Summit Zero

Με ενα κενό μνήμης για όσα με έφεραν εδώ, συνηδειτοποίησα ξαφνικά που βρισκόμουν. Φωνές, ζωηρά γέλια πλημμύριζαν τον χώρο γύρω μου. Καθισμένη στο βάθος των καθισμάτων, ακουμπούσα στο τζάμι και κοιτούσα τρομαγμένη γύρω μου. Άγνωστα πρόσωπα ως επί το πλείστον, με χαιρετούσαν ζωηρά. Με ενα νεύμα "γειά, μια χαρά" απαντούσα. Και συνεχιζόταν το πανηγύρι. 

I just didn't fit in there. Ένιωθα χαμένη στον κόσμο μου.

Το πούλμαν ξεκίνησε βραδάκι, έχει αρχίσει ήδη να νυχτώνει στις 20μμ, και χωρίς να μπορώ πλέον να αρνηθώ και να κατέβω, βολεύτηκα (όσο μπορεί κάποιος να βολευτεί στο πούλμαν) και αποδέχθηκα ότι επρόκειτο να περάσω ενα διήμερο μακριά από όλα αυτά που με προβληματίζουν και με αγχώνουν.

Σιγά σιγά αφήνουμε πίσω μας την πόλη και μία μία τις λάμπες του αυτοκινητόδρομου που ξεπροβάλλουν σαν πυγολαμπίδες στο σκούρο μπλε του ουρανού.

Στα αυτιά μου κάνουν παρέα τα ακουστικά από το mp3 μου, πάντα απαραίτητα στα πολύωρα ταξίδια.

Μουσικές και μελωδίες που πάντοτε ταυτίζονται με την διάθεσή μου, ακόμα και όταν αυτή μεταβάλλεται, με κάνουν να νιώθω ότι με καταλαβαίνουν απόλυτα.

Σαν να βυθιζομαι στο σκοτάδι, σαν να φεύγω χωρίς να ξέρω που πηγαίνω, γιατί στο καλό ειμαι εγώ εδώ, με όλους αυτούς; Τι δουλειά έχω να βρίσκομαι ανάμεσα τους; τι πάω να κάνω; Σκέψεις-αναλαμπές διακόπτουν την ηρεμία μου.

Λαμία, Λιτόχωρο, όπα...εδώ είμαστε.

Θα διανυκτερεύσουμε σε ενα παπίθανο καταφύγιο-hostel, το Summit Zero, δίπλα στην θάλασσα.

Ο ύπνος μοναδικός, όπως και η ανατολή που ακολουθεί.

And a new day starts.

Η ανάβαση ξεκινά. Ουπς, είμαστε εκτος φόρμας -όχι έξω από τα ρούχα μας- και σιγά σιγά ξεμένουμε πίσω, με τουλάχιστον 45 λεπτά καθυστέρηση από τους πρώτους. Στάση, και ξανά στάση, γουλιές νερό κάθε πέντε λεπτά, ένας επίμονος πόνος στο στήθος, και ο ήλιος να μας ζεσταίνει αρκετά..

Αλλά με μια επιμονή μέσα μας -Θα συνεχίσω, Θα φτάσω, Πάμε!- συνεχίσαμε. Η ανακούφιση αντικρύζοντας το Στεφάνι, ήταν εμφανής. Ξέραμε ότι είμαστε επιτέλους κοντά.

Στο καταφύγιο οι μυρωδιές από την κουζίνα ήταν ελκυστικές.

Προσοχή, όμως, όσο και αν η πείνα μοιάζει να είναι βάσανο, αν δεν συγκρατηθούμε και πέσουμε αχόρταγα στο φαΐ, μια απλή μακαρονάδα με κιμά και τριμμένο τυρί (σλουρπ!) είναι ικανή να μας πέσει βαριά και να νομίζουμε ότι χορτάσαμε με το μισό πιάτο.

Η ιεροτελεστία του φαγητού μετά από την ανάβαση πρέπει να είναι μεθοδική. Τρώμε σιγά σιγά, μασουλάμε καλά την κάθε πηρουνιά/κουταλιά κι έπειτα καταπίνουμε προσεκτικά. Μέχρι να αδειάσει το πιάτο.

Επιβάλλεται η επίσκεψη για την "ανάγκη" μας, τουλάχιστον μια φορά μετά το φαγητό, και οπωσδήποτε πριν τον ύπνο.

Όσοι έχετε "θεματάκια" με το έντερο, πίνετε πολύ νερο, θα βοηθήσει πολύ. Έχει και κρύο εκεί πάνω, η επιτυχής έκβαση της τουαλέτας είναι πάντα πιο δύσκολη.

Αν προλάβουμε θα πάμε να δούμε το υπέροχο ηλιοβασίλεμα στα Καζάνια.. Αν όχι, μετά το φαγητό περπατάμε οπωσδήποτε μέχρι το άλλο καταφύγιο για χώνεψη, και ζέσταμα με τα καυτά καλτσάκια σφηνάκια ρακόμελο ή τσικουδιά. Και τα στοιχήματα για τα επιτυχημένα bouldering στο ξύλινο τραπέζι, πέφτουν βροχή.

Πολύ γέλιο.

Ώρα για επιστροφή κι έναν καλό ύπνο πριν το πρωινό ξύπνημα της επόμενης ημέρας.

Πάντα μα πάντα έχει δωρεάν νυχτερινή συναυλία. Όσοι καταφέρετε να κοιμηθείτε πριν αυτή ξεκινήσει...και δεν έχετε τόσο ευαίσθητα αυτιά...θα κάνετε εγγυημένα καλό ύπνο.

"Μη με ξυπνάς απ'τις έξι, πριν ακόμα ημέρα να φέξει... Ξυπνητήρι σε μισώ σε μισώ, να σε σπάσω στον τοίχο μπορώ... !"

Τόσο πρωί ξυπνάμε. Ίσως και νωρίτερα. Στόχος να προλάβουμε να φτάσουμε στην βάση του Μύτικα όσο το δυνατόν νωρίτερα διότι είναι δημοφιλές επισκέψιμο σημείο, και δεν είναι για πολλά-πολλά άτομα.

Πρώτη φορά στον Μύτικα, η ανάβαση τύπου boulder ήταν υπέροχη. Φτάνοντας στην υψηλότερη κορυφή του Ολύμπου, ακούγεται ο δυνατός αέρας που περνά ανάμεσα στα βράχια και τις διπλανές κόψεις.

Από εκεί βλέπεις και την πίσω πλευρά του βουνού, καθώς και άλλα βουνά αν έχει καθαρή ατμόσφαιρα.

Δεν καθόμαστε πολύ, ίσα ίσα για τις αναμνηστικές φωτογραφίες και να συμπληρώσουμε τα στοιχεία μας στο βιβλίο επισκεπτών -ναι, υπάρχει- που παρεπιπτόντως, έχει γεμίσει και δεν μπορείς να γράψεις ούτε στο εξώφυλλο.

Ξεκινάμε την κατάβαση από την ίδια διαδρομή. Ο καλύτερος τρόπος να κατεβείς είναι κοιτώντας μπροστά, όπως σε μια σκάλα, και όρθιος, για να διατηρηθεί σωστά το κέντρο βάρους του σώματος μας. Όπου νιώθουμε ανασφάλεια βάζουμε και χέρι -κρατιόμαστε γερά- και ποπό κάτω.

Όσοι είχαν φτάσει στην βάση του Μύτικα και μας περίμεναν, χειροκροτούσαν κάθε τρεις και λίγο, και λόγια ενθαρρυντικά ακούγονταν "μπράβο παιδιά, καλή δύναμη, καλή κατάβαση". Σιγά μην αναφέρονταν σε εμάς τους υπόλοιπους που ακόμα κατεβαίναμε. Αλλά στους συμμετέχοντες του Μαραθώνιου ορεινού τρεξίματος Ολύμπου, που διοργανωνόταν την ίδια μέρα, κι εμείς βρεθήκαμε στον δρόμο τους.

Τι πιο όμορφο, όταν στα Ζωνάρια, κατά την επιστροφή στο καταφύγιο, να κάνεις στην άκρη για να περάσει ο αθλητής με τον ρυθμό του, και την στιγμή που δίνεις κουράγιο και εμψύχωση, διαπιστώνεις ότι με αυτόν κάνατε μαζί τη σχολή χειμερινού βουνού τρία χρόνια πριν; Πόσο μικρός είναι ο κόσμος; Αναπάντεχη χαρά, θέλεις να τον αγκαλιάσεις, αλλά τελευταία στιγμή συγκρατείσαι για να μην του κόψεις τον χρόνο και την ταχύτητα...αρκείσαι μόνο στα λόγια εκείνη την στιγμή.

Η Ζωή πάντα κουβαλούσε ένα 70λιτρο σακίδιο, γεμάτο μπισκότα, ξηρούς καρπούς και λιχουδιές, όλα αυτά για να μας τα μοιράσει στο καταφύγιο, έπειτα από κάθε ανάβαση στα πλαίσια της σχολής χειμερινού βουνού.

Και τώρα μπροστά μας, να δίνει τον καλύτερο της εαυτό στον Μαραθώνιο.

Η Ζωή συνέχισε την πορεία της, αντίθετη από την δική μας προς το καταφύγιο.

Θα ετοιμαστούμε για την κατάβαση.

Αποδεικνύεται ιδιαίτερα δυσάρεστη, Πολύωρη, με δοκιμασίες που σε φέρνουν στα όρια σου, ιδιαίτερα όταν δεν φοράς τα κατάλληλα ορειβατικά παπούτσια, αλλά απλά αθλητικά πόλεως.

Αβέβαια βήματα, αργός ρυθμός, τα πόδια καταπονούνται, δεν παρέχεται σωστή στήριξη στο σώμα, και ο πόνος ξεκινάει πολύ γρήγορα αυτήν την φορά, χτυπά στα πέλματα, γάμπες, γόνατα, πλάτη, λυγίζει όλη την δύναμη που έχεις.. Μοιάζει σαν να μην έχει τέλος.

Με γαϊδουρινή υπομονή και αρκετές θυσίες, φτάνουμε στο τέλος της διαδρομής, εκεί μας περιμένει μια πηγή με κρυστάλλινα παγωμένο νερό. Τα πόδια ζεματάνε, τα δάκρυα τρέχουν ρυάκι όταν τα βουτάμε στην γούρνα και η ανακούφιση είναι αισθητή.

Τελείωσε. Η ταλαιπωρία τελείωσε. Κι αν διαρκώς αναρωτιόμαστε γιατί υποβάλλουμε το σώμα μας σε τέτοια ταλαιπωρία, η απάντηση είναι ότι τις επόμενες ημέρες μας κατακλύζει μια ικανοποίηση, ατομική υπερηφάνεια, που πιάσαμε το δικό μας μέχρι τότε ακατόρθωτο, αγγίξαμε τα όριά μας και μαθαίνουμε από αυτά.

Εκεί που δεν πιάνει σήμα το κινητό, εκεί που δεν υπάρχει η τηλεόραση, εκεί από όπου μπορείς να δεις πρώτος την ανατολή και την δύση, εκεί μπορεί να καθαρίσει το μυαλό σου, και να βάλεις τις σκέψεις σου σε μια τάξη. Εκεί είσαι μόνο εσύ και η φύση.

*Γι'αυτό, ποτέ ξανά βουνό χωρίς κατάλληλα παπούτσια. Να μου γίνει μάθημα και να το θυμάμαι για πάντα. Είναι κόλαση και αφήνει άσχημες αναμνήσεις.

Ξεκινάει η νέα σεζόν..

Καλές κορυφές σε όλους, μικρές και μεγάλες!