Τίποτα δεν είναι τυχαίο

Έσπρωξα την πόρτα και βγήκα από την πολυπληθή αίθουσα. Το μυαλό μου δεν υπάκουε στη λογική και στην ψυχραιμία. Τα δάκρυα του πανικού κυλούσαν στα μάγουλά μου, και το show δεν είχε καν αρχίσει.

Ανοίγοντας λοιπόν την πόρτα της εξόδου κινδύνου, αλαφιασμένη, βρέθηκα μπροστά σε έναν νεαρό που έκανε πρόβα με το ακκορντεόν του. Εγώ στον κόσμο μου, τον ρώτησα που ήταν η έξοδος. Μου απάντησε, ότι απ'τη μια ήταν τα καμαρίνια, και απ'την άλλη η αίθουσα απ'όπου είχα μόλις βγει. Είπα, δεν πειράζει, θα κάτσω εκεί, στα σκαλοπάτια. Κι έτσι έκανα. 

Ούτε που ξέρω πόση ώρα είχε περάσει μέχρι να συμμαζέψω τις άτακτες σκέψεις μου, να βρω το θάρρος και να επιστρέψω στο τραπέζι μας.

Πρώτο τραπέζι πίστα που λένε, και πράγματι, πλήρη θέα της σκηνής.

Για αρκετή ώρα έψαχνα να βρω τον νεαρό μουσικό με το ακκορντεόν. Όταν τελικά τον εντόπισα, κρατούσε ένα σαξόφωνο.

Εντυπωσιάστηκα που νεαροί μουσικοί σαν αυτόν (αλλά και η υπόλοιπη μπάντα) έχουν γνώσεις για πάνω από ένα μουσικό όργανο. Και ακόμα πιο πολύ χάρηκα που έχουν καταφέρει να είναι σε ένα πετυχημένο μουσικό σύνολο.

25η Δεκεμβρίου 2013, Χριστούγεννα, εμείς για διασκέδαση, κι αυτοί για δουλειά. Να μας διασκεδάσουν. 

Άφησαν πίσω την ανάγκη τους να περάσουν αυτήν την γιορτή με την οικογένεια και τους φίλους τους, και συμβιβάστηκαν με τις απαιτήσεις αυτής της δουλειάς.

Αστείο είναι, το πιο ασυνήθιστο που θα διαταράξει την περίεργη ροή των πραγμάτων, αυτό σου μένει στο μυαλό και αντιστέκεται, σιγά σιγά επανέρχεσαι στην πραγματικότητα.

Για μένα λοιπόν, την παράσταση την έκλεψε ο νεαρός με το ακκορντεόν, που αργότερα αποδείχθηκε ότι αναλάμβανε και χρέη σαξοφωνίστα καθώς και φωνητικά, αυτός και η "άσημη" για πολλούς, μπάντα. Όχι τα "αστέρια" Μπουλάς, Σαββόπουλος, Ζουγανέλης, Μαχαιρίτσας.

Δε λέω, αυτοί ήταν το επίκεντρο, με τους αιχμηρούς διαλόγους, τις συνεχόμενες ατάκες.

Αλλά ποιός δίνει σημασία στους μουσικούς της σκιας, που σήμερα είναι και αύριο δεν είναι, οι οποίοι πλαισιώνουν τα βασικά ονόματα; Ελάχιστοι. Κακώς, γιατί η μπάντα είναι η ψυχή της σκηνής, του μουσικού συνόλου.

Δεν υπάρχει πιο ωραίο συναίσθημα απ'όλες τις μουσικές που συγκροτούν ένα κομμάτι, να ξεχωρίζει το ίχνος ενός ακκορντεόν, ενός φλάουτου, ηλεκτρικού μπάσου, σαξόφωνου. 

Λόγω του ύφους του προγράμματος, όλα τα μέλη έπρεπε να συμμετέχουν ενεργά για το επιθυμητό αποτέλεσμα.
Σαφώς έκαναν πολύ καλά τη δουλειά τους, όμως το διασκέδαζαν και αληθινά. Τα αυθόρμητα χαχανητά και γέλια, το φανέρωναν.

Τίποτα δεν είναι τυχαίο. Αυτή η Χριστουγεννιάτικη περιπέτεια είναι η αφορμή για να ξαναπιάσω στα χέρια μου το ακκορντεόν μου. 
Θα ξεκινήσω πάλι τη μουσική. Κι ότι άλλο δεν προλάβαινα μέχρι τώρα. Νέα αρχή!

Και μια κριτική από εμένα, που δεν επισκέπτομαι συχνά τέτοιου είδους θεάματα, πόσο μάλλον Χριστούγεννα, Πρωτοχρονιά, Πάσχα, Δεκαπενταύγουστο.

Το στήσιμο της σκηνής πανέμορφο. Κρυφά επίπεδα, επέτρεπαν στους μουσικούς να έχουν τη δική τους θέση, περίοπτοι στο κοινό.
Ο Γιάννης Ζουγανέλης με τα ....αστειάκια του.
Ο Σάκης Μπουλάς με την εξαιρετική φωνή. Απόλαυση να τον βλέπεις και να τον ακούς live. Το κωμικό του ταλέντο σε συνδυασμό με μικρόφωνο. Απλά απίστευτος.
Ο Λαυρέντης Μαχαιρίτσας επαγγελματίας. Είχε τον ρόλο του σοβαρού, σε αντίθεση με τους προηγούμενους δύο, τα πειραχτήρια.
Ο Διονύσης Σαββόπουλος, έφερε μια θεατρικότητα στο όλο σύνολο. Ευκαιρία για εμάς τους νέους να τον γνωρίσουμε από κοντά.
Ο Αλκιβιάδης Κωνσταντόπουλος, "άνθρωπος ορχήστρα" όπως είναι το χαϊδευτικό του, οικονομικός για το budget αφού έπαιζε βιολί, τρομπέτα, κ.α.
Και φυσικά η μπάντα, την οποία απαρτίζουν οι:

 Γιώτης Κιουρτσόγλου

David Lynch

 Νίκος Καλαντζάκος

 Στάθης Άννινος

 Καλλίστρατος Δρακόπουλος

Άκης Αμπράζης

Γιάννης Πουρνάρας

Φίλιππος Σπυρόπουλος

 Steve Tesser

  Γιάννης Μίνως

Πάρις Θωμόπουλος






Σχετικά με την...παράσταση (Πηγή: www.in2life.gr)

Γκαγκαντίν: Σαββόπουλος… και σία στην Ακτή Πειραιώς



της Δώρας Αμαραντίδου

Ο Διονύσης Σαββόπουλος ξαναχτυπά σε μουσικό στέκι της Αθήνας και… αναγορεύεται «γενναίος της νύχτας», μαζί με άλλους τρεις «συμμορίτες», γνωστούς για την ανατρεπτική μουσική γλώσσα τους.

Εξηγούμαστε: Ο Διονύσης Σαββόπουλος και μαζί του ο Λαυρέντης Μαχαιρίτσας, ο Γιάννης Ζουγανέλης και ο Σάκης Μπουλάς είναι οι πρωταγωνιστές της παράστασης «Γκαγκαντίν – Οι γενναίοι της νύχτας», που ανεβαίνει στην «Ακτή της οδού Πειραιώς» (Πειραιώς 178 και Λαμίας), την Παρασκευή 13 Δεκεμβρίου.
Φυσικά, όταν μιλάμε για μουσική παράσταση του Διονύση Σαββόπουλου αναφερόμαστε σε θέαμα που εμπεριέχει πολλά είδη τέχνης μαζί. Η συγκεκριμένη παράσταση είναι ένα σπονδυλωτό θέατρο τραγουδιών, με πυρήνα το πολιτικό και σκωπτικό τραγούδι. Το θεατρικό της «πανωφόρι» αναμένεται να είναι άκρως κωμικό, άρα και… άκρως σέξι. Μόνο τον Γιάννη Ζουγανέλη ή τον Σάκη Μπουλά αν σκεφτούμε στις γνωστές, αυτοσχέδιες φάρσες τους, που παραπέμπουν σε χοντροκομμένες αλλά… καθόλου παρεξηγήσιμες φαρσοκωμωδίες, καταλαβαίνουμε ότι κι αυτό το θέαμα θα βρίθει από στοιχεία μπουρλέσκ- όπως μας πληροφορεί η πρώτη επίσημη ανακοίνωσή του.
Οι λόγοι, λοιπόν, για τους οποίους επιλέγουμε να δούμε αυτή την παράσταση (ή καλύτερα να την βιώσουμε, αφού θα γίνουμε μέρος της) είναι ξεκάθαροι: Πασίγνωστα, ιστορικά πλέον κι εν πολλοίς αγαπημένα τραγούδια του Νιόνιου και των υπολοίπων θα εναλλάσσονται, σύμφωνα με την ανακοίνωση των συντελεστών, με «σκηνές καραόκε, εικόνες μπουάτ, γερές δόσεις μπουρλέσκ και πολιτικού καμπαρέ και άφθονη παρωδία».
Και, βέβαια, κρατάμε την υπόσχεση των τεσσάρων προς εμάς τους θεατές, που είναι… ιντριγκαδόρικη: «Οι τέσσερις του «Γκαγκαντίν» υπόσχονται φέτος κωμωδία, πάθος, μουσική και λίγο... γυμνό». Είμαστε περίεργοι να δούμε πόσο σέξι μπορεί να γίνει η γυμνή αλήθεια της Ελλάδας στην εκπνοή του 2013 μέσα από μια καλλιτεχνική ματιά.
Στην παράσταση συμμετέχει ο Αλκιβιάδης Κωνσταντόπουλος, που μπορεί να παίξει παρά πάνω από καλά όποιο μουσικό όργανο βρεθεί στα χέρια του, και η ηθοποιός Βερόνικα Δαβάκη μαζί με άλλους 12 μουσικούς, τραγουδιστές και ηθοποιούς, όπως οι πολύ δυνατοί Γιώτης Κιουρτσόγλου, David Lynch, Νίκος Καλαντζάκος, Στάθης Άννινος, που έκαναν και τις ενορχηστρώσεις καθώς και οι Καλλίστρατος Δρακόπουλος, Άκης Αμπράζης, Γιάννης Πουρνάρας, Φίλιππος Σπυρόπουλος, Steve Tesser, Γιάννης Μίνως, Πάρις Θωμόπουλος.
Τα κείμενα φέρουν την υπογραφή των Δ. Σαββόπουλου, Ε. Λασκαρίδη, Κ. Μπλιάτκα, Γ. Σκαμπαρδώνη και Γ. Ζουγανέλη. Τα σκηνικά είναι του Μάριου Σπηλιόπουλου με βοηθό τον Θόδωρο Βογιατζίδη, ενώ οι φωτισμοί είναι του Γιώργου Τέλλου με βοηθό τον Γρηγόρη Αναγνώστου. Στον ήχο είναι οι Γιάννης Τούντας και Γιώργος Καραγιαννίδης, με βοηθό το Γιάννη Πρωτόπαππα.
Ένα ακόμα στοιχείο ανατροπής της κάθε βραδιάς, που θα την καταστήσει μοναδική, είναι το γεγονός ότι αξιόλογοι καινούργιοι καλλιτέχνες της νέας μουσικής σκηνής και του θεάτρου θα πραγματοποιούν αστραπιαίες εμφανίσεις στην σκηνή της Ακτής Πειραιώς, σαν έκτακτοι επισκέπτες. Τα ονόματά τους δεν θα ανακοινώνονται από πριν, για να διατηρηθεί το στοιχείο της αναμονής και της έκπληξης.

Τα μπριζολάκια

“ΤΙ ΠΡΑΓΜΑΑΑΑ…;!;!;!;!;!”

Παραλίγο να μείνω στον τόπο. Και καλά να πάθω, δηλαδή.

Μόλις είχα παραλάβει έναν φάκελο… από τη ΔΕΗ. Και έμεινα με ανοιχτό το στόμα όταν προσπερνώντας τις άσχετες πληροφορίες, έφτασα στο τελικό σύνολο προς πληρωμή.

Διακόσια ολόκληρα (και κάτι ψιλά) ευρώ. Για τέσσερις μήνες, βέβαια, αλλά παραήταν τσιμπημένη η χρέωση.

Αλλά κι εγώ το παράκανα τελευταία, είχα ανοιχτά τρία air-condition ολημερίς τις τέσσερις από τις εφτά ημέρες της εβδομάδας, έτσι για να είναι χλιαρό το σπίτι. Χέρια και πόδια όμως, μονίμως παγωμένα, με ή χωρίς air-condition.

Φυσικά και θα τον πληρώσω, τον λογαριασμό. Αλλιώς δεν μπορώ να απολαύσω τα μοναδικά προνόμια που μας προσφέρει η Δημόσια Επιχείρηση Ηλεκτρισμού, και τα οποία δεν θα μπω στον κόπο να τα αναλύσω γιατί είναι πάρα πολλά.

Από ‘δω και στο εξής, οτιδήποτε ηλεκτρικό θα μπαίνει σε λειτουργία μόνο τη στιγμή που το χρειάζομαι.

Εξαίρεση αποτελούν:

Το ψυγείο (μονίμως στην πρίζα, αλλιώς θα έχω την ευκαιρία να δοκιμάσω μοναδικά εδέσματα),

Το ηλεκτρικό ρολόι/ξυπνητήρι /ημερολόγιο/ραδιόφωνο (γιατί μόνο έτσι διατηρείται on time),

Την θερμάστρα μπάνιου, που μόνο εάν πρόκειται να κάτσω πολύ ώρα εκεί μέσα και όχι για ντους/λούσιμο, την ανάβω κανά πεντάλεπτο νωρίτερα, εφόσον μπορώ να προβλέψω την ώρα που θα μπω.

Αυτά.

Για αντίδραση, χτες άναψα κεράκια ρεσώ. Για να σπάσει ο πάγος, και να ζεστάνει η ατμόσφαιρα. Είχα τα χέρια μου από πάνω τους, για να ξεπαγώσουν. Τα πόδια δυστυχώς έπρεπε να περιμένουν την ώρα και την στιγμή που θα ξάπλωνα για ύπνο.

Έτσι όπως καθόμουν, σχεδόν αγκαλιά με τα κεράκια, αναπολούσα στιγμές ανύπαρκτες, όπως τότε που το τζάκι είχε ξύλα, και ζέσταινε το δωμάτιο, δωρεάν φυσικά.

«Βρε δεν ψήνω καμιά φετούλα ψωμί με λαδορίγανη και σκόρδο;» (για να φύγουν τα κακά πνεύματα) (άρα το ευχέλαιο πάει περίπατο).

«Μπα, μην το κάνεις. Θες να μυρίζει το σκορδόψωμο, φράουλα;» (τα ρεσώ ήταν με άρωμα φράουλας)

«Όχι, δεν θέλω.» Κι έτσι την απέρριψα την ιδέα.

Τις επόμενες ημέρες του τετραμήνου, σκοπεύω να χρησιμοποιήσω και τον χειμερινό ορειβατικό εξοπλισμό. Υπνόσακο, σκούφο, fleece, βέστα, μπαλακλάβα. Τα γάντια είναι υπερβολή. Χειμώνα έχουμε, μην πάνε χαμένα.

Για να σε δω ΔΕΗ, τον επόμενο λογαριασμό που θα μου στείλεις…. Θα τον σκίσω χίλια κομματάκια και θα τον κάψω στα ρεσώ, και με την φλόγα θα ψήσω μπριζολάκια.

Γνωριμία με το Ανθομέλι

Ένα απόγευμα, η καλή μου συναδελφική φίλη Μαρία, μου έστειλε να τσεκάρω ένα blog. Επειδή ήμουν στο τρέξιμο και στο άγχος εκείνη την εβδομάδα και ότι ήθελα να χαζέψω στο ίντερνετ, το ξεχνούσα, έτσι λοιπόν, σκέφτηκα, αφού δεν προλαβαίνω να το χαζέψω με την ησυχία μου, ας πάρω μέρος στον διαγωνισμό που έχει, να το γνωρίσω καλύτερα.

Είχε έναν χριστουγεννιάτικο διαγωνισμό εκείνη την εβδομάδα, και η Μαρία, ήταν ένας από τους δημιουργούς που χάριζαν δώρα. Ένας λόγος παραπάνω να ψάξω εις βάθος αυτό το blog.

Άσε που στο fb, το blog αυτό έκανε ανακοινώσεις με συχνότητα πολυβόλου. 

Όοοολα αυτά, με έπεισαν να συμμετάσχω ως διαγωνιζομένη.

Το Ανθομέλι, ξεκίνησα σιγά σιγά να το διαβάζω.

Πρόκειται για ένα blog (τι είπα τώρα). Ένα blog με δύο συντάκτριες, δύο αδελφούλες που τις χωρίζουν λίγα χιλιόμετρα (μόνο 520χλμ περίπου). 

Η κύρια θεματολογία του, αποτελείται από τα πάντα. Παιδί και οικογένεια, φτιάξτο μόνος σου, κηπουρική, βάπτιση-γάμος, συνταγές, ιδέες-πολλές ιδέες, προτάσεις και πολλά άλλα.

Είναι ένα πολύ ενεργό blog, που κατάφερε να έχει χιλιάδες προβολές από την έναρξη λειτουργίας του μέχρι σήμερα.

