, σούπες, γεμιστά, πατάτες κοκκινιστές&του φούρνου, και μερικά ακόμα).

Για ψώνια πάω σχετικά συχνά. Ξεκινάω χαρούμενη που θα δω αυτό το "κάτι" που θα μου κάνει το "κλικ", αλλά καταλήγω πάντα απογοητευμένη απ'όλα και με όλα.
Καμμία ράτσα ρούχων δεν μπορεί να με ικανοποιήσει απολύτως. Κάτι λείπει σε όλα.
Και καμμία ράτσα παπουτσιών δεν έχει ούτε ένα ζευγάρι ιδανικό για εμένα.

Όποιος έρχεται μαζί μου για ψώνια, ξέρει τι έχει να αντιμετωπίσει. Όταν αγόρασα τα αναρριχητικά μου παπούτσια, έκανα 2 1/2 ώρες μόνο. Δοκίμασα 8 μοντέλα, από 5 νούμερα το καθένα. Και τελικά αγόρασα αυτό που είχα απορρίψει εξ αρχής, 3 μήνες πριν...
Σε ότι αφορά τις μπότες, μπαλαρίνες, πρέπει να είμαι εξοπλισμένη πάντα με τα δύο ζευγάρια πάτους σιλικόνης μου, καθώς και ποικιλία από κάλτσες προκειμένου να πετύχω τον καλύτερο συνδυασμό και να μείνω ευχαριστημένη από το τρίο "παπούτσι-πάτος-κάλτσα", αλλιώς δεν αγοράζω παπούτσια.
Τα πεδιλάκια που όλες φοράνε, τα έχω ήδη ξεγράψει από τη λίστα μου. Για μένα αυτά δεν υπάρχουν.
Κι έτσι συνεχίζεται και για τα υπόλοιπα...

Μέχρι, που μια εξαντλητική μέρα με ψώνια, δοκιμασίες, απογοήτευση, απελπισία, και πολλή πολλή κατάθλιψη (όταν δοκιμάζεις όλη την Ερμού και τίποτα δεν σου κάθεται καλά), λίγο πριν βάλω τα κλάματα, αποφάσισα να μπω σε ένα μαγαζάκι όντας σίγουρη ότι κι εκεί δεν θα είχα καμμία απολύτως ελπίδα. 
Ζήτησα να δοκιμάσω ένα ζευγάρι πεδιλάκια (από αυτά με τον λεπτό πάτο που όταν περπατάς στον δρόμο νομίζεις ότι πατάς σε χαλίκια) στο νούμερό μου. Φυσικά, το νούμερό μου, είναι φαρδύ όσο τρία νούμερα παραπάνω. Το μήκος καλό ήταν. 
Παραδόξως, ζήτησα να δοκιμάσω το μικρότερο, το 39. Όλως περιέργως, το 39 ταίριαξε στο πόδι μου (πολύ λεπτό και μεγάλο), κι έτσι σηκώθηκα να τα περπατήσω στο μαγαζί. Τελικά έφυγα από εκεί με μια σακούλα πέδιλα στα χέρια. 
Τα πρώτα μου πέδιλα!
Ένιωθα ευτυχισμένη. Δεν είχα ξανανιώσει έτσι πιο πριν.
Στο σπίτι, κάναμε πάρτυ.
Κι όταν τα φορούσα, δεν με ενοχλούσαν. Δεν πονούσα πουθενά. Magic!

Τα τελευταία 3 χρόνια, αγοράζω από εκεί τα καθημερινά μου παπούτσια. Καλή Ελληνική ποιότητα και κατασκευή, προσιτές τιμές, αληθινά παπούτσια που τα χαίρεσαι.
Πρόκειται για μια μικρή οικογενειακή επιχείρηση που συνεργάζεται με μικρότερες Ελληνικές βιοτεχνίες, και βγάζουν παπούτσια που φοριούνται άνετα.
Το όνομα αυτού; Λέλος. Στην Αιόλου 19, Ερμού. 
Χάρη σ'αυτούς κάθε φορά που αγοράζω ένα ζευγάρι παπούτσια, φεύγω από εκεί ανανεωμένη, με ένα χαμόγελο μέχρι τα αυτιά, σαν να έκανα face lifting. Και χαρούμενη. Πολύ χαρούμενη. 
Τους συνιστώ ανεπιφύλακτα. 
Έχω κάνει και μεγάλη πρόοδο: Το περασμένο Σάββατο μπήκα...και βγήκα με νέες μπαλαρίνες...σε 15 λεπτά!


  

Flower mini cup

Ροζ γυαλάκια

Το Σάββατο 18/05 έτυχε (;) να βρεθώ στο Athens Metro Mall, το "μικρό " εμπορικό κέντρο στον σταθμό μετρό Αγίου Δημητρίου. Αυτό το εμπορικό κέντρο μου αρέσει πιο πολύ από τα μεγάλα, γιατί είναι πιο φιλικό στον επισκέπτη, δεν χάνεσαι, είναι σχετικά ευήλιο-η οροφή είναι φτιαγμένη από διαφανές υλικό- υπάρχει μια καλή πικοιλία στα μαγαζιά.
...Και ήξερα εκ των προτέρων ότι  το αγαπημένο μου περιοδικό fitness, είχε events. Το πρόγραμμα της ημέρας είχε χορό,πολύ χορό. Παρουσιάστηκε το pole dancing (που προσφέρει απίθανο σώμα και δυνατότητες), χορός αλά Bollywood (κινήσεις σώματος που ποτέ δεν φανταζόμουν ότι υπήρχαν), και...Latin, Salsa, κλπ!
Από ψηλά παρακολουθούσα συνεπαρμένη τους χορευτές της σχολής latin, νέοι και νέες, να δείχνουν πρώτα τα βήματα, έπειτα να...καλούν το κοινό να χορέψει μαζί τους με μουσική!
Το θέαμα, πραγματικά μοναδικό. Έβλεπε κανείς, κοπέλες, παιδάκια, μαμάδες, αλλά και ελάχιστοι άντρες με τις συντρόφους τους, να χορεύουν, εκεί. Και το πιο όμορφο; Οι χορευτές και χορεύτριες της σχολής, χόρευαν κι αυτοί-τα ταίρια τους ήταν από εξάχρονα κοριτσάκια μέχρι γυναίκες μέσης ηλικίας. Οι άντρες -με εξαίρεση έναν- ή ήταν ελάχιστοι, ή ντρέπονταν να βγουν στην πίστα!

Κι εκεί που απολάμβανα αυτή τη σκηνή, την προσοχή μου τράβηξε ένα μικροκαμωμένο γλυκύτατο κοριτσάκι, δίπλα μου. Με καστανόξανθα μαλλιά, λεπτά χεράκια, παπουτσάκια, μεένα χαμόγελο μέχρι τα αυτιά, και δοντάκια σαν του Bugs Bunny, χόρευε κι αυτό. Και προσπαθούσε να πλησιάσει πιο κοντά στο τζαμένιο μπαλκόνι, να δει τους χορευτές. Και κάθε φορά που πλησίαζε με φόρα, ακουγόταν ένα μεταλλικό γκλιν γκλιν. Ήταν τα ροζ γυαλάκια που φορούσε, που την εμπόδιζαν να πλησιάσει στο τζάμι. 
Τριών χρονών κοριτσάκι. Είχε ήδη μυωπία και από 1 βαθμό αστιγματισμού στο κάθε μάτι. 
Στενοχωρήθηκα λίγο. Μου θύμισε εμένα όταν ήμουν 4 1/2 χρονών στο νηπιαγωγείο, φορούσα ήδη γυαλιά και δεν μου άρεσε γιατί τότε ήμουν το μοναδικό παιδάκι με γυαλιά και διέφερα.. Κάπου στη δική της ηλικία, κατάλαβαν οι δικοί μου ότι δεν έβλεπα καθαρά. Και πως μπορείς σε ένα τόσο μικρό παιδί να διαπιστώσεις σε τι βαθμό είναι το πρόβλημα; Δύσκολο.
Στενοχωρήθηκα, γιατί όπως συνέβη σε μένα αλλά και σε χιλιάδες παιδιά, έτσι και στη μικρούλα αυτή, οι βαθμοί μυωπίας και αστιγματισμού θα αυξάνονται με την πάροδο των ετών και ίσως σταθεροποιηθούν στην ηλικία των 22-26. Και μέχρι τότε, θα παιδεύεται με γυαλιά, φακούς επαφής, γυαλιά ηλίου, και με δραστηριότητες λίγο πιο απαιτητικές από τις συνηθισμένες, θα δυσκολευτεί, δεν θα τις απολαύσει.
Αλλά μαγκιά της, η μικρή ήταν τόσο γλυκιά, που κανείς δεν θα σταθεί στα γυαλιά. Ούτε καν η ίδια. Θα τα συνηθίσει, και θα "παίζει" μαζί τους. Όταν θα έρθει η ώρα να τα αποχαιρετήσει, δεν θα θέλει. Κι όταν το πάρει απόφαση... Δεν θα τη σταματάει τίποτα...

Ευχαριστίες

Ευχαριστίες έχω δώσει; Όχι, δεν έχω δώσει.
Επιτέλους βρίσκω λίγο χρόνο να δώσω τις ευχαριστίες μου, σε όσους βοήθησαν και προσέφεραν στο Παζάρι. 

Το παζάρι τελείωσε, επισκέπτες πολλοί δεν ήρθαν, και πολλά πολλά αντικείμενα περίσσεψαν. 
Παρόλα αυτά, μαζεύτηκε ένα αξιόλογο ποσό, το οποίο κάλυψε μέρος των εξόδων για τη γέννηση του μπέμπη, που μόλις προ ολίγων ημερών ήρθε στον κόσμο μας!
Ναι, ο μπέμπης γεννήθηκε! 

Κι εγώ με τη σειρά μου, θα ήθελα να σας ευχαριστήσω προσωπικά και έναν-έναν ονομαστικά,για την πολύτιμη βοήθειά σας.

Για τη συμμετοχή τους στο παζάρι: 
Άρτεμις
Εύα
Όλγα
Κατερίνα
Δημήτρης & Μαρίνα
Ελένη
Ανδριάνα & Χριστίνα
κα. Κική
Φρόσω 

Για την προσφορά σε αντικείμενα:
Σοφία Λίτσα
Μαρία Κοντογεωργίου
Νάσια Χολέβα
Χαρά Μπουργάνη
Μάχη
Ζωή Αδάμ
Γιώτα Δεμοιράκου
Λιάνα
Τόνια
Πόπη
Τατιάνα Θεοδώρου
Κατερίνα Αποστολάτου
Χριστίνα Γιάγκα
Γιάννης "Πάτερ"
Γιώργος Χόντος
Δέσποινα Δεληγιάννη
Κωνσταντίνος Σκουραδάκης

Ευχαριστώ όοολους όσους ήρθατε και χάζεψαν τους πάγκους.

Τέλος, για την παραχώρηση χώρου και για την ανεκτικότητά τους, 
Φίλοι, σχοινοσύντροφοι, συνορειβάτες, ευχαριστώ!

Σύντομα θα κυκλοφορήσει και η λίστα με τα αντικείμενα που περίσσεψαν. Όποιος ενδιαφέρεται,μπορεί να μου στείλει ένα mail στο shaidalis@yahoo.gr


ΥΓ: Αν άφησα κάποιον απ'έξω, συγγνώμη!

Τα σέβη μου,


Stavrou

το Θαύμα

Προχτές στο μετρό είδα κάτι που δεν έχω ξαναδεί. Σε μία τετράδα θέσεων που ήταν κατειλημμένη από γυναίκες, η μία που καθόταν σε "παράθυρο", σηκώθηκε για να κατέβει στην επόμενη στάση. Γρήγορα κι αθόρυβα, η διπλανή της που καθόταν "διάδρομο", μετακινήθηκε στην εσωτερική άδεια θέση, αφήνοντας ελεύθερη τη δική της. Σε χρόνο dt, η δεύτερη κυρία που καθόταν "παράθυρο", σηκώνεται κι αυτή για να κατέβει στην ίδια στάση. Και η διπλανή της, μετακινήθηκε κι αυτή στην εσωτερική θέση κι άφησε κενή την εξωτερική δική της.
Σκεφτείτε... Πόσο συχνά συμβαίνει αυτό; Πόσο συχνά μετακινούμαστε σε εσωτερική θέση που για να κάτσει κάποιος -μεγαλύτερης ηλικίας συνήθως- δυσκολεύεται, δεν μπορεί να ισορροπήσει ανάμεσα στα "πόδια" και πράγματα αυτών που ήδη κάθονται; Πόσο συχνά παραχωρούμε τη θέση μας, τη στιγμή που έχουμε βολευτεί; Πόσες φορές ευχόμαστε να ήταν ελεύθερη η εξωτερική θέση για να κάτσουμε άνετα και χωρίς ακροβατικά πρωινιάτικα (ή και επί 24ωρου)...;;;
Ας γίνει αυτή η κίνηση, παράδειγμα για όλους μας. Αν θέλουμε να μας συμπεριφέρονται σωστά, ας συμπεριφερθούμε κι εμείς έτσι. 

Μακάρι να έπιανε εκείνη η ταινία με τον μικρό και τον δάσκαλό του, εκείνη με τα Τρία καλά, εκείνη που κάποιος κάνει μία καλή πράξη για σένα και ανταποδίδεις κάνοντας τρεις καλές πράξεις σε άλλους, ας έπιανε στην αληθινή ζωή. Το ´χω άχτι! 

 ΥΓ: πάντως την ίδια ημέρα τρίτωσε αυτό το "θαύμα". Καλύτερα δε γίνεται!

Το δείπνο

Ξύπνησα, ένα ωραίο μεσημέρι Σαββάτου, και αποφάσισα να πάω στο super-market για τα εβδομαδιαία ψώνια. Για πρώτη φορά, πήρα ένα πακέτο φιλέτο νωπό, κοτόπουλο (για να το μαγειρέψω. Εγώ δεν μαγειρεύω κοτόπουλο. Ούτε κρέας. Αλλά αυτό είναι άλλο θέμα) το οποίο έληγε στις 19/04, δηλαδή σε μια εβδομάδα-σε 6 ημέρες για την ακρίβεια. Γύρισα σπίτι και το έβαλα στο ψυγείο.

Η εβδομάδα περνούσε κι εγώ δεν είχα όρεξη ούτε να μαγειρέψω ούτε να πειραματιστώ με νέα φαγώσιμα. Και το κοτόπουλο παρέμενε στο ψυγείο.

Έφτασε το Σάββατο 20/04. Ξύπνησα το μεσημέρι, και πήγα super-market για τα εβδομαδιαία ψώνια. Αυτή τη φορά βρήκα και το ρύζι arborio που το χρησιμοποιούν ειδικά για το ριζότο και το οποίο το ψάχνω εδώ και ένα χρόνο. Ότι πρέπει για το πρώτο μου δείπνο, στο καινούριο σπίτι, στην καινούρια κουζίνα. "Επιτέλους θα φτιάξω ριζότο με κοτόπουλο (σιγά, τι θα πάθει για μια μέρα που έχει λήξει)"!, σκέφτηκα.
Γυρνάω σπίτι απόγευμα, στρώνομαι μπροστά στην κουζίνα, μαζί με ένα βιβλίο μαγειρικής. Παίρνω το φιλέτο κοτόπουλο, το ανοίγω, πιάνω με τα χεράκια μου αυτό το (μπλιάχ)...ζελέ, το έκοψα κομματάκια και φρόντισα να το τσιγαρίσω τόσο ώστε να σιγουρευτώ ότι έχει γίνει. Περιττό να πω ότι βρόμαγε όλη η κουζίνα. (Βέβαια, καθόλη την εβδομάδα μόλις άνοιγα το ψυγείο, βρόμαγε και το ψυγείο και πήγαινε και στην κουζίνα, αλλά δεν έδινα ιδιαίτερη σημασία μιας και θεώρησα ότι έτσι είναι η φυσική μυρωδιά του κοτόπουλου που εγώ δεν την ξέρω γιατί δεν το μαγειρεύω). Λάδια παντού, είχα πιτσιλίσει όλες τις εστίες. Το κοτόπουλο είχε τσιγαριστεί τέλεια. Ώρα για το ριζότο. Κοιτάζω πιο προσεκτικά τη συνταγή, βλέπω ότι χρειάζεται λευκό κρασί. Λευκό κρασί δεν υπήρχε στο σπίτι ούτε για δείγμα (ούτε και κάποιο άλλο είδος αλκοόλ) και σκέφτηκα "δεν πειράζει, θα το μαγειρέψω όπως το κοινό ρύζι". Αλλά η μαμά μου που της τηλεφώνησα για να της το πω, μου είπε να μην το επιχειρήσω διότι "τσάμπα θα το μαγειρέψεις, θα σου βγει λαππάς, και να χρησιμοποιήσεις το κοινό ρύζι". Όσο είχα λευκό κρασί, άλλο τόσο είχα και κοινό ρύζι.

Απογοητευμένη και τσαντισμένη, το πήρα πλέον απόφαση ότι ριζότο με κοτόπουλο δεν έχει.

"Ιδέα!: Κρέμα γάλακτος έχω, μανιτάρια κονσέρβα έχω, μπέϊκον έχω, θα φτιάξω κοτόπουλο αλα κρεμ!". Αλλά το κοτόπουλο το είχα ήδη ψιλοκόψει για το πρώην ριζότο και κοτόπουλο αλα κρεμ σίγουρα δεν θα έβγαινε, και για δυο άτομα δεν θα έφτανε με τίποτα. Kρέμα γάλακτος αλα κοτόπουλο με μανιτάρια και μπέικον, ίσως. Έγκατέλειψα και αυτήν την ιδέα.

"Το βρήκα!: Θα φτιάξω και μακαρόνια και θα ρίξω όλα από πάνω, σαν σάλτσα".
Και εκεί κατέληξα.
Αφού τσιγάρισα τα μανιτάρια και το μπέικον, έριξα κρέμα γάλακτος (μικρό κουτί) και το κοτόπουλο για να γίνουν όλα ένα μείγμα. Αλλά έριξα πολλή κρέμα γάλακτος...και βγήκε πολύ νερουλό. Και μετά για να το πήξω, έριξα τριμμένο τυρί. Αλλά έριξα πολύ τυρί....κι έπηξε πολύ. Και μετά έριξα κι άλλη κρέμα γάλακτος...και τριμμένο τυρί μέχρι να 'ρθει στα ίσια του. Άφησα το τηγάνι στην άκρη και έβρασα τα μακαρόνια.

Όση ώρα περίμενα να ρθει ο μουσαφίρης που θα του έκανα το τραπέζι και να ετοιμαστούν τα μακαρόνια, καμάρωνα το επίτευγμά μου, και παίνευα τον εαυτό μου "καλά, ποιά είμαι εγώ που πρώτη φορά πιάνω κοτόπουλο στα χέρια μου, και τα κατάφερα, καλά ε, είμαι θεά...κλπ, κλπ...".

Ο μουσαφίρης ήρθε, φαγωμένος όμως, γιατί δεν με πίστεψε όταν του είχα πει νωρίτερα ότι θα μαγειρέψω. Αλλά δέχτηκε να δοκιμάσει λίγο, να μου πει την άποψή του. "Καλά μαγειρεμένο είναι, αλλά άμα ήταν εδώ ο Μποτρίνι θα τράβαγε τα μαλλιά του (...με το look του πιάτου και την κατάσταση που επικρατούσε στον χώρο τριγύρω)".

Μέχρι όμως να έρθει, το κοτόπουλο με την κρέμα γάλακτος, μανιτάρια και μπέικον, είχαν στεγνώσει...είχαν σουρώσει στις άκρες, και έμοιαζε πιο πολύ με ομελέτα...τόσο που, αν έπαιρνα μια σπάτουλα και την έβαζα από κάτω, με άνεση θα το γύρναγα από την άλλη  μεριά. Έτσι, για να το συνεφέρω, το ζέστανα ξανά και έριξα λίγη ακόμα κρέμα γάλακτος για να γίνει πάλι νορμάλ.

Δεν έφαγε πολύ. Εγώ έφαγα περισσότερο (γιατί λατρεύω τα μανιτάρια σε σάλτσα).

Ξυπνάω την επόμενη μέρα με ισχυρό πονοκέφαλο. τάση για εμετό και μια δυπεψία....δεν λέγεται. Με το ζόρι πήρα το παυσίπονο για τον πονοκέφαλο και ήλπιζα να μου περάσει και το στομάχι (να μην πάρω φάρμακο και για το στομάχι-εξάλλου δεν έφαγα τίποτα όλη μέρα και δεν ήθελα να βλέπω φαγητό μπροστά μου). "Απ'την κρέμα γάλακτος θα είναι, που έβαλα όλο το κουτί και μου πέφτει βαριά", ήταν η διάγνωσή μου.
Το απόγευμα πάω στη φίλη μου και της λέω χαρούμενη τα κατορθώματα μου στην κουζίνα, μέχρι που άρχισε να μου βάζει τις φωνές και να μου λέει: "βρε ΧΑΖΗ, το κοτόπουλο έπρεπε να το βάλεις στην ΚΑΤΑΨΥΞΗ, όχι στην ΣΥΝΤΗΡΗΣΗ, μια ολόκληρη ΕΒΔΟΜΑΔΑ το είχες εκεί...!@#$%^& και το μαγείρεψες και μια ημέρα αφού είχε ΛΗΞΕΙ...ΧΑΖΗ".
"...Μα δεν το έγραφε πουθενά επάνω στο κοτόπουλο ότι ήθελε κατάψυξη, και το κοίταξα πολύ προσεκτικά προτού το πάρω και ούτε στο super-market είχε πάγο γύρω γύρω εκεί που ήταν..., κι έτσι το έβαλα στην συντήρηση...,και που να το ξέρω εγώ άμα δεν το λένε πουθενά οι οδηγίες χρήσεως του κοτόπουλου...".
"είσαι ΤΥΧΕΡΗ που δεν έπαθες κάτι χειρότερο κι έχεις μόνο ΔΥΣΠΕΨΙΑ και ΠΟΝΟΚΕΦΑΛΟ και ΝΑΥΤΙΑ....".

Την άκουσα για τα καλά. Πάω σπίτι, το λέω στη μαμά και στον...μουσαφίρη, και
η απάντηση ήταν "το ξέρω". Και από τους δυο.

Κι εμένα γιατί με άφησαν να το μαγειρέψω και να κάνω όλη την κουζίνα άνω κάτω...;

Ε;;;

Θράσος, αναισθησία, ψέματα και φτηνές δικαιολογίες

Τελευταία έχω μείνει άναυδη με το θράσος, την αναισθησία και την ευκολία που μερικοί (αρκετοί έως πάρα πολλοί) άνθρωποι λένε ψέματα και φτηνές δικαιολογίες. Και συναναστρέφομαι καθημερινά μαζί τους. Μερικούς τους γνωρίζω από όταν ήμουν παιδάκι. 

Πρόσφατο παράδειγμα, στις τελευταίες μέρες του παζαριού, τύπωσα μερικά αφισάκια και κίνησα να τα μοιράσω σε μαγαζιά της περιοχής μου, σε μια τελευταία προσπάθεια να μας επισκεφθούν λίγοι ακόμη. Με μεγάλη επιτυχία παρέδωσα από ένα στο ψιλικατζίδικο της γειτονιάς μου, στο βιβλιοπωλείο, στο φαρμακείο, σε μια πολυκατοικία, στο  Bloom-Bloom (από το οποίο σχεδόν κάθε μέρα περνάω και χαζεύω τα σαπούνια που φτιάχνουν. Μερικές φορές προσπαθώ να τα μυρίσω και από την χαραμάδα της πόρτας).

Το τελευταίο αφισάκι σκέφτηκα να το δώσω στον φούρνο. Τζαμαρίες έχει, κόσμο έχει, οπότε θα ήταν  το ιδανικό σημείο για να το δουν. 

Μπαίνω και χαιρετάω. Με χαιρετούν.

Ευγενικότατη, ρωτάω αν θα μπορούσαν να κολλήσουν στο τζάμι, το αφισάκι για 3 ημέρες μόνο (μιας και σε 4 ημέρες τελείωνε το παζάρι).

Έκπληκτη άκουσα από τον φούρναρη να λέει ότι "εδώ δεν έχω χώρο να κολλήσω για τα προϊόντα μου..." (εν τω μεταξύ, οι τζαμαρίες ήταν άδειες, ελεύθερες.)

-"Φυσικά, καταλαβαίνω", απάντησα εγώ.

-"Γιατί δεν το κολλάς έξω στο δέντρο;" (!) (...Δεν ενοικιάζω σπίτι, ήθελα να του πω, αλλά κρατήθηκα).

-"Γιατί δεν έφερα το σελοτέιπ μαζί μου, και δεν το σκέφτηκα" απάντησα. 

Μου έδωσε τρία κομμάτια σελοτέιπ για να το κολλήσω στο δέντρο (Αν είναι δυνατόν. Υπάρχει ποτέ περίπτωση να κολλήσει σελοτέιπ στο δέντρο; Ταινία κολλητική αν τη γυρίσεις γύρω γύρω μεχρι να καλυφθεί το δέντρο, ναι, θα μείνει). Βγήκα από τον φούρνο κι έκανα πως το κόλλαγα στο δέντρο. Αφού δεν κολλούσε, το έβαλα σε κολωνάκι για πάρκινγκ. Τουλάχιστον ήταν μπροστά στον φούρνο. Έτσι, για να το βλέπει.

Καλά, με περνάει για χαζή; Πίστεψε ότι θα το χάψω;

Αν δεν θέλει να το βάλει για οποιονδήποτε λόγο, να το πει, να πει την αλήθεια. Πώς μπόρεσε και είπε τέτοια χαζομάρα, τέτοιο ψέμα που κάνει μπαμ...;

Με πόση ευκολία, μου είπε ότι δεν έχει χώρο για να βάλει τις δικές του αφίσες τη στιγμή που μέσα από τις τζαμαρίες έβλεπες κάθε σπιθαμή του χώρου. Και το αφισάκι ήταν ένα χαρτί Α4 στη μέση κομμένο..

Πάγωσα όταν τον άκουσα να ξεστομίζει τέτοια δικαιολογία. Και για να μην τον φέρω σε δύσκολη θέση (μεγάλος άνθρωπος) είπα κι εγώ ψέματα ότι έχει δίκιο. 

Το θράσος και την γελοιοποίηση, μερικοί την έχουν στο αίμα τους. Τους νοιάζει μόνο ο εαυτός τους, δεν ενδιαφέρονται καθόλου για τους ανθρώπους γύρω τους (εξαιρούνται οι συγγενείς). Λες κι εμείς δεν είμαστε άνθρωποι, ότι αυτοί που συμπεριφέρονται έτσι, είναι κάτι ανώτερο από εμάς.

Το γεγονός ότι δουλεύουμε στον ίδιο χώρο, δεν έχει καμία απολύτως σημασία. Δεν κάνει καμία διαφορά. Λες ότι πονάς ότι έχεις έντονη δυσφορία, ότι σε ενοχλεί το air-condition που είναι αναμμένο στο κρύο κι έξω κάνει μόλις 30 βαθμούς κελσίου, παρακαλάς να το κλείσει και παίρνεις την απάντηση ότι μάλλον είσαι το μοναδικό άτομο που του συμβαίνει αυτό και ότι πρέπει να σε πάνε σε ερευνητικό κέντρο για να σε μελτήσουν... Κι εσύ έχεις πάρει ήδη παυσίπονο για τον πόνο, αλλά δεν σταματάει...

Τι να πεις σε αυτόν τον άνθρωπο;

Τι να πεις για αυτόν τον άνθρωπο;

...Είναι άνθρωπος; 

Τελευταία οι δικοί μου μου λένε ότι έχω αλλάξει. Ότι μιλάω άσχημα σε/για αυτούς που μου μιλάνε άσχημα, που δεν "νιώθουν". 

Μου λένε ότι η λέξη "αναισθησία" και "είσαι αναίσθητος" είναι κακές λέξεις. Είναι;

Γιατί εγώ τις βρίσκω πολύ επιεικείς. Και είναι αυτό ακριβώς το νόημά τους που ταιριάζει στην κάθε περίσταση.

Όταν μέσα στην ίδια σου την πολυκατοικία, σκίζουν το αφισάκι, το κάνουν μπαλάκι και το πετάνε κάτω, μαζί με τα γράμματα, 2 μέρες πριν ολοκληρωθεί το event, τι είναι; Αναισθησία δεν είναι;

Γινόταν μια σημαντική προσπάθεια, μια οικονομική ενίσχυση με όλη μας την καρδιά-και αυτοί την σκίσανε και την παρατήσανε σαν σκουπίδι. Δεν ενδιαφέρθηκαν για αυτόν που το κρέμασε το χαρτί, δεν νιώθουν σαν εμάς που τα δώσαμε όλα. 

Αλλά αν αυτοί είχαν ανάγκη αυτήν την οικονομική ενίσχυση, θα παρακαλούσαν να μείνει λίγο ακόμα εκεί και να το δουν λίγοι ακόμη. 

Είμαι τσαντισμένη, νευριασμένη, απογοητευμένη. 

Πιστεύω πλέον ότι αυτούς τους "ανθρώπους" δεν θα τους αντιμετωπίσεις με "το καλό". Δεν πρόκειται να γίνουν καλοί, όσο κι αν προπαθώ με ευγένεια και καλούς τρόπους. Ξέρω, αυτή είναι όμως η σωστή και έξυπνη λύση...

Αλλά αν συμπεριφερθώ απέναντί τους με τον ίδιο τρόπο που συμπεριφέρονται σε μένα, τι θα γίνει; Θα νιώσουν όπως εγώ, θα καταλάβουν ότι κάνουν κακό; 

Ή θα συνεχιστεί αυτός ο φαύλος κύκλος;