Πόσο κοστίζει μια "καλημέρα";
Ένα χαμόγελο;
Τίποτα. Δεν μετριέται σε ευρώ. Δεν έχει χρηματική αξία, ούτε αξία αγαθού που θα χάσεις, κάποιος. Δεν θα γίνεις πιο φτωχός.
Κι όμως, βλέπω τους ανθρώπους γύρω μου και δεν χαμογελάνε πια. Ούτε λένε ¨καλημέρα" στους διπλανούς τους. Ούτε καν στους διαμένοντες στα διπλανά διαμερίσματα, ούτε στους ανθρώπους της γειτονιάς που μια ζωή την περάσαμε μαζί.
Μια καλημέρα, χαρίζει μια νότα ευδιαθεσίας, φωτίζει τη μέρα σου. Το χαμόγελο που προηγείται της καλημέρας, αποκαλύπτει τον ευχάριστο εαυτό μας. Αυτόν που επιμελώς και με μεγάλη ευκολία, κρύβουμε κάτω από τα βαριά κι ασήκωτα μούτρα, την κακοκεφιά και τη μιζέρια. Τόσο εύκολα μπορούμε να είμαστε δυστυχισμένοι... Και χωρίς λόγο. Τόσο εύκολα χαλάμε τη ζωή μας. Τη σπαταλάμε χωρίς ουσία. Και μετά παραπονιόμαστε και κλαψουρίζουμε και γκρινιάζουμε ότι δεν μας αρέσει η ζωή μας, ότι δεν πετύχαμε κάτι μέχρι τώρα.
Τη ζωή μας (και τη μοίρα μας) εμείς την ορίζουμε. Από τις πράξεις μας καθορίζεται η πορεία μας.
Κάθε πρωί περνάω από την υπόγεια διάβαση του Στ. Λαρίσης, για να φτάσω στο μετρό. Κάθε πρωί, υπάρχει ένας νεαρός εκεί, που σκουπίζει την υπόγεια αυτή διάβαση. Δεν τον ξέρω, δεν με ξέρει. Κάθε μέρα όμως, καλημερίζει όσους περνάνε. Σήμερα τον καλημέρισα εγώ πρώτη, για πρώτη φορά (μέχρι τώρα μου έλεγε "καλημέρα" αλλά τον αγνοούσα). Μου είναι δύσκολο να μιλήσω σε κάποιον που τον βλέπω κάθε μέρα, αλλά δεν τον ξέρω. Μόλις ξεστόμισα αυτήν την λέξη (που σημαίνει "καλή ημέρα") αμέσως αισθάνθηκα καλύτερα. Χωρίς να το καταλάβω, χαμογέλασα κιόλας. Και είχα αυτήν την ευχάριστη-χαρούμενη φάτσα όλη μέρα. Πράγμα που κάνει τους υπολοίπους να αναρωτιούνται γιατί είμαι χαρούμενη. Δεν υπάρχει λόγος να μην είμαι.
Μου είχε πει παλιότερα κάποιος "σοφός" στη δουλειά, να σταματήσω να είμαι χαρούμενη (=να μην είμαι ευχάριστη και ευδιάθετη) στο γραφείο εν ώρα δουλειάς, επειδή δεν είμαι στο σπίτι μου, αλλά στη δουλειά μου. Αυτό το θεωρώ απαράδεκτο. Ποιός θα τολμήσει να μου πει πως πρέπει να αισθάνομαι; Την εν λόγω...διαταγή, την αγνόησα επιδεικτικά με ακόμα πιο χαρούμενη διάθεση, και αντιμετωπίζοντας τα καθημερινά προβλήματα της δουλειάς με χαμόγελο.
Άλλωστε, λένε: "Σε αυτούς που σου κάνουν τη ζωή δύσκολη και φέρονται άσχημα, χαμογέλα. Θα τους κάνεις να νιώσουν ένα τίποτα".
ΥΓ: Κάθε πρωί στην υπόγεια διάβαση, παίζει το ραδιοφωνάκι του νεαρού που σκουπίζει. Σήμερα άκουσα "...ανάβεις φωτιές, ανάβεις κι όλα τα καις..."
"...κι απ' όπου περάσεις κάνεις καταστροφές..." σιγοτραγουδούσα καθώς απομακρυνόμουν.
Καλή σας ημέρα!
Ένα χαμόγελο;
Τίποτα. Δεν μετριέται σε ευρώ. Δεν έχει χρηματική αξία, ούτε αξία αγαθού που θα χάσεις, κάποιος. Δεν θα γίνεις πιο φτωχός.
Κι όμως, βλέπω τους ανθρώπους γύρω μου και δεν χαμογελάνε πια. Ούτε λένε ¨καλημέρα" στους διπλανούς τους. Ούτε καν στους διαμένοντες στα διπλανά διαμερίσματα, ούτε στους ανθρώπους της γειτονιάς που μια ζωή την περάσαμε μαζί.
Μια καλημέρα, χαρίζει μια νότα ευδιαθεσίας, φωτίζει τη μέρα σου. Το χαμόγελο που προηγείται της καλημέρας, αποκαλύπτει τον ευχάριστο εαυτό μας. Αυτόν που επιμελώς και με μεγάλη ευκολία, κρύβουμε κάτω από τα βαριά κι ασήκωτα μούτρα, την κακοκεφιά και τη μιζέρια. Τόσο εύκολα μπορούμε να είμαστε δυστυχισμένοι... Και χωρίς λόγο. Τόσο εύκολα χαλάμε τη ζωή μας. Τη σπαταλάμε χωρίς ουσία. Και μετά παραπονιόμαστε και κλαψουρίζουμε και γκρινιάζουμε ότι δεν μας αρέσει η ζωή μας, ότι δεν πετύχαμε κάτι μέχρι τώρα.
Τη ζωή μας (και τη μοίρα μας) εμείς την ορίζουμε. Από τις πράξεις μας καθορίζεται η πορεία μας.
Κάθε πρωί περνάω από την υπόγεια διάβαση του Στ. Λαρίσης, για να φτάσω στο μετρό. Κάθε πρωί, υπάρχει ένας νεαρός εκεί, που σκουπίζει την υπόγεια αυτή διάβαση. Δεν τον ξέρω, δεν με ξέρει. Κάθε μέρα όμως, καλημερίζει όσους περνάνε. Σήμερα τον καλημέρισα εγώ πρώτη, για πρώτη φορά (μέχρι τώρα μου έλεγε "καλημέρα" αλλά τον αγνοούσα). Μου είναι δύσκολο να μιλήσω σε κάποιον που τον βλέπω κάθε μέρα, αλλά δεν τον ξέρω. Μόλις ξεστόμισα αυτήν την λέξη (που σημαίνει "καλή ημέρα") αμέσως αισθάνθηκα καλύτερα. Χωρίς να το καταλάβω, χαμογέλασα κιόλας. Και είχα αυτήν την ευχάριστη-χαρούμενη φάτσα όλη μέρα. Πράγμα που κάνει τους υπολοίπους να αναρωτιούνται γιατί είμαι χαρούμενη. Δεν υπάρχει λόγος να μην είμαι.
Μου είχε πει παλιότερα κάποιος "σοφός" στη δουλειά, να σταματήσω να είμαι χαρούμενη (=να μην είμαι ευχάριστη και ευδιάθετη) στο γραφείο εν ώρα δουλειάς, επειδή δεν είμαι στο σπίτι μου, αλλά στη δουλειά μου. Αυτό το θεωρώ απαράδεκτο. Ποιός θα τολμήσει να μου πει πως πρέπει να αισθάνομαι; Την εν λόγω...διαταγή, την αγνόησα επιδεικτικά με ακόμα πιο χαρούμενη διάθεση, και αντιμετωπίζοντας τα καθημερινά προβλήματα της δουλειάς με χαμόγελο.
Άλλωστε, λένε: "Σε αυτούς που σου κάνουν τη ζωή δύσκολη και φέρονται άσχημα, χαμογέλα. Θα τους κάνεις να νιώσουν ένα τίποτα".
ΥΓ: Κάθε πρωί στην υπόγεια διάβαση, παίζει το ραδιοφωνάκι του νεαρού που σκουπίζει. Σήμερα άκουσα "...ανάβεις φωτιές, ανάβεις κι όλα τα καις..."
"...κι απ' όπου περάσεις κάνεις καταστροφές..." σιγοτραγουδούσα καθώς απομακρυνόμουν.
Καλή σας ημέρα!
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου