...Το λεωφορείο ξεχείλιζε. (Καλά, ένα λεωφορείο δεν μπορεί να ξεχειλίσει). Ήταν γεμάτο μέχρι και την τελευταία θέση. Πρόσωπα γνώριμα, φίλοι, πολύ καλοί φίλοι, όλοι μαζί μια παρέα, γεμίσαμε ένα πούλμαν μια Παρασκευή βράδυ.
Κατευθύνθηκα προς τις μοναδικές δύο κενές θέσεις, και πάγωσα. Πάντα παγώνω όταν τον βλέπω. Απλά όλα σταματάνε να δουλεύουν. Το μυαλό μου παραλύει. Δε σκέφτεται λογικά. Βασικά δεν σκέφτεται καθόλου. Κατακλύζεται από εικόνες, αναμνήσεις, συναισθήματα που εμποδίζω να βγουν, εδώ και πολύ καιρό. Για μένα, η ομοιότητα - στην εμφάνιση μόνο- είναι μεγάλη. Και αυτό είναι αρκετό από μόνο του.
"...κοίτα! Το Rover είναι εδώ!", πήγα να πω.
Για άλλη μια φορά κατάφερα να επιβάλλω στο μυαλό μου την επαναφορά στην πραγματικότητα. Δεν είπα τίποτα κι έκατσα στη θέση μου. Το Rover καθόταν ήσυχα εκεί που το άφησα, και θα με περιμένει να γυρίσω σ'αυτό, τρεις μέρες μετά. Κι εγώ το ίδιο.
...
Προσπαθούσα επί κανά 15λεπτο να βολέψω τα πράγματά μου κι εμένα, σε 1 1/2 θέσεις πούλμαν. Τα τσιμπολογήματα και το σακίδιο με τα απαραίτητα, τα έβαλα κάτω από τα πόδια μου. Το μαξιλάρι πήρε τη θέση του στο παράθυρο. Ακολουθεί ταξίδι 10 ωρών. (Νομίζω κάπου τόσο ταξίδεψα όταν πήγα στον Καναδά. Με αεροπλάνα όμως).
Ναι, το μαξιλάρι μου, του ύπνου.
Και ξεκινάμε!
Παίρνουν οι υπεύθυνοι, το μικρόφωνο να μας πουν δυο-τρία πράγματα για το πρόγραμμα. Έρχονται κι άλλοι δύο, να πουν κι αυτοί, και κάπου ακολουθεί ο διάλογος:
"...θα σταματήσουμε στο 212ο χλμ, να φάμε..."
"...όχι στο 212ο χλμ, στο 22ο..."
"...και που ξέρουν ρε μ@#@$@ αυτοί εδώ που είναι το 22ο και που το 212ο...;;;"
Πολύ γέλιο.
...
Ησυχία. Έβλεπα όνειρο.
Ώσπου:
"...Ζήκοοοοοο!!!!
"Αϊ στο δι@#$%, Ζήκο και Ζήκο....
....Στο δι@#$%....."
Από εκεί και μετά έγινε της κακομοίρας στο πούλμαν. Που να ξανακοιμηθώ.
.jpg)
...
Ησυχία. Ανοίγω τα μάτια μου και βλέπω τίποτα. Πλήρης Σκοτίνα. Είχαμε περάσει τη Λάρισα. Οδεύαμε για Όλυμπο, θέση Γκορτσιά. Μικρή παράκαμψη, για να αφήσουμε εκεί την μία ορειβατική ομάδα μας. Όσο το τοπίογινόταν όλο και πιο γνώριμο, αναμνήσεις και συναισθήματα της προηγούμενης χρονιάς, τα ξαναζούσα. Η περσινή απόπειρά μου να ανεβώ στον Όλυμπο, το τριήμερο της Καθαράς Δευτέρας, ήταν υπέρβαση των ορίων μου, του εαυτού μου.
Ευχηθήκαμε στα παιδιά καλό δρόμο, και συνεχίσαμε το ταξίδι μας.
Νανάκια τώρα.
Καληνύχτα. Η ώρα είναι 3πμ.
Κατευθύνθηκα προς τις μοναδικές δύο κενές θέσεις, και πάγωσα. Πάντα παγώνω όταν τον βλέπω. Απλά όλα σταματάνε να δουλεύουν. Το μυαλό μου παραλύει. Δε σκέφτεται λογικά. Βασικά δεν σκέφτεται καθόλου. Κατακλύζεται από εικόνες, αναμνήσεις, συναισθήματα που εμποδίζω να βγουν, εδώ και πολύ καιρό. Για μένα, η ομοιότητα - στην εμφάνιση μόνο- είναι μεγάλη. Και αυτό είναι αρκετό από μόνο του.
"...κοίτα! Το Rover είναι εδώ!", πήγα να πω.
Για άλλη μια φορά κατάφερα να επιβάλλω στο μυαλό μου την επαναφορά στην πραγματικότητα. Δεν είπα τίποτα κι έκατσα στη θέση μου. Το Rover καθόταν ήσυχα εκεί που το άφησα, και θα με περιμένει να γυρίσω σ'αυτό, τρεις μέρες μετά. Κι εγώ το ίδιο.
...
Προσπαθούσα επί κανά 15λεπτο να βολέψω τα πράγματά μου κι εμένα, σε 1 1/2 θέσεις πούλμαν. Τα τσιμπολογήματα και το σακίδιο με τα απαραίτητα, τα έβαλα κάτω από τα πόδια μου. Το μαξιλάρι πήρε τη θέση του στο παράθυρο. Ακολουθεί ταξίδι 10 ωρών. (Νομίζω κάπου τόσο ταξίδεψα όταν πήγα στον Καναδά. Με αεροπλάνα όμως).
Ναι, το μαξιλάρι μου, του ύπνου.
Και ξεκινάμε!
Παίρνουν οι υπεύθυνοι, το μικρόφωνο να μας πουν δυο-τρία πράγματα για το πρόγραμμα. Έρχονται κι άλλοι δύο, να πουν κι αυτοί, και κάπου ακολουθεί ο διάλογος:
"...θα σταματήσουμε στο 212ο χλμ, να φάμε..."
"...όχι στο 212ο χλμ, στο 22ο..."
"...και που ξέρουν ρε μ@#@$@ αυτοί εδώ που είναι το 22ο και που το 212ο...;;;"
Πολύ γέλιο.
...
Ησυχία. Έβλεπα όνειρο.
Ώσπου:
"...Ζήκοοοοοο!!!!
"Αϊ στο δι@#$%, Ζήκο και Ζήκο....
....Στο δι@#$%....."
Από εκεί και μετά έγινε της κακομοίρας στο πούλμαν. Που να ξανακοιμηθώ.
...
Ησυχία. Ανοίγω τα μάτια μου και βλέπω τίποτα. Πλήρης Σκοτίνα. Είχαμε περάσει τη Λάρισα. Οδεύαμε για Όλυμπο, θέση Γκορτσιά. Μικρή παράκαμψη, για να αφήσουμε εκεί την μία ορειβατική ομάδα μας. Όσο το τοπίογινόταν όλο και πιο γνώριμο, αναμνήσεις και συναισθήματα της προηγούμενης χρονιάς, τα ξαναζούσα. Η περσινή απόπειρά μου να ανεβώ στον Όλυμπο, το τριήμερο της Καθαράς Δευτέρας, ήταν υπέρβαση των ορίων μου, του εαυτού μου.
Ευχηθήκαμε στα παιδιά καλό δρόμο, και συνεχίσαμε το ταξίδι μας.
Νανάκια τώρα.
Καληνύχτα. Η ώρα είναι 3πμ.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου