Παλεύω με κραμπόν και πιολέ

9πμ παρά.

Πήγαινα στη δουλειά. Περπατούσα στον δρόμο αγουροξυπνημένη, κουρασμένη, και πολύ ζαλισμένη.
Διάθεση για δουλειά, μηδέν.
Κέφι, υπό το μηδέν.
Άγχος στο άνω όριο!

Σταματάω στο πεζοφάναρο, όπου και το φανάρι των αυτοκινήτων θα άναβε σε λίγο, πράσινο.
Ανάβει πράσινο. Σχεδόν αμέσως, ο δεύτερος στη σειρά, κορνάρει, για να ξεκινήσει ο πρώτος. 

Ο ήχος της κόρνας αντήχησε πολύ δυνατά στο ζαλισμένο μου μυαλό, τρόμαξα, αναπήδησα προς τα πίσω, ένιωσα την καρδιά μου να χτυπά έντονα. Ούφ, την γλίτωσα την καρδιακή προσβολή.

Ο πρώτος ξεκινάει, ο δεύτερος (που κόρναρε), φτάνει μπροστά μου, ανοίγει το παράθυρο, και μου λέει : "Τι θες ρε μ@λ@κ#σμ$ν%;"
Έμεινα με το στόμα ανοιχτό.
Πάλι καλά, γιατί ήταν 8.55πμ ακόμα, κι εγώ δεν βρίζω αγνώστους που δεν μου έκαναν κάτι, πρωινιάτικα.
Αλλά αυτός ο άνθρωπος, το βρισίδι το είχε έτοιμο. Να το ξεστομίσει σε οποιονδήποτε, χωρίς λόγο και αιτία. Αυτός κόρναρε. Εγώ τρόμαξα, τινάχτηκα και πισωπάτησα. Και με έβρισε.

Μα γιατί άλλαξαν τόσο οι άνθρωποι;
Γιατί μιλάνε μονίμως άσχημα;
Γιατί μερικοί έχουν πάντα νεύρα; Ξεκινάω καθημερινά τη δουλειά, ακούγοντας του κόσμου το πλούσιο λεξιλόγιο, γεμάτο άσχημες, ταπεινωτικές και μειωτικές λέξεις.
Που πήγε η ευχάριστη και η αισιόδοξη συμπεριφορά;
Να δουλεύεις, να συναναστρέφεσαι με άλλους και να χαμογελάς.
Οι οδηγοί να μου κλείνουν το μάτι, όχι να με βρίζουν.
Μα πως ζουν έτσι, αυτοί οι άνθρωποι;

Παλεύω με κραμπόν και πιολέ να μην τρελαθώ. Να μη γίνω σαν αυτούς.