Έχουμε πολλούς συλλογικούς ορειβάτες, πεζοπόρους, φίλους που χρησιμοποιούν το ποδήλατο ως κύριο μεταφορικό μέσο. Αυτό σημαίνει ότι κάθε Πέμπτη που μαζευόμαστε στον σύλλογο (είναι η μέρα μας, περάστε μια βόλτα να περάσουμε εμείς καλά κι εσείς καλύτερα), έρχονται οι φίλοι, έρχονται και τα ποδήλατα μαζί. Κλείστε τα μάτια σας, πάρτε ήρεμες αναπνοές, και φανταστείτε τον 6ο όροφο (ορειβατικός είπαμε!) γεμάτο από κόσμο που κουβεντιάζει από δω κι απο κει, να κάνει χαβαλέ, να ακούγονται γέλια απ'το βάθος...κι ένα σωρό ποδήλατα λίγο πιο πέρα να στριμώχνονται λίγο για να χωρέσει ένα ακόμα. Αυτό το φαινόμενο είναι πιο έντονο τώρα που ανοίγει ο καιρός και πιάνουν οι ζέστες. Είναι και πιο εύθυμοι όλοι.
Έτσι και την Πέμπτη 18/04/2013 (ότι θυμάμαι χαίρομαι) είχαμε στον σύλλογο προβολή ταινίας, και απονομή πτυχίων-εγώ πήρα δύο, όπως και οι υπόλοιποι συνορειβάτες και σχοινοσύντροφοι.
Ξεκίνησε η προβολή, γινόταν πανικός, δεν υπήρχε χώρος για μία ακόμα καρέκλα, κάποιοι ήταν όρθιοι ακόμα κι έξω στο μπαλκόνι (που παρεπιπτόντως έχει φοβερή θέα από τον 6ο)!
Εγώ δεν παρακολούθησα την προβολή γιατί έπρεπε να προσέχω τα εκθέματα-συνεχώς ερχόταν κόσμος για την προβολή, κι αφού δεν χώραγε στην αίθουσα, πέρναγε μέσα απ'το μισό παζάρι για να βγει στο μπαλκόνι.
Παρέα με την φωτογραφική μου μηχανή, γιατί ο Αγησίλαος ήθελε να φωτογραφίζεται με όλες τις γυναίκες που πέρναγαν από μπροστά μας.
Όσο λοιπόν οι άλλοι μέσα παρακολουθούσαν ταινία, εγώ έγινα μάρτυρας ενός ιατρικού θαύματος.
Έτσι και την Πέμπτη 18/04/2013 (ότι θυμάμαι χαίρομαι) είχαμε στον σύλλογο προβολή ταινίας, και απονομή πτυχίων-εγώ πήρα δύο, όπως και οι υπόλοιποι συνορειβάτες και σχοινοσύντροφοι.
Ξεκίνησε η προβολή, γινόταν πανικός, δεν υπήρχε χώρος για μία ακόμα καρέκλα, κάποιοι ήταν όρθιοι ακόμα κι έξω στο μπαλκόνι (που παρεπιπτόντως έχει φοβερή θέα από τον 6ο)!
Εγώ δεν παρακολούθησα την προβολή γιατί έπρεπε να προσέχω τα εκθέματα-συνεχώς ερχόταν κόσμος για την προβολή, κι αφού δεν χώραγε στην αίθουσα, πέρναγε μέσα απ'το μισό παζάρι για να βγει στο μπαλκόνι.
Παρέα με την φωτογραφική μου μηχανή, γιατί ο Αγησίλαος ήθελε να φωτογραφίζεται με όλες τις γυναίκες που πέρναγαν από μπροστά μας.
Όσο λοιπόν οι άλλοι μέσα παρακολουθούσαν ταινία, εγώ έγινα μάρτυρας ενός ιατρικού θαύματος.
"Απεδήμησεν εις Κύριον" ήταν η πρώτη μου σκέψη. Η σαμπρέλα τα είχε φάει τα ψωμιά της. Είχε ζήσει τη ζωή της. Συνεχώς άντεχε ακόμα, λίγο ακόμα. Μέχρι που στην διαδρομή για τον σύλλογο, έπεσε σε μια λακούβα, και "έφυγε" επιτόπου. Όπως με πληροφόρησαν, ήταν μοιραίο το χτύπημα. Και το ποδήλατο θα έμενε λειψό.
Αλλά, να! Ο καλός ποδηλάτης έχει πάντα και παντού τα απαραίτητα, μαζί του. Έβγαλε την παλιά σαμπρέλα, έβαλε μια νέα (αχ αυτά τα νιάτα...), τη φούσκωσε (είχε και τρόμπα μαζί του), και τοποθέτησε την ανανεωμένη ρόδα στο ποδήλατο.
Ανάσταση!
Και όλα αυτά μέσα σε 20 λεπτά περίπου. Σταυροπόδι στο πάτωμα, μαζί με κουβεντούλα και γέλια.
Αυτό θα πει Πέμπτη!
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου