Θεομηνία - Part 1 - "Τσίιιιιιιιζ..."

Θεομηνία-Part 1

Ξύπνησα με έντονη ημικρανία στις 5 π.μ. Ατελείωτη ημικρανία. Εδώ και τρεις μέρες έχει φάει κόλλημα μαζί μου.

Κι έτσι όπως ήμουν ξάπλα, ανάσκελα στο κρεββάτι, αγναντεύοντας αυτό το υπέροχο ταβάνι, σε συνδυασμό με τον κατακλυσμό έξω απ'το παράθυρο, ξαφνικά ένα φως με στράβωσε.

Πριν προλάβω να συνειδητοποιήσω τι μόλις είχε γίνει, πάλι άναψε μες στα μούτρα μου. Και μετά κι άλλο. Κι άλλο πιο μετά. Κι άλλα φώτα άναψαν και έσβησαν.

Κάποιος ξέχασε να αναφωνήσει: "Τσίιιιιιιιζ..."

Ο Θεός με έβγαζε φωτογραφία.

Και όχι μόνο εμένα.

Και εν αγνοία μου, είχα πάρει κάτι πόζες... Θεϊκές! Ξέρετε, ανάσκελα με τεντωμένα πόδια και τα χέρια σταυρωτά στο στήθος, μπρούμυτα και πλαγίως, με μαλλιά αλά Φράνκενστάϊν, κλπ.

Είμαι σίγουρη ότι ακόμα γελάει, και απ'το πολύ γέλιο άρχισε να βήχει, γι'αυτό μπουμπουνίζει. Ναι, αυτό είναι.

Μετά μάλλον άρχισε να δακρύζει (απ'τα πολλά γέλια) γι'αυτό ρίχνει χαλάζι. Ναι, αυτό είναι. 

Η βροχή...ακόμα, δεν κατάλαβα...(γιατί έπαψες, αγάπη, να θυμίζεις...τρα λα λα, τραα λα λα, τραα λα λα λα λα λααα...)-συγγνώμη για την παρένθεση, η ημικρανία φταίει-...από που προέρχεται.

Ο ουρανός είναι γκρίζος, τα φώτα στους δρόμους σβηστά. (Κάποιος να ανάψει ένα σπίρτο παρακαλώ.) Δεν βλέπεις Χριστό. (ο φακός κεφαλής, άφαντος). Οι τέλειες συνθήκες για τέλειες ασπρόμαυρες, antique ή sepia φωτογραφίες.