Αcross the river

Όπως θα έπρεπε να ήταν ένα γνήσιο Σαββατόβραδο φοιτητή, ήταν το περασμένο Σάββατο βράδυ. Παρευρέθηκα σε μια κλειστή υπαίθρια μπισκοτέκ, σε ένα πάρτυ, απ’ αυτά που η εκκίνηση γίνεται κατά τη 1πμ, και διαρκούν μέχρι τα ξημερώματα της επόμενης ημέρας.

Εγώ έφτασα μισή ώρα νωρίτερα, έτσι για να κόψω κίνηση.

Τη διοργάνωση την είχε αναλάβει ο πολιτιστικός σύλλογος με απώτερο σκοπό την οικονομική ενίσχυση.

Το πάρτυ όμως έχει γίνει θεσμός, και κάθε καλοκαίρι η τοπική κοινωνία το περιμένει πως και πως.

Μέσα Ιουλίου πια, υποτίθεται πως έχει καύσωνα καλοκαιριού, παρ’ όλα αυτά, μια ψυχρούλα… που περονιάζει τα κοκκαλάκια μου, κόβει βόλτες στην ατμόσφαιρα.

Είναι το ποτάμι που περνάει δίπλα μας.

Έχω την προνομιακή θέση και κάθομαι πρώτη σειρά στα decks (νίκησα στις μουσικές καρέκλες ανάμεσα σε πολλούς μικρόσωμους και γρήγορους ανταγωνιστές).

Γυρνάω το κεφάλι και βλέπω το μισό ΔOΥ-ΣΟΥ να σκίζεται στη δουλειά. Αντιπρόεδρος, ταμίας και λοιποί, σηκώνουν βαρέλια, σερβίρουν μπύρες, αναψυκτικά και ψάχνονται για ψιλά-για ρέστα.

Και αυτή η μουσική… Με ανεβάζει σε άλλο επίπεδο… Νιώθω πεταλούδες στο στομάχι μου, νομίζω ότι είμαι ερωτευμένη με τον DJ. Αλλά αυτός δεν σηκώνει  το κεφάλι από τα δισκάκια του.

Τόσο κοντά στα ηχεία βρίσκομαι (προνομιακή θέση είπαμε), που αρχίζω κι έχω παραισθήσεις.

Όλοι γύρω μου είναι με τ’ αναψυκτικά στο χέρι, και πίνουν, πίνουν, …χωρίς οι γονείς τους να τους περιορίζουν. Και χορεύουν… χοροπηδούν από χαρά, κάνουν ρόδα, διασκεδάζουν. Κατέληξα σε ένα πρωτοφανές συμπέρασμα: Τα παιδάκια του δημοτικού ξέρουν να περνούν καλά. Δεν έχουν κανένα απολύτως ενδοιασμό και σηκώνουν τα χέρια ψηλά και χορεύουν… Κι εγώ ακόμα κάθομαι και τα κοιτάζω, κουνάω ρυθμικά το πόδι, και περνάω καλά.

…And I found myself standing across the river, watching it, my mind full of thoughts. Peaceful sounds were coming from it, I felt like it was talking to me, except I couldn’t understand what it was telling me.  Mystic voices whispered in my ears, making me relax, the sound of nature was this.

Ο ύπνος μου προβλεπόταν βαθύς και ατάραχος, με μόνα όνειρα τους ήχους της φύσης.

Άντε και κανά σχέδιο για κατασκευές. Ώρα που βρήκε να έρθει η έμπνευση.

Θα το σημειώσω στο βάθος του μυαλού μου. 

Ελπίζω μόνο να το θυμηθώ αύριο.