Οι αναρτήσεις είναι γραμμένες με χιούμορ, δημιουργικότητα παντού, στην καθημερινότητα, με άγγιξαν αμέσως. 

Βέβαια ακόμα έχω ένα πρόβλημα με την έλλειψη χρόνου, καθώς τα δυο Ανθομελιά κορίτσια αναρτούν με ταχύτητα φωτός, αλλά το παλεύω (ξενυχτάω για χάρη σας).

Το ένα ιδρυτικό μέλος, την γνώρισα και από κοντά σε ένα bazaar που ήμουν, και δεν περίμενα τόσο φιλική και ζεστή συνομιλία (αν μπορεί κανείς να την πει συνομιλία, γιατί από την αμηχανία μου δεν μπορούσα να αρθρώσω σκέψη-για λέξη ούτε λόγος!).

Αγαπητό Ανθομέλι, εύχομαι να συνεχίσετε έτσι!

     

Μαύρο ριγέ σκουφί

Σάββατο.
Ύστερα από μια ηλιόλουστη αλλά κρύα εβδομάδα, το Σάββατο είναι μουντό, μελαγχολικό. Έχω ετοιμαστεί για να βγω έξω, μια βόλτα στην αγορά, αλλά για δουλειά. 
Πλατς! Πλιτς! (που λέει και το τραγούδι)
Στάλες νερού άρχισαν να πέφτουν πάνω μου-όχι μόνο σε μένα, αλλά στα πάντα γύρω μου. Όπως διαπίστωσα πολύ γρήγορα, ψιχάλιζε. "Αυτό μας έλειπε!", σκέφτηκα. Αλλά γίνεται σωστή μουντή ημέρα χωρίς βροχούλα; Δεν γίνεται!

Από απέναντι, έβλεπα στη στάση του λεωφορείου, ένα κορίτσι, απλά, καθημερινά ντυμένο, με το μαύρο ριγέ σκουφί της, να περιμένει υπομονετικά. Το πρόσωπό της έλεγε πολλά. Οι εκφράσεις της άλλαζαν ραγδαία και αποκάλυπταν τις σκέψεις που κατέκλυζαν το μυαλό της. Τη μια στιγμή φαινόταν θλιμμένη, ξαφνικά αναπάντεχα χαρούμενη, την άκουγα που σιγοτραγουδούσε το Ρούντολφ το ελαφάκι με τα μεγάλα αυτιά (μια σπάνια συνεργασία του Ρούντολφ το ελαφάκι με το Ντάμπο το ελεφαντάκι με τα μεγάλα αυτιά), κι έδειχνε πηγαία χαρούμενη, με παιδική αθωότητα να απολαμβάνει τις επερχόμενες γιορτές, όπως θα έπρεπε όλοι μας να κάνουμε, να μην την αγγίζει καμία δυστυχία. Και μετά το χαμόγελο έσβησε, τα μάτια της σταμάτησαν να γυαλίζουν από χαρά, έγινε ένα με τους υπόλοιπους, βυθίστηκε ξανά στις σκέψεις της...

Τα Πιτσιρίκια στο bar vol.2!

Ποτέ δεν είναι αργά για μια ανάρτηση για event. Ακόμα και την τελευταία στιγμή.
Λόγω άγχους, τρεξίματος εντός και εκτός δουλειάς, συμμάζεμα σπιτιού, και προετοιμασίες, αναρτώ σήμερα το event του Σαββατοκυριάκου!

Αρκετοί διαβάζετε αυτό το blog, οπότε, πάρτε τα πιτσιρίκια σας κι ελάτε! Κι αν δεν έχετε πιτσιρίκια, προωθήστε το σε γνωστούς, φίλους, που έχουν. Κι ελάτε κι εσείς μαζί. Π

Το Σαββατοκύριακο 16 & 17 Νοεμβρίου 2013, και ώρες 11πμ-20μμ, "Τα Πιτσιρίκια" εγκαινιάζουν τη νέα σεζόν εκδηλώσεων, ξεκινώντας από το Spiti Coctail Bar, Ανδρέα Παπανδρέου 9, Χαλάνδρι.

Η είσοδος είναι ελεύθερη!

"Τα Πιτσιρίκια" επιστρέφουν εκεί που ξεκίνησαν όλα, στο Σπίτι Cocktail Bar στο Χαλάνδρι, το Σάββατο 16 και την Κυριακή 17 Νοεμβρίου, εγκαινιάζοντας την δεύτερη σεζόν της περιοδείας τους στην Αθήνα και προσκαλώντας γονείς και παιδιά ναδιασκεδάσουν, αλλά και να μάθουν μέσα από μία σειρά εκδηλώσεων και πρωτότυπων δημιουργικών εργαστηρίων.

Μπισκοτοπαίχνιδο, ζωγραφική, facepainting κ.ά. είναι μόνο μερικά από τα ευφάνταστα δημιουργικά εργαστήρια για τους μικρούς μας φίλους ηλικίας από 0 έως και 8 ετών που θα φιλοξενήσουν Τα Πιτσιρίκια στο Σπίτι Cocktail Bar!

Η διοργάνωση συμπεριλαμβάνει και ένα πρωτότυπο bazaar παιδικών ειδών από τους σημαντικότερους δημιουργούς και εμπόρους χειροποίητων εναλλακτικών ειδών που απευθύνονται στους μικρούς μας φίλους (έως 9 ετών) αλλά και στις ανάγκες της μελλοντικής μαμάς! Ρούχα, παιχνίδια, αξεσουάρ, μωρουδιακά, είδη βάφτισης & παιδικού πάρτυ, σχολικά, κ.ά. είναι μόνο μερικά από τα είδη που μπορεί κανείς να δει και να προμηθευτεί στα "Τα Πιτσιρίκια".

Η διοργάνωση:
"Τα Πιτσιρίκια" είναι μια οργάνωση που ασχολείται με το παιδί! Αποτελείται από μια ομάδα νέων γονειών που δραστηριοποιούνται σε οτιδήποτε εναλλακτικό έχει σχέση με τα αγαπημένα μας πιτσιρίκια. Πρόκειται για μια νέα ιδέα για γονείς και παιδιά όλων των ηλικιών που επιμένουν να διαφέρουν.

Δραστηριότητες για παιδιά 

Σάββατο 16/11

11:00 – 12:00 Face painting από την Ασπασία Γιαννίκου
12:00 – 13:30 ‘’Φτιάξε το μονόγραμμα σου ‘’ Εργαστήριο δημιουργίας με οικολογικά υλικά διακόσμησης με την Μαρίνα από το ‘’Δημιουργούμε μαζί ‘’ ηλικίες 3- 8 
17:00 – 18:00 Αδελφοί Κουκουμπάγιαν, Ζογκλερικά,χιούμορ, ισορροπιστικά

18:00 - 19:00 ''Τα πιτσιρίκια ζωγραφίζουν ζωάκια και τα Zoopepet τα κερνάνε sock cupcakes!'' Τα Zoopepet γιορτάζουν τα πρώτα τους γενέθλια!

Κυριακή 17/11

11:00 – 12:00 Face painting από την Ασπασία Γιαννίκου
12:00 – 13:00 Finger knitting - Πλέξιμο με τα χέρια για παιδιά από την Βάλια και την Ελίνα του Ftiaxto.gr, ηλικίες 4 – 8
13:00 – 14:00 Μπισκοτοπαιχνίδι με την “La Mimada Del Barrio”, ηλικίες 3 - 8
17:00 – 18:30 “Φτιάξε το μονόγραμμα σου” Εργαστήριο δημιουργίας με οικολογικά υλικά διακόσμησης με την Μαρίνα από το “Δημιουργούμε μαζί” ηλικίες 3- 8 

Πάγκοι - Εκθέτες
Υλικά χειροτεχνίας για παιδιά και όχι μόνο από e-shop του ftiaxto.gr
Παιδικά μαξιλάρια από το ‘’Δημιουργούμε μαζί ‘’ 
Αξεσουάρ, διακοσμητικά από την Μαρία Μπαμπίλη
Δώρα για την νέα μαμά και το μωρό από τα diapercakes
Αξεσουάρ από την Aspa Art Creation
Στέκες, κορδέλες και υφασμάτινες πάνες από το greenandcheap.gr
Χειροποίητα ζωγραφιστά ρούχα και αξεσουάρ από το b HandArt Collection 
Αξεσουάρ και καδράκια από το coupepe.gr
Αξεσουάρ από την Χριστόφια Ρουμελιώτη
Αξεσουάρ και ζωγραφιστά ρούχα από την Σταυρού
Διακοσμητικά και χρηστικά από τις Όναρ Δημιουργίες
Ξυλινα παιχνίδια από Εργαστήρι 37

Εγώ πάντως το έχω δηλώσει: Άμα δεν με βρείτε στον πάγκο μου, πιθανόν να παρακολουθώ τα εξής εργαστήρια: "Φτιάχνω το μονόγραμμά μου", "Ζωγραφίζω ζωάκια (έχει και δωράκι για τους καλλιτέχνες)", "Finger knitting (επιτέλους θα μάθω να πλέκω)", "Μπισκοτοπαιχνίδι (αν δοκιμάσετε, δεν μπορείτε να σταματήσετε μόνο στο ένα)".  

ΥΓ: Στην 3η Χειροτέχνικα δεν κατάφερα να πάω (ναι, καμιά από τις τρεις ημέρες), αλλά παίρνω το αίμα μου πίσω. Το e-shop του ftiaxto.gr θα έχει τον δικό του πάγκο, και θα τα δω όλα!




Σας περιμένω εκεί!





Ουφ! Ξαλάφρωσα.

Ψηφοφορία: Γιατί εσείς οι μοτοσυκλετιστές Δεν φοράτε κράνος;

Παρακαλώ δώστε μου τα φώτα σας... Ειλικρινά, σπάω το κεφάλι μου για μια λογική απάντηση σε αυτό το ερώτημα. 

Σστο τέλος της αρχικής σελίδας, δημιουργήθηκε μια ψηφοφορία, με σκοπό να μας βοηθήσει να καταλάβουμε -εμάς τους υπόλοιπους- τον λόγο για τον οποίο εσείς οι μοτοσικλετιστές Δεν φοράτε κράνος.

Οι προτεινόμενες απαντήσεις πάρθηκαν από forum του www.mybike.gr, σε αντίστοιχη αναζήτηση της πραγματικής αιτίας.
Είναι κατά κύριο λόγο κωμικοτραγικές απαντήσεις-ορισμένες όμως έχουν ειπωθεί στα αλήθεια.

Ότι και αν πιστεύετε, παρακαλώ ψηφίστε το.
Αν παρόλα αυτά δεν σας καλύπτουν αυτοί οι λόγοι, πείτε μας εδώ στην παρούσα ανάρτηση, σε μορφή σχολίου, την δική σας απάντηση.

Η καλή πράξη της ημέρας: 18-09-2013

Για...πείτε ποια/ποιες ήταν οι καλές πράξεις που κάνατε χτες...
Εκεί που λέει με μεγάλα γράμματα "Δημοσίευση σχολίου",στο κουτί από κάτω, θα πληκτρολογήσετε την καλή πράξη της ημέρας!
Μην ντρέπεστε... 

(Άμα δεν δω έστω ένα σχόλιο, το επόμενο άρθρο θα είναι τέσσερις σελίδες!!!)

A whole week in Bristol - Ανασκόπηση - Part 2

Ανασκόπηση – Part 2

Τα Rover

Ξέρετε ότι είμαι τρελή για αυτά τα αυτοκίνητα. Τα αγαπώ πολύ. Είναι ο μεγάλος έρωτας της ζωής μου αυτή η μάρκα και τα θετά της αδέρφια. Οτιδήποτε περιέχει μοναδική ή ολόκληρη τη λέξη Rover, με κάνει να λιώνω. Ειδικά άμα είναι λευκό ή πρασινογάλαζο ή μπλε σκούρο ή κυπαρισσί 414 GSI ή SLI ετών 1991-1993. Ή τα πολύ αγαπημένα μου MG Rover ZR ή Rover Streetwise που βγήκαν σε limited edition, σε οποιαδήποτε χρώματα.

Αν θέλετε να μου κάνετε δώρο γενεθλίων και να χαρώ τόσο ώστε να σας ξεχάσω από τη χαρά μου, θέλω ένα από τα δύο τελευταία, με κινητήρα Rover-κατά προτίμηση να μη βγάζουν προβλήματα- γίνεται…;;; Ευχαριστώ.

Στο θέμα μας τώρα.

Η Αγγλία, χώρα διάσημη κυρίως για αυτήν την υπέροχη μάρκα αυτοκινήτων που παρήγαγε, αυτή τη στιγμή, παράγει κι άλλες μάρκες. Εγώ θα εστιάσω σε μία.

Στην Ελλάδα, όπου και αν είμαι, εδώ και πολλά χρόνια, μετράω καθημερινά τα Rover, και συγκρίνω. Αν δω πάνω από 3, τότε είναι μια καλή ημέρα.

Αν ακόμα αυτά είναι κι ένα από τα προαναφερθέντα μοντέλα και χρώματα, τότε η ημέρα είναι  χαρούμενη.

Αν δω δυο μαζί, δίπλα-δίπλα, ή ακολουθεί το ένα το άλλο και είναι ιδίου χρώματος και προαναφερθέν μοντέλο, τότε…. Είναι σημάδι ότι αυτήν η μέρα θα είναι αξέχαστη.

Στο Bristol λοιπόν, είδα αρκετά. Η συχνότητα ήταν μεγάλη. Μιλάμε για πάνω από 4 την ημέρα.

Παρ’ όλο που τα τελευταία χρόνια που έκλεισε η αυτοκινητοβιομηχανία της Rover, κυκλοφορούν ακόμα απ’ όλα τα είδη, μοντέλα και χρώματα, από τις αντίκες μέχρι και (μέχρι πρότινος) τελευταίας τεχνολογίας. Κυριαρχούν όμως τα πολυτελή (για εμάς) Range Rover.

Απόλαυση!

Πέρασα υπέροχα. Ήμουν όλη μέρα στον δρόμο…!!!

Συγκρίσεις

Τώρα θα γίνω λίγο κακιά. Αναπόφευκτα. Είναι πρακτικώς αδύνατον να μη συγκριθούν κάποια πράγματα με τη χώρα σου.

Τα δημόσια έργα.

Δημόσια έργα γίνονται παντού. Είναι όμως μερικές λεπτομέρειες που κάνουν τη διαφορά. Στο Bristol πχ, σε σκαλωσιά είδα να είναι τυλιγμένοι οι …ισόγειοι μεταλλικοί σωλήνες με την ριγέ κόκκινη-άσπρη ταινία, σαν αυτή που βάζουμε όταν δεν πρέπει να περάσεις από ένα σημείο...; 

Άμα δεν την κόψουμε.

Κούρευαν το γκαζόν και κλάδευαν δέντρα και θάμνους, σε μια νησίδα στο κέντρο μιας κυκλικής πορείας.  Είχαν βάλει και τους πορτοκαλί κώνους γύρω γύρω από τη νησίδα, για να μην πλησιάζουν πολύ κοντά οι διερχόμενοι οδηγοί. Όλη η δουλειά έγινε και τελείωσε εκεί. Ούτε υπολείμματα, ούτε παρατημένα υλικά, και μέσα σε δυο ώρες (που ξαναπέρασα από το ίδιο σημείο) δεν υπήρχε κάποια ένδειξη ότι είχαν γίνει έργα.

Θέλετε να θίξουμε το θέμα των έργων στην Ελλάδα….;

Όχι, ε;

Συνεχίζω.

Οι αυτοκινητόδρομοι.

Η πρώτη διαφορά που θα βρει κάποιος μεταξύ των εθνικών οδών Αγγλίας-Ελλάδας είναι ότι είναι ανάποδα.

Κι όμως… υπάρχουν κι άλλες!

Οι εθνικές οδοί της Αγγλίας (τουλάχιστον, στη διαδρομή Λονδίνο-Bristol και αντίστροφα, γύρω στα 107 μίλια, περίπου 2-3 ώρες με λεωφορείο του οποίου η ταχύτητα ήταν η μέση, αλλά πιο γρήγορα από τα δικά μας-να μην το θίξουμε και αυτό που και καλά το λεωφορείο είναι express, δεν κάνει στάσεις και φθάνει σε 3 ώρες στον προορισμό του), έχουν μεγάλο πλάτος,- ναι, πάνε λίγο ανάποδα-, ο δρόμος είναι περιτριγυρισμένος από πράσινα δάση, κοιλάδες, λιβάδια, γαλάζιο ουρανό και ήλιο (για τους υπέρ-τυχερούς επισκέπτες), και… καθαρή οδήγηση.

Δεν μπορώ να περιγράψω συνοπτικά αυτήν την αίσθηση. Η οδήγηση στην εθνική οδό ήταν ξεκούραστη, δεν υπήρχαν «μάγκες» και «σφήνες», όλοι άναβαν φλας σε κάθε αλλαγή λωρίδας ή πορείας. Και ούτε έτρεχαν με 300. Πήγαιναν αρκετά γρήγορα, αλλά ο δρόμος ήταν ανοιχτός-δεν κολλούσε κάπου, ούτε σε ώρες αιχμής.

Κλείστε τα μάτια, και φανταστείτε τώρα την εθνική μας οδό Αθηνών-Λαμίας, στο ύψος του Κηφισού… μεταξύ 8πμ – 8.30πμ…    

Μια χαρά ήμουν εκεί, γιατί έφυγα…; 

Μια ολόκληρη εβδομάδα είχα να ακούσω κόρνα, βρισιές και αυτό το «παλιομ… θα σε γ….. π….., παλιομ….».

Παράδεισος.

Την επόμενη ημέρα της επιστροφής μου, και βγήκα με το αυτοκίνητο στον δρόμο, επανήλθα στην πραγματικότητα.

Πάμε παρακάτω.

Οι δρόμοι & το παρκάρισμα.

Πολλή μεγάλη εντύπωση μου έκανε το γεγονός ότι στους δρόμους εντός πόλεως (όπου κυκλοφορούν αυτοκίνητα, λεωφορεία) δεν υπήρχε στην κυριολεξία ούτε ένα αυτοκίνητο παρκαρισμένο εκεί. Ούτε ένα.

Οι δρόμοι ήταν ελεύθεροι και η κυκλοφορία γινόταν απρόσκοπτα.

Να συγκρίνουμε…;

Όχι…;

Μα γιατί…;

Στο Bristol αξιοποιήθηκαν κτήρια και ορισμένες πλατείες ως parking (όχι πάνω στις πλατείες βρε βούρλα, αλλά κάτω από αυτές). Τεράστιο κτήριο με πολλούς ορόφους που δεν κατάφερα να μετρήσω, ήταν ένα parking.

Μεγάλη πλατεία με σιντριβάνια, και όμορφες αρχιτεκτονικές ιδέες (μη θίξω και το θέμα ότι ούτε ίχνος από σπρέι και φράσεις, ούτε …βανδαλιστικές εικαστικές  παρεμβάσεις επάνω σε αυτά), από κάτω στεγάζει ένα μεγάλο parking.

Εμείς…; Έχουμε τέτοιες όμορφες πλατείες, που να έχουν και parking από κάτω…;

Για να ακούσω…

Ακόμα…

Το παρκάρισμα.

Τι διαφορετικό είδα; Τα …παρκαριζόμενα οχήματα, βρίσκονταν εντός των ορίων που θέτουν την κάθε θέση (στην εντέλεια όμως). Μα όλα. Ούτε πάταγαν τις γραμμές.

Όταν επέστρεψα στην Αθήνα, πάω την επόμενη ημέρα στο supermarket με το αυτοκίνητο.

Δίπλα μου είχε κενές δύο θέσεις, που διαχωρίζονταν με μια λευκή παχιά γραμμή (όσοι τις σέβεστε, θα τις θυμάστε). Δεν πρόλαβα καλά καλά να βγω από το αυτοκίνητο, έρχεται και παρκάρει ένα μικρό αυτοκίνητο στον κενό χώρο. Στη μέση. Ακριβώς πάνω στην διαχωριστική γραμμή. Και το αφήνει εκεί. Και της είπα της κυρίας (και κύριος να ήταν πάλι θα το έλεγα), «γιατί το αφήσατε στη μέση και δεν το βάζατε στην άκρη, κρίμα είναι, πιάνετε δυο θέσεις, και αν το έκανε άλλος και θέλατε να παρκάρετε, θα λέγατε πως τα αφήνουν έτσι τα αυτοκίνητά τους...». (μίλησα ευγενικά, στον πληθυντικό).

«ναι, ευτυχώς που υπάρχετε κι εσείς οι παρκαδόροι που δουλεύετε στο supermarket, και μας λέτε πώς να παρκάρουμε…» η απάντηση της κυρίας. Και είχε και παιδιά στο αμάξι.

Είπα κάτι που δεν ήταν σωστό…;

Γιατί αντιδρά έτσι ο κόσμος; Αντί να πει «έχεις δίκιο» και να μπει στο αμάξι  και να το παρκάρει σωστά, θίχτηκε που είπα την αλήθεια...

Την επόμενη φορά που κάποιος άλλος, παρατάει το αυτοκίνητό του κάπως έτσι, ας του το πούμε. Ίσως φιλοτιμηθεί και κάνει το σωστό.

Γιατί όταν θα θελήσουμε να παρκάρουμε εμείς, ένα αυτοκινητάκι θα έχει πιάσει δυο θέσεις.

Ένα ακόμα...

Στο Bristol, είδα πολλά άτομα με κινητικά προβλήματα. 

Από παιδιά, μέχρι ηλικιωμένους. Τα παιδιά με τους γονείς τους όλοι μαζί πήγαιναν βόλτα, οι μεγαλύτεροι με ορθοπαιδικά βοηθήματα, μόνοι τους.

Αυτό που με παραξένεψε είναι ότι δεν υπήρχε καμία ντροπή. Οι περαστικοί δεν τους κοιτούσαν "κάπως", περιέργεια, αποτροπιασμός δεν υπήρχε στα βλέμματά τους. Και ούτε οι γονείς κρατούσαν στο σπίτι το παιδί, για να μη νιώθει άσχημα.

Βέβαια, εκεί έχει περάσει οι νοοτροπία ότι κάποιος με κινητικό πρόβλημα δεν είναι αντικείμενο περίγελου και απομόνωσης, και μπράβο τους. Είναι κομμάτι της καθημερινότητας.

Επίσης, βοηθά πολύ και το ότι οι ενέργειες για την μετακίνηση ατόμων με κινητικά προβλήματα, τηρούνται στο έπακρο, και σέβονται το άτομο.

Έχετε να πείτε κάτι;

   

Octopus octopus

A Whole week in Bristol - Ανασκόπηση - Part 1

Ανασκόπηση - Part 1

Αυτό που μου έκανε εντύπωση στο Bristol...
Τα τατουάζ.
Πάρα πολλοί, νέοι και νέες, είχαν τουλάχιστον από ένα τατουάζ, μικρό ή μεγάλο, σε εμφανές σημείο, ακόμα και στο κεφάλι. 

Τα βαμμένα μαλιά.
Τα βαμμένα μαλιά δεν θα έπρεπε να μου κάνουν ενύπωση, όταν όμως βλέπεις το 90% των γυναικών (από έφηβες μέχρι...πενηνάρες) να κυκλοφορούν με μπλε, πράσινο, μωβ, φούξια μαλλί, κάτι δεν στέκει.

Γυναικείο ντύσιμο: ότι να 'ναι.
Ήξερα μέχρι τώρα ότι εκτός από τις Ιταλίδες, όμορφα και καλά, ντύνονται και οι Αγγλίδες. Στο Λονδίνο, ίσως. Στο Bristol όμως, όχι. 
Οι γυναίκες φοράνε στην κυριολεξία ότι να 'ναι, λες και δεν υπάρχει φυλακή για το άθλιο ντύσιμο.Δεν μπορώ να το περιγράψω με λόγια, και φωτογραφίες δεν έβγαλα γιατί δεν υπάρχει όριο σε αυτό το θέμα.
Οι μόνες σωστά ντυμένες είναι οι τουρίστριες, καθώς και όσες είναι εκεί για δουλειά, και τους έχει απομείνει λίγη λογική.
Όλα αυτά σε συνδυασμό μεταξύ τους, κυκλοφορούν κάθε μέρα σον δρόμο.

Events
Έκθεση Gromit
Όσοι έχετε δει τα κινούμενα σχέδια Wallace & Gromit, μπορείτε να φανταστείτε περι τίνος πρόκειται.
Όσοι δεν τα έχετε δει, μην τα δείτε!

Τα Gromit είναι μια συλλογή αγαλματιδίων του ομώνυμου χαρακτήρα.
Μάθαμε ότι δημιουργήθηκαν περίπου 80 Gromit για την έκθεση, και τοποθετήθηκαν σε συγκεκριμένα σημεία στο Bristol, οπότε όσοι θελήσουν να δουν και τα 80, θα έχουν γυρίσει όλο το Bristol. 

Τσάκωσα όσα μπόρεσα. 

. 

 

Και σε μινιατούρες στα βιβλιοπωλεία

A Whole week in Bristol - Day 7

Day 7

The departure day
Η έβδομη ημέρα ήρθε, ώρα για επιστροφή στο σπίτι... κλαψ.
Τίποτα το ιδαίτερο συνέβη σήμερα, τελευταία ψώνια (4 κουτιά τσάι, 6 κουτιά σοκολάτα από τα Whittard's, 4 πακέτα καφέ σε κόκκους). Ο ανεφοδιασμός πέτυχε.
Το απογευματάκι ξεκινήσαμε το ταξίδι προς Λονδίνο, και απο 'κει, για Αθήνα. Φτάσαμε ξημερώματα, και είχε πολύ ζέστη και υγρασία... 
Επιστροφή στα ίδια.

A whole week in Bristol - Day 6

Day 6

Πραγματικά δεν θυμάμαι τι έκανα την έκτη ημέρα. Υπάρχει ένα κενό από το πρωί μέχρι και το μεσημέρι.

The Balloon Festival

Το Balloon Festival ξεκινάει αυτές τις μέρες, στο Clifton, μια περιοχή έξω από το Bristol.

Επιλέξαμε να πάμε με τα πόδια, για να μη βρούμε κίνηση με τα λεωφορεία, μιας και τις τελευταίες μέρες πολλές κυκλοφοριακές ρυθμίσεις ανατάραξαν την ήσυχη ζωή στην πόλη.

Στο δρόμο προς το Clifton:

Το ποτάμι του Bristol

Σχεδόν όλα τα σπίτια έχουν κήπους, ή, τουλάχιστον λουλούδια

Στο βάθος φαίνεται η γέφυρα του Clifton, η οποία είναι πολύ ευαίσθητη και ειδικά για το Balloon Festival την έκλεισαν. Δεν είναι το βάρος το επικίνδυνο για την γέφυρα, όσο ο συντονισμός που προκαλείται από τους πεζούς και τα οχήματα. Ακούγεται ότι θα την κλείσουν για ένα διάστημα για εργασίες συντήρησης και επισκευής.

 Στην έναρξη του φεστιβάλ, φουσκώνουν τα αερόστατα, και με τον ρυθμό της μουσικής δημιουργείται μια εντυπωσιακή παρουσίαση. Γνωριμία με τα αερόστατα!  Κάθε αερόστατο έχει κι έναν χορηγό.

Χορηγός να σου κάτσει.

Στο τέλος, τα ξεφουσκώνουν, και γιορτάζουν την έναρξη του φεστιβάλ με πυροτεχνήματα...

Αφού όλοι ξεκίνησαν να φεύγουν, και για μία ακόμα φορά αποφασίσαμε να μην ακολουθήσουμε τη συνηθισμένη οδό λόγω μαζικής αποχώρησης, αλλά και για να περπατήσουμε και να χαρούμε τη φύση, κόψαμε δρόμο από τον λόφο, και...περπατάγαμε, περπατάγαμε, σταματημό δεν είχε, φτάσαμε στη γέφυρα του Clifton, όπου ελπίζαμε να μας αφήσουν να περάσουμε μιας και ήμασταν μόνο οχτώ άτομα...αλλά τζίφος, έπρεπε να κάνουμε τον κύκλο σε ένα δρόμο θεοσκότεινο, χωρίς ίχνος λάμπας, με μόνο οδηγό την κατηφόρα που ξέραμε ότι θα μας βγάλει κάπου στα σύνορα με το Bristol. Περπάτημα στο σκοτάδι. Ήταν μια περπέτεια.