Όταν το σεμινάριο της Pepsico-Ήβη αποδεικνύεται...εμπειρία, έπρεπε να το περιμένω ότι τα ακόλουθά του θα ήταν το ίδιο ευχάριστα.
Κι όμως...πήγα στο σεμινάριο της Adecco (πρσφέρεται ένα σεμινάριο στους συμμετέχοντες του Pepsicoschool) εντελώς απροετοίμαστη, και το χειρότερο, με διάθεση να σέρνεται στο πάτωμα, ή μάλλον, λες και βυθιζόταν σε υγρή άσφαλτο και την βάραιναν αλτηράκια γυμναστικής.
Άργησα δεκαπέντε λεπτά, κυρίως εξαιτίας της ντουλάπας μου (δεν είχα τι να φορέσω), κι έπειτα έφταιγε η φοβερή κίνηση που επικρατεί σχεδόν μονίμως στους δρόμους της Αθήνας. Ε, και μετά, έψαχνα τα γραφεία της εταιρείας -μα να μην έχουν ούτε μια σταλιά ταμπελίτσα;
Πώς να μην αργήσει κανείς με αυτό το τρίπτυχο της γκαντεμιάς; Υπάρχουν βέβαια και χειρότερα, όπως το να σκάει/τρυπάει ο θερμοσίφωνας -στα μέχρι τώρα χρονικά- κι εσύ να κάνεις αμέριμνος το μπάνιο σου- αυτό είναι άλλου είδους γκαντεμιά, που θα σε ακολουθεί για πάντα, αν ληφθεί υπόψη ότι ο θερμοσίφωνας και η παρέα του σε επισκέφθηκαν για τέταρτη φορά.
Με υποδέχθηκαν λοιπόν, με ένα μεγάααλο χαμόγελο παρόλο που είχα αργήσει-δέκα λεπτά αργότερα προσήλθε κι άλλος αργοπορημένος, αν θυμάμαι καλά, εξαιτίας της ίδιας γκαντεμιάς.
Άλλοι επτά νέοι κάπως συγκρατημένοι και μια ευδιάθετη εισηγήτρια να μας προτρέπει να μιλήσουμε.
Είχα πέσει στην φάση της γνωριμίας express. Να πούμε λίγα λόγια για τον εαυτό μας.
Γκλουπ! Ήρθε η σειρά μας -των δύο τελευταίων- και πρότεινα στην διπλανή μου να ξεκινήσει μια ώρα αρχύτερα, να ξεπεράσει και την αμηχανία (τώρα που το σκέφτομαι ήταν σαν να την έσπρωχνα να πέσει στην πισίνα) και να μου δώσω λίγο ακόμα χρόνο να προετοιμαστώ να μιλήσω για μένα.
Κατέπνιξα την επιθυμία να τα πω μπουρδουκλωμένα και ασυνάρτητα, όπως δηλαδή τα έχω όλα στο μυαλό μου, και ξεκίνησα: "Με λένε Σταυρού...λα. Είμαι 28 χρονών. Η αλήθεια είναι ότι η διάθεσή μου είναι στο υπόγειο σήμερα, και αυτήν την στιγμή καλούμαι να μιλήσω για τον εαυτό μου"-στο σημείο αυτό με διαβεβαίωσαν ότι αν δεν αισθάνομαι άνετα, δεν υπάρχει κανένα πρόβλημα-"αλλά θα το κάνω, γιατί πρέπει να ξεφύγω από αυτήν την κλεισούρα". Ούτε που θυμάμαι πόσο ροδάνι πήγαινε η γλώσσα μου. Η γνωριμία ολοκληρώθηκε και σύντομα ξεκίνησε η αληθινή συζήτηση. Το θέμα μας ήταν "Οι τάσεις στην αγορά εργασίας και οι νέοι" ή κάπως έτσι.
Θα μου πείτε "σιγά τα αυγά". Κάτι τέτοιο είχα στο μυαλό μου, μέχρι που κατάλαβα ότι κάθε άλλο, παρά έτσι είναι. Είναι πολύ χρήσιμο να παρακολουθούμε τις τάσεις στην αγορά εργασίας, που καλώς ή κακώς, υπάρχουν. Όπως λέμε "μόδα είναι και γυρίζει". O οποιοσδήποτε οργανισμός "διασύνδεσης", είναι ο καταληλλότερος φορέας για να μας κατατοπίσει, μιας και είναι ο μεσάζων που η επιχείριση-εργοδότης, του αναθέτει να βρει τον καταλληλότερο υποψήφιο εργαζόμενο για αυτήν.
Κι όμως...πήγα στο σεμινάριο της Adecco (πρσφέρεται ένα σεμινάριο στους συμμετέχοντες του Pepsicoschool) εντελώς απροετοίμαστη, και το χειρότερο, με διάθεση να σέρνεται στο πάτωμα, ή μάλλον, λες και βυθιζόταν σε υγρή άσφαλτο και την βάραιναν αλτηράκια γυμναστικής.
Άργησα δεκαπέντε λεπτά, κυρίως εξαιτίας της ντουλάπας μου (δεν είχα τι να φορέσω), κι έπειτα έφταιγε η φοβερή κίνηση που επικρατεί σχεδόν μονίμως στους δρόμους της Αθήνας. Ε, και μετά, έψαχνα τα γραφεία της εταιρείας -μα να μην έχουν ούτε μια σταλιά ταμπελίτσα;
Πώς να μην αργήσει κανείς με αυτό το τρίπτυχο της γκαντεμιάς; Υπάρχουν βέβαια και χειρότερα, όπως το να σκάει/τρυπάει ο θερμοσίφωνας -στα μέχρι τώρα χρονικά- κι εσύ να κάνεις αμέριμνος το μπάνιο σου- αυτό είναι άλλου είδους γκαντεμιά, που θα σε ακολουθεί για πάντα, αν ληφθεί υπόψη ότι ο θερμοσίφωνας και η παρέα του σε επισκέφθηκαν για τέταρτη φορά.
Με υποδέχθηκαν λοιπόν, με ένα μεγάααλο χαμόγελο παρόλο που είχα αργήσει-δέκα λεπτά αργότερα προσήλθε κι άλλος αργοπορημένος, αν θυμάμαι καλά, εξαιτίας της ίδιας γκαντεμιάς.
Άλλοι επτά νέοι κάπως συγκρατημένοι και μια ευδιάθετη εισηγήτρια να μας προτρέπει να μιλήσουμε.
Είχα πέσει στην φάση της γνωριμίας express. Να πούμε λίγα λόγια για τον εαυτό μας.
Γκλουπ! Ήρθε η σειρά μας -των δύο τελευταίων- και πρότεινα στην διπλανή μου να ξεκινήσει μια ώρα αρχύτερα, να ξεπεράσει και την αμηχανία (τώρα που το σκέφτομαι ήταν σαν να την έσπρωχνα να πέσει στην πισίνα) και να μου δώσω λίγο ακόμα χρόνο να προετοιμαστώ να μιλήσω για μένα.
Κατέπνιξα την επιθυμία να τα πω μπουρδουκλωμένα και ασυνάρτητα, όπως δηλαδή τα έχω όλα στο μυαλό μου, και ξεκίνησα: "Με λένε Σταυρού...λα. Είμαι 28 χρονών. Η αλήθεια είναι ότι η διάθεσή μου είναι στο υπόγειο σήμερα, και αυτήν την στιγμή καλούμαι να μιλήσω για τον εαυτό μου"-στο σημείο αυτό με διαβεβαίωσαν ότι αν δεν αισθάνομαι άνετα, δεν υπάρχει κανένα πρόβλημα-"αλλά θα το κάνω, γιατί πρέπει να ξεφύγω από αυτήν την κλεισούρα". Ούτε που θυμάμαι πόσο ροδάνι πήγαινε η γλώσσα μου. Η γνωριμία ολοκληρώθηκε και σύντομα ξεκίνησε η αληθινή συζήτηση. Το θέμα μας ήταν "Οι τάσεις στην αγορά εργασίας και οι νέοι" ή κάπως έτσι.
Θα μου πείτε "σιγά τα αυγά". Κάτι τέτοιο είχα στο μυαλό μου, μέχρι που κατάλαβα ότι κάθε άλλο, παρά έτσι είναι. Είναι πολύ χρήσιμο να παρακολουθούμε τις τάσεις στην αγορά εργασίας, που καλώς ή κακώς, υπάρχουν. Όπως λέμε "μόδα είναι και γυρίζει". O οποιοσδήποτε οργανισμός "διασύνδεσης", είναι ο καταληλλότερος φορέας για να μας κατατοπίσει, μιας και είναι ο μεσάζων που η επιχείριση-εργοδότης, του αναθέτει να βρει τον καταλληλότερο υποψήφιο εργαζόμενο για αυτήν.
Στην διάρκεια της συζήτησης μας, αναφερθήκαμε σε διάφορα θέματα, ακόμα και σε μερικά "ταμπού" που συνηθως ντρέπεται κάποιος να ρωτήσει. Εδώ, τα ξεσκεπασαμε όλα! Όπως "την οργάνωση που πρέπει να ακολουθήσουμε όταν στελνουμε βιογραφικά, πως συμπεριφέρομαστε κατα την διάρκεια της συνέντευξης, τι αποκαλύπτει η στάση του σώματος μας, τι κάνουμε μετά την συνέντευξη, κλπ". Βλακειούλες; ξανασκεφτείτε το. Έχουν αλλάξει τα πράγματα, μην σνομπάρετε τέτοια θέματα. Είναι πολύ χρήσιμο να είμαστε σε συνεχή εγρήγορση και να εκσυγχρονιζομαστε, διαφορετικά δείχνουμε ότι δεν συμβαδίζουμε με τις τάσεις & νέες διαδικασίες και αυτό μπορεί να είναι ένα αρνητικό στοιχείο για την απόρριψη του βιογραφικού μας, κατά την διάρκεια της επιλογής.
Παράδειγμα: στις μέρες μας είναι πλέον απαραίτητο να έχουμε ένα επαγγελματικό προφίλ στο LinkedIn. Αποτελεί παγκοσμίως την σύγχρονη επαγγελματική database. Δίνει την δυνατότητα σε εργοδότες να αναζητήσουν υποψηφίους με κριτήρια κάποιες λέξεις-κλειδιά (τα προσόντα, οι δεξιότητες, κλπ). Δίνει την δυνατότητα στους υποψηφίους να "ακολουθούν" τις επιχειρήσεις-εργοδότες, και να ενημερώνονται αυτόματα για νέες θέσεις εργασίας που προκύπτουν. Εσείς δεν θα θέλατε να εκμεταλλευτείτε αυτην την online πλατφόρμα;
Επίσης, αναφέρθηκε η πολύ σωστή φράση "το να ψάχνεις εργασία (μέσω internet και γενικώς) είναι δουλειά από μόνο του". Τι θέλει να πει με αυτό ο ποιητής: Η οργάνωση πρέπει να είναι λεπτομερής, πρέπει να διατηρούνται στοιχεία όπως ποια είναι η επωνυμία της επιχείρισης, ποιο το αντικείμενο δραστηριότητάς της, για ποια θέση κάναμε αίτηση, πότε κάναμε την αίτηση, αν κληθήκαμε για συνέντευξη, ποιά η διεύθυνσή της, κλπ. Ακόμα, τα sites από όπου αντλούμε πληροφορίες για εύρεση εργασίας, είναι ήδη πάρα πολλά (πχ εγώ κοιτάζω σε 5-6), και άρα το καθημερινό...κυνήγι σε εβδομαδιαία βάση μας απασχολεί περίπου 24 ώρες. Οσο δηλαδή μια part time-το ελάχιστο. Μόνο που δεν πληρωνόμαστε για όλο αυτό. Απεναντίας, πρέπει να έχουμε επιμονή, υπομονή, και αισιοδοξία. Και αυτό, γιατί η αγορά εργασίας δεν είναι αγγελικά πλασμένη όπως πιστεύουμε εμείς οι νέοι.
Ως επί το πλείστον, οι εργοδότες έχουν αλλοιωθεί με τα χρόνια. Οι περισσότεροι από αυτούς-ακόμα και όταν πρόκειται για μικρές ατομικές επιχειρήσεις- ζητάνε τα μέγιστα από τον υποψήφιο, και επιδιώκουν να πληρώνουν με τον χαμηλότερο μισθό που βέβαια δεν είναι άξιος των απαιτήσεων της θέσης. Ψάχνουν για φτηνές και εύκολες λύσεις, ώστε να ξεμπερδεύουν. Σε αυτούς λοιπόν τους εργοδότες -ο Θεός να τους κάνει- είναι άξιο να πούμε ένα ΟΧΙ, και να αρνηθούμε αυτήν την θέση, όπου με τους συγκεκριμένους όρους εξευτελίζει την προσωπικότητα μας και εκμεταλλεύεται την νοημοσύνη μας.
Αυτή η νοοτροπία δεν έχει καμία σχέση με την οικονομική κρίση, αλλά με την κρίση τσιγκουνιάς και τσίπας, να το πω πιο λαϊκά.
Αυτή η τάση αναπτύχθηκε σιγά σιγά, από τα παλαιότερα χρόνια, όταν οι γονείς προέτρεπαν τους φοιτητές παιδιά τους, να εργασθούν λίγες ώρες την εβδομάδα "για ένα χαρτζιλίκι", "για να μάθει", " για να βγάζει κάτι να πληρώνει τα τσιγάρα του & τις εξόδους του". Τα νεαρά τότε παιδιά δεν ενδιαφέρονταν για ένσημα & ασφάλιση -μόνο το χαρτζιλίκι- κι έτσι κατέληξε η εργασία να είναι αδήλωτη, με το ελάχιστο κόστος για τον εργοδότη.
Συνεχίζεται λοιπόν η απαράδεκτη αυτή συμπεριφορά των εργοδοτών, που τη θεωρούν και φυσιολογική. Αδήλωτη εργασία, ή έστω δηλωμένη με ασφάλιση και ένσημα, με την βοήθεια της δημιουργικής λογιστικής και τις συμβουλές νομικής, μπορούν να μην αποφέρουν τον μισθό που πραγματικά δικαιούμαστε.
Οι νέοι, έστω και στις δυσμενείς οικονομικές και εργασιακές συνθήκες, πρέπει να προσπαθήσουμε να αντισταθούμε σε αυτην την τάση, και να απαιτήσουμε τα αληθινά δικαιώματα μας. Μόνο επιμένοντας μαζικά, θα επανέλθει η ισορροπία και η ηθικά υγιής αγορά εργασίας. Δεν πρέπει να τρέφουμε αυτήν την κατάσταση.
Υπομονή, επιμονή και αισιοδοξία λοιπόν.
Πολλά άλλα εξίσου ενδιαφέροντα θέματα, μέσω απολαυστικού διαλόγου και συζήτησης, ξεδιπλώθηκαν στην συνάντηση αυτή.
Έχω να πω, ότι η εισηγήτρια μας ήταν εξαιρετική, προσεγγίζει πολύ εύκολα τους ακροατές και καταφέρνει να σε αποσπάσει από οποιαδήποτε άλλη σκέψη, πράγμα πολύ θετικό. Αυτό συνήθως το χαρακτηριστικό έχουν τα άτομα που απολαμβάνουν την δουλειά τους, κι έτσι κλείσαμε την ημέρα εκείνη με την ευχά να βρούμε -αν όχι- την εργασία των ονείρων μας, τουλάχιστον μια εργασία σε ένα εξαιρετικό και υγιές περιβάλλον, από όπου θα μπορέσουμε να αναπτυχθούμε πνευματικά και ψυχικά.
Η καλύτερη και πιο ειλικρινής ευχή που έχω ακούσει!
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου