Τελευταία έχω μείνει άναυδη με το θράσος, την αναισθησία και την ευκολία που μερικοί (αρκετοί έως πάρα πολλοί) άνθρωποι λένε ψέματα και φτηνές δικαιολογίες. Και συναναστρέφομαι καθημερινά μαζί τους. Μερικούς τους γνωρίζω από όταν ήμουν παιδάκι.
Πρόσφατο παράδειγμα, στις τελευταίες μέρες του παζαριού, τύπωσα μερικά αφισάκια και κίνησα να τα μοιράσω σε μαγαζιά της περιοχής μου, σε μια τελευταία προσπάθεια να μας επισκεφθούν λίγοι ακόμη. Με μεγάλη επιτυχία παρέδωσα από ένα στο ψιλικατζίδικο της γειτονιάς μου, στο βιβλιοπωλείο, στο φαρμακείο, σε μια πολυκατοικία, στο Bloom-Bloom (από το οποίο σχεδόν κάθε μέρα περνάω και χαζεύω τα σαπούνια που φτιάχνουν. Μερικές φορές προσπαθώ να τα μυρίσω και από την χαραμάδα της πόρτας).
Το τελευταίο αφισάκι σκέφτηκα να το δώσω στον φούρνο. Τζαμαρίες έχει, κόσμο έχει, οπότε θα ήταν το ιδανικό σημείο για να το δουν.
Μπαίνω και χαιρετάω. Με χαιρετούν.
Ευγενικότατη, ρωτάω αν θα μπορούσαν να κολλήσουν στο τζάμι, το αφισάκι για 3 ημέρες μόνο (μιας και σε 4 ημέρες τελείωνε το παζάρι).
Έκπληκτη άκουσα από τον φούρναρη να λέει ότι "εδώ δεν έχω χώρο να κολλήσω για τα προϊόντα μου..." (εν τω μεταξύ, οι τζαμαρίες ήταν άδειες, ελεύθερες.)
-"Φυσικά, καταλαβαίνω", απάντησα εγώ.
-"Γιατί δεν το κολλάς έξω στο δέντρο;" (!) (...Δεν ενοικιάζω σπίτι, ήθελα να του πω, αλλά κρατήθηκα).
-"Γιατί δεν έφερα το σελοτέιπ μαζί μου, και δεν το σκέφτηκα" απάντησα.
Μου έδωσε τρία κομμάτια σελοτέιπ για να το κολλήσω στο δέντρο (Αν είναι δυνατόν. Υπάρχει ποτέ περίπτωση να κολλήσει σελοτέιπ στο δέντρο; Ταινία κολλητική αν τη γυρίσεις γύρω γύρω μεχρι να καλυφθεί το δέντρο, ναι, θα μείνει). Βγήκα από τον φούρνο κι έκανα πως το κόλλαγα στο δέντρο. Αφού δεν κολλούσε, το έβαλα σε κολωνάκι για πάρκινγκ. Τουλάχιστον ήταν μπροστά στον φούρνο. Έτσι, για να το βλέπει.
Καλά, με περνάει για χαζή; Πίστεψε ότι θα το χάψω;
Αν δεν θέλει να το βάλει για οποιονδήποτε λόγο, να το πει, να πει την αλήθεια. Πώς μπόρεσε και είπε τέτοια χαζομάρα, τέτοιο ψέμα που κάνει μπαμ...;
Με πόση ευκολία, μου είπε ότι δεν έχει χώρο για να βάλει τις δικές του αφίσες τη στιγμή που μέσα από τις τζαμαρίες έβλεπες κάθε σπιθαμή του χώρου. Και το αφισάκι ήταν ένα χαρτί Α4 στη μέση κομμένο..
Πάγωσα όταν τον άκουσα να ξεστομίζει τέτοια δικαιολογία. Και για να μην τον φέρω σε δύσκολη θέση (μεγάλος άνθρωπος) είπα κι εγώ ψέματα ότι έχει δίκιο.
Το θράσος και την γελοιοποίηση, μερικοί την έχουν στο αίμα τους. Τους νοιάζει μόνο ο εαυτός τους, δεν ενδιαφέρονται καθόλου για τους ανθρώπους γύρω τους (εξαιρούνται οι συγγενείς). Λες κι εμείς δεν είμαστε άνθρωποι, ότι αυτοί που συμπεριφέρονται έτσι, είναι κάτι ανώτερο από εμάς.
Το γεγονός ότι δουλεύουμε στον ίδιο χώρο, δεν έχει καμία απολύτως σημασία. Δεν κάνει καμία διαφορά. Λες ότι πονάς ότι έχεις έντονη δυσφορία, ότι σε ενοχλεί το air-condition που είναι αναμμένο στο κρύο κι έξω κάνει μόλις 30 βαθμούς κελσίου, παρακαλάς να το κλείσει και παίρνεις την απάντηση ότι μάλλον είσαι το μοναδικό άτομο που του συμβαίνει αυτό και ότι πρέπει να σε πάνε σε ερευνητικό κέντρο για να σε μελτήσουν... Κι εσύ έχεις πάρει ήδη παυσίπονο για τον πόνο, αλλά δεν σταματάει...
Τι να πεις σε αυτόν τον άνθρωπο;
Τι να πεις για αυτόν τον άνθρωπο;
...Είναι άνθρωπος;
Τελευταία οι δικοί μου μου λένε ότι έχω αλλάξει. Ότι μιλάω άσχημα σε/για αυτούς που μου μιλάνε άσχημα, που δεν "νιώθουν".
Μου λένε ότι η λέξη "αναισθησία" και "είσαι αναίσθητος" είναι κακές λέξεις. Είναι;
Γιατί εγώ τις βρίσκω πολύ επιεικείς. Και είναι αυτό ακριβώς το νόημά τους που ταιριάζει στην κάθε περίσταση.
Όταν μέσα στην ίδια σου την πολυκατοικία, σκίζουν το αφισάκι, το κάνουν μπαλάκι και το πετάνε κάτω, μαζί με τα γράμματα, 2 μέρες πριν ολοκληρωθεί το event, τι είναι; Αναισθησία δεν είναι;
Γινόταν μια σημαντική προσπάθεια, μια οικονομική ενίσχυση με όλη μας την καρδιά-και αυτοί την σκίσανε και την παρατήσανε σαν σκουπίδι. Δεν ενδιαφέρθηκαν για αυτόν που το κρέμασε το χαρτί, δεν νιώθουν σαν εμάς που τα δώσαμε όλα.
Αλλά αν αυτοί είχαν ανάγκη αυτήν την οικονομική ενίσχυση, θα παρακαλούσαν να μείνει λίγο ακόμα εκεί και να το δουν λίγοι ακόμη.
Είμαι τσαντισμένη, νευριασμένη, απογοητευμένη.
Πιστεύω πλέον ότι αυτούς τους "ανθρώπους" δεν θα τους αντιμετωπίσεις με "το καλό". Δεν πρόκειται να γίνουν καλοί, όσο κι αν προπαθώ με ευγένεια και καλούς τρόπους. Ξέρω, αυτή είναι όμως η σωστή και έξυπνη λύση...
Αλλά αν συμπεριφερθώ απέναντί τους με τον ίδιο τρόπο που συμπεριφέρονται σε μένα, τι θα γίνει; Θα νιώσουν όπως εγώ, θα καταλάβουν ότι κάνουν κακό;
Ή θα συνεχιστεί αυτός ο φαύλος κύκλος;
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου