το Θαύμα

Προχτές στο μετρό είδα κάτι που δεν έχω ξαναδεί. Σε μία τετράδα θέσεων που ήταν κατειλημμένη από γυναίκες, η μία που καθόταν σε "παράθυρο", σηκώθηκε για να κατέβει στην επόμενη στάση. Γρήγορα κι αθόρυβα, η διπλανή της που καθόταν "διάδρομο", μετακινήθηκε στην εσωτερική άδεια θέση, αφήνοντας ελεύθερη τη δική της. Σε χρόνο dt, η δεύτερη κυρία που καθόταν "παράθυρο", σηκώνεται κι αυτή για να κατέβει στην ίδια στάση. Και η διπλανή της, μετακινήθηκε κι αυτή στην εσωτερική θέση κι άφησε κενή την εξωτερική δική της.
Σκεφτείτε... Πόσο συχνά συμβαίνει αυτό; Πόσο συχνά μετακινούμαστε σε εσωτερική θέση που για να κάτσει κάποιος -μεγαλύτερης ηλικίας συνήθως- δυσκολεύεται, δεν μπορεί να ισορροπήσει ανάμεσα στα "πόδια" και πράγματα αυτών που ήδη κάθονται; Πόσο συχνά παραχωρούμε τη θέση μας, τη στιγμή που έχουμε βολευτεί; Πόσες φορές ευχόμαστε να ήταν ελεύθερη η εξωτερική θέση για να κάτσουμε άνετα και χωρίς ακροβατικά πρωινιάτικα (ή και επί 24ωρου)...;;;
Ας γίνει αυτή η κίνηση, παράδειγμα για όλους μας. Αν θέλουμε να μας συμπεριφέρονται σωστά, ας συμπεριφερθούμε κι εμείς έτσι. 

Μακάρι να έπιανε εκείνη η ταινία με τον μικρό και τον δάσκαλό του, εκείνη με τα Τρία καλά, εκείνη που κάποιος κάνει μία καλή πράξη για σένα και ανταποδίδεις κάνοντας τρεις καλές πράξεις σε άλλους, ας έπιανε στην αληθινή ζωή. Το ´χω άχτι! 

 ΥΓ: πάντως την ίδια ημέρα τρίτωσε αυτό το "θαύμα". Καλύτερα δε γίνεται!