0,33€ για μια μέρα

Πήγα στο smarket, για να πάρω γάλα. 

Γάλα για μια ημέρα στην ουσία, αφού σκοπεύω να ψωνίσω όλα τα αναγκαία του μήνα, μεθαύριο. Οπότε, κοίταζα να πάρω το πιο φθηνό. 

Και μετά σκέφτηκα: "γιατί να ξοδέψω έστω και 0,33€ για γάλα (συμπυκνωμένο-είπαμε, γάλα για μια μέρα, μου κάνει και το συμπυκνωμένο που θα βγάλει ποσότητα όσο ένα ποτήρι του νερού), και να μην περιμένω δύο μερούλες ακόμη, να πληρώσω 0,90€(το ελάχιστο) και να πάρω 1 λίτρο γάλα (τουλάχιστον), που θα κρατήσει και για εβδομάδα; Ναι, