Ώρα 00.05 πμ.
Σε τρεις ώρες παρά δέκα λεπτά, θα επιβιβαστώ στο λεωφορείο που θα με πάει στο αεροδρόμιο. Ημέρα επιστροφής.
Τα πόδια μου είναι παγάκια..αλλά δεν φτάνει μόνο αυτό, το μυαλό μου κατακλύζεται από σκέψεις, χρώματα, εικόνες από όοοολα αυτά που κατέγραψαν τα μάτια μου αυτές τις ημέρες, και κυρίως, άρχισα να σχεδιάζω την δική μου σειρά παπουτσιών και ρούχων.
Όλη την εβδομάδα οι γλάροι ήταν άφαντοι, και τώρα αποφάσισαν να ξεσαλώσουν.
Η ώρα περνάει, κι ακόμα να κοιμηθώ. Το μάτι γαρίδα, τα πόδια παγωμένα, ενώ βρίσκομαι κάτω από ένα υπέροχο king size πουπουλένιο πάπλωμα, ικανό να ζεστάνει και την μύτη μου (η οποία συνήθως, είναι πολύ κρύα, και σε συνδυασμό με τα κρύα μου πόδια, δεν με αφήνει να κοιμηθώ).
Αρνούμαι πεισματικά να κοιτάξω την ώρα, και αμέσως εικόνες από όλο το φάσμα των ρολογιών περνάνε μπροστά μου. Εκκρεμή, στρογγυλά, ψηφιακά, του υπολογιστή, του κινητού, της εκκλησίας...
1.30 πμ. Σε μια ώρα πρέπει να ξυπνήσω.
02.50 πμ., στο σταθμό των λεωφορείων.
Η ώρα του αποχαιρετισμού έφτασε. Δεν τα πάω καθόλου καλά με αυτά. Δεν στενοχωριέμαι ακριβώς που αφήνω την αδερφή μου και γυρίζω πίσω στα ίδια. Είναι που επιτέλους μίλησα σε άνθρωπο για πρώτη φορά μετά από μήνες, και τώρα τέλος... Είναι όλα τα συναισθήματα που μαζεύονταν, μαζεύονταν, και με οποιαδήποτε αφορμή, σκάνε. Είναι και οι γυναικείες ορμόνες που βάζουν ενα χεράκι να τα νιώθουμε όλα τόσο έντονα. Αυτές που είναι στα ύψη μια φορά τον μήνα... Αυτές που για τα πάντα φταίνε οι άλλοι. Ναι αυτές, που ευθύνονται για τα νεύρα μας απέναντι στο άλλο μισό, χωρίς λόγο και αιτία.... Αυτές, φταίνε για όλα.
Ώρα 05.00 πμ.
Φτάσαμε στο αεροδρόμιο. Εδώ θα περιμένω άλλες τρεις ωρίτσες.
Ώρα 8.10 πμ.
Και....Πετάμεεεεεε....!!!!
Σε τρεις ώρες παρά δέκα λεπτά, θα επιβιβαστώ στο λεωφορείο που θα με πάει στο αεροδρόμιο. Ημέρα επιστροφής.
Τα πόδια μου είναι παγάκια..αλλά δεν φτάνει μόνο αυτό, το μυαλό μου κατακλύζεται από σκέψεις, χρώματα, εικόνες από όοοολα αυτά που κατέγραψαν τα μάτια μου αυτές τις ημέρες, και κυρίως, άρχισα να σχεδιάζω την δική μου σειρά παπουτσιών και ρούχων.
Όλη την εβδομάδα οι γλάροι ήταν άφαντοι, και τώρα αποφάσισαν να ξεσαλώσουν.
Η ώρα περνάει, κι ακόμα να κοιμηθώ. Το μάτι γαρίδα, τα πόδια παγωμένα, ενώ βρίσκομαι κάτω από ένα υπέροχο king size πουπουλένιο πάπλωμα, ικανό να ζεστάνει και την μύτη μου (η οποία συνήθως, είναι πολύ κρύα, και σε συνδυασμό με τα κρύα μου πόδια, δεν με αφήνει να κοιμηθώ).
Αρνούμαι πεισματικά να κοιτάξω την ώρα, και αμέσως εικόνες από όλο το φάσμα των ρολογιών περνάνε μπροστά μου. Εκκρεμή, στρογγυλά, ψηφιακά, του υπολογιστή, του κινητού, της εκκλησίας...
1.30 πμ. Σε μια ώρα πρέπει να ξυπνήσω.
02.50 πμ., στο σταθμό των λεωφορείων.
Η ώρα του αποχαιρετισμού έφτασε. Δεν τα πάω καθόλου καλά με αυτά. Δεν στενοχωριέμαι ακριβώς που αφήνω την αδερφή μου και γυρίζω πίσω στα ίδια. Είναι που επιτέλους μίλησα σε άνθρωπο για πρώτη φορά μετά από μήνες, και τώρα τέλος... Είναι όλα τα συναισθήματα που μαζεύονταν, μαζεύονταν, και με οποιαδήποτε αφορμή, σκάνε. Είναι και οι γυναικείες ορμόνες που βάζουν ενα χεράκι να τα νιώθουμε όλα τόσο έντονα. Αυτές που είναι στα ύψη μια φορά τον μήνα... Αυτές που για τα πάντα φταίνε οι άλλοι. Ναι αυτές, που ευθύνονται για τα νεύρα μας απέναντι στο άλλο μισό, χωρίς λόγο και αιτία.... Αυτές, φταίνε για όλα.
Ώρα 05.00 πμ.
Φτάσαμε στο αεροδρόμιο. Εδώ θα περιμένω άλλες τρεις ωρίτσες.
Ώρα 8.10 πμ.
Και....Πετάμεεεεεε....!!!!
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου