Τριήμερο χαλάρωσης και αναψυχής-Ημέρα Πρώτη

Μια φορά κι έναν καιρό, ένα μάτσο έξυπνοι, εξέδωσαν φύλλο πορείας, μίσθωσαν ένα λεωφορείο, και μάζεψαν 50 άτομα με σαλεμένο μυαλό, τους πήραν από τα κλουβιά τους και τους πήγαν για ένα τριήμερο χαλάρωσης και αναψυχής σ'ένα μέρος πολύ μακριά από τα σπίτια τους, και πολύ κοντά στην Κακαβιά (όχι ότι έχει κάποια ιδιαίτερη σημασία...).

Ημέρα Πρώτη
Η πρώτη ημέρα ξεκίνησε κάπως στραβά, αφού το λεωφορείο άργησε 1 1/2 ώρα να έρθει και οι τρελοί άρχισαν να μαζευονται σε πηγαδάκια και να τραγουδούν για να περάσει η ώρα. Πάνω που τα κέφια είχαν ανάψει για τα καλά, το λεωφορείο κατέφθασε και όλοι στενοωρήθηκαν  που έπρεπε να σταματήσουν την όπερα για να βολευτούν μέσα. Κούτσα-κούτσα, στριμώχτηκαν στις θέσεις τους και ξεκίνησε το ταξίδι.Γέλια, φωνές, χαλασμός Κυρίου και πολύς, μα πάρα πολύς ύπνος, σε ένα ταξίδι 9 ωρών.
Φτάνοντας, άρχισε να βρέχει και ύστερα από λίγο έριξε και χαλάζι. Εντυπωσιακή υποδοχή.

Ένα πανέμορφο κτήριο, εγκαταλελειμμένο ψυχιατρείο, 

μας περίμενε με πόρτες ανοιχτές, χωρίς να το ξέρουμε.

         

 

Μες στη βροχή, ένα ρομαντικό ζευγαράκι

βγήκε να το ελέγξει, και αν επέστρεφε με θετική άποψη, θα διανυκτερεύαμε εκεί.

Χωρίς να τους περιμένουμε, βγήκαμε κι αρχίσαμε να στήνουμε, παντού.

Οι εγκαταστάσεις απίστευτες.

Σαλόνι τεράστιο 

     

spa, 

    

Ξύλα για το τζάκι,

   

Φαντάσματα που είχαν απλώσει τη μπουγάδα,                                     

    

βεράντα με θέα, 

   

προφανώς ένα οικοτροφείο. 

    

Από την καμινάδα του έβγαιναν μαύρα σύννεφα. 

Με χαμόγελο μέχρι τα αυτιά, 

παίρνουμε τον δρόμο προς... 

Μα, μια στιγμή, που πάμε; Αυτή η ταμπέλα μας αποπροσανατολίζει.. Μετά από συμβούλιο ενός λεπτού, αποφασίζουμε να πάμε ευθεία.

   

Η διαδρομή είναι γεμάτη λουλούδια, 

   

λουλούδια παντού και μπόλικα φτερνίσματα. Τα πρώτα χαρτομάντηλα κάνουν την εμφάνισή τους.

Υπερσύγχρονη βρυσούλα! Η τεχνολογία είναι ασταμάτητη! 

Όλο περιέργεια, κάποια, θέλει να χτυπήσει την πόρτα, να μπει σ'ένα σπίτι, γιατί έτσι της ήρθε.  

Με μια πιο κοντινή και προσεκτική ματιά, θα μπορούσε να δει τον κήπο χωρίς να μπει μέσα.  

Τρελή. Τι να πεις;

Είναι σαφές ότι η τρέλα μας, μας ακολουθεί. Ποιός ο λόγος άλλωστε να χτίσεις ένα τέτοιο σπίτι, και να το γεμίσεις με γλάστρες, στάμνες, κρεμαστές γλαστροστάμνες;

Σίγουρα κάτι δεν πάει καλά.

Και παντού λουλούδια. 

Μα δεν φτερνίζονται ποτέ αυτοί οι άνθρωποι;

Το ρολόι στον πύργο μας παρακολουθεί. Καταγράφει την κάθε μας κίνηση.

Να, εδώ επισκεφθήκαμε μια εκκλησία. Και μόλις βλέπουμε εκκλησία, τι κάνουμε; 

Μα φυσικά βγάζουμε φωτογραφίες. Το πεζούλι, τις γλάστρες, την σκεπή, τους φωτογράφους... 

Και τα λουλούδια. Αψού! 

Η κοπελιά εδώ, μ'ένα βλέμμα που δεν περιγράφεται, επιστρατεύει όλη την αρετή και τόλμη που διαθέτει, για ένα άλμα προς την ελευθερία. Το επιβεβαιώνει και η επιγραφή.

 Κρίμα που την έπιασαν και την έδεσαν χειροπόδαρα προτού πηδήξει. Θα ήταν εξαιρετικό άλμα. Μέτριου βαθμού δυσκολίας, με τριπλό άξελ, δύο περιστροφές και προσγείωση στον πάγο. Μισό λεπτό, αυτό όμως είναι στο πατινάζ. Εδώ έχουμε άλμα.
"Επί κοντώ";
"Εις μήκος";
"Στο κενό";
Το κοινό αναρωτιέται ποιό είναι το σωστό.
"Θέλουμε το 50-50!", ακούγεται.
Δε γίνεται όμως γιατί έχουμε μόνο τρεις επιλογές.
"Την τηλεφωνική βοήθεια!"
Και αρχίζουν να τηλεφωνούν ο ένας στον άλλο.

Κάποιοι κουράστηκαν να ηλεφωνούν-άκρη δεν έβγαλαν, και είπαν να κάτσουν λίγο, να σκεφτούν πιο λογικά και να χαλαρώσουν.

Φυσικά, σε τρεις καρέκλες.

Ποιός φυσιολογικός άνθρωπος θα πάει να κάτσει σε μία; Είναι επιστημονικά αποδεδειγμένο ότι η καρέκλα δεν θα αντέξει το βάρος ενός τόσο έξυπνου μυαλού.

Λέμε, να πάμε μια βόλτα. Στον δρόμο, τα σπίτια μας μιλάνε. 

Αγκρρρρ!

 Στην ακαταλαβίστικη γλώσσα τους.


Φτάνουμε στις κούνιες. Τα ματάκια μας γέμισαν δάκρυα όταν κοιτάζαμε με νοσταλγία τα παιχνίδια.

"Ώρα για παιχνίδι!" αναφωνήσαμε και ξεκαρδιστήκαμε στα γέλια. 

Μας έπιασε το σκοτάδι, και γυρίσαμε πίσω για τραγούδι...

Και για ύπνο.