Βασανίζομαι...

Βασανίζομαι... Τελευταία βασανίζομαι. Σκέψεις πλήττουν συνέχεια το μυαλό μου, σκέψεις που δεν μπορώ να τις βγάλω από 'κει και με τρελαίνουν. Νιώθω περίεργα, δεν μπορώ να συγκεντρωθώ στη δουλειά μου, δεν μπορώ να κοιμηθώ καλά τα βράδια, αγχώνομαι ενώ δεν πρέπει.

Επιλογές άλλων βασανίζουν εμένα.
Δεν ξέρω τι να πω, πως να το δικαιολογήσω. 
Οι άνθρωποι δεν χαίρονται μ' αυτά που έχουν, ζητάνε όλο και περισσότερα. Σε αυτήν την περίοδο που οι ανεργία έχει χτυπήσει κόκκινο, φίλοι και γνωστοί, πτυχιούχοι κι μη, αναζητούν δουλειά. Δεν ικανοποιούνται όμως από τις υπάρχουσες αγγελίες για δουλειά, δεν καταδέχονται να κάνουν κάτι "κατώτερο" από αυτό το ιδανικό που έχουν ψηλά στις προτιμήσεις τους. Θέλουν κάτι έτοιμο, στρωμένο, με υψηλές αποδοχές και όχι κουραστικό... Δεν είναι κρίμα για τους ίδιους; Δουλειά υπάρχει, είναι μπροστά τους, αλλά δεν την βλέπουν. Είναι τυφλοί. Περιμένουν να τους έρθει έτοιμη, δεν θα κατεβούν λίγο πιο χαμηλά και να παλέψουν για ένα μισθό. Ούτε τολμάνε να παραβούν τα κοινά και να κάνουν κάτι δικό τους. Ένα νέο ξεκίνημα. Ξέρουν μόνο να παραπονιούνται ότι δεν βρίσκουν δουλειά, ότι δεν κινείται τίποτα.

Αυτό είναι σχεδόν αλήθεια. Σχεδόν τίποτα δεν κινείται. Σχεδόν.

Υπάρχει αυτό το κάτι που Κάνει τη διαφορά. Και δεν το εκτιμούν.
Γκρινιάζουν γιατί η ζωή που επέλεξαν, δεν τους αρέσει. Γιατί κυλάει προς μία κατεύθυνση που δεν τους ικανοποιεί. Τα βλέπουν όλα μαύρα. Δεν υπάρχει τίποτα καλό. Μιζεριάζουν.
Ξεχνούν όμως, ότι τη ζωή, αυτοί την επιλέγουν. Με τις επιλογές τους καθορίζεται η πορεία της. Αυτοί την δημιουργούν και την φέρνουν στα μέτρα τους. Και δεν κάνουν τίποτα. Την αφήνουν να τους οδηγεί αυτή όπου θέλει, επηρεαζόμενη από τις επιλογές των υπολοίπων. 
Κι εγώ επειδή τους αγαπώ και νοιάζομαι γι' αυτούς τους φίλους, καταβάλλομαι από τις σκοτεινές, μελλοντικές τους προσδοκίες. Με παίρνει κι εμένα από κάτω, και με καταθλίβει.
Πρέπει να μάθουν να εκτιμούν αυτά που έχουν. Να χαίρονται τη ζωή τους με αυτά τα λίγα και να μην επιθυμούν διακαώς το περισσότερο. Υπάρχουν τόσα πράγματα να κάνεις εκεί έξω... Ελεύθερα αγαθά, πράξεις άλλων συνανθρώπων μας που προσφέρουν εθελοντικά... Θα' πρεπε να τα εκμεταλλευόμαστε αυτά, να κάνουμε έτσι τη ζωή μας πιο γεμάτη, να δοκιμάσουμε κάτι διαφορετικό, να αποκτήσουμε εμπειρίες. Να είμαστε καλά με τον εαυτό μας και να ζούμε χαρούμενα.
Πόσοι από εμάς πλέον, χαμογελάνε όταν βλέπουν ένα ανθισμένο λουλούδι...; Σκύβουν να το μυρίσουν ή το προσπερνάνε αδιάφοροι, επειδή δεν τους προσφέρει αποδοχές;
Καταλήγω στο συμπέρασμα ότι είναι χαμένη υπόθεση αυτοί οι άνθρωποι. Δεν δέχονται τη βοήθεια των φίλων τους, δεν θέλουν να βοηθήσουν οι ίδιοι τον εαυτό τους. Τα' χουν (σχεδόν) όλα και θέλουν περισσότερα. Τα χρήματα έχουν τη σημαντικότερη θέση ανάμεσα σ' όλα τα υπόλοιπα, γι' αυτούς. 
Το ξέρω ότι δεν αξίζει να ασχολούμαι άλλο μαζί τους, να δίνω όλη μου την ψυχή να τους βοηθήσω, κι αυτοί στον κόσμο τους, έχουν ξεχάσει να εκτιμούν κάθε βοήθεια από φίλους, δεν ξέρουν πια τι σημαίνει αυτό. 
Αλλά μπορώ να τους αφήσω πίσω; Εγώ δεν μπορώ. Δεν έχω άλλους φίλους, και μοιραία κρατάω τη φιλία μας ζωντανή.
Ίσως θα έπρεπε να τους ξεχάσω και να προχωρήσω μπροστά, τουλάχιστον εγώ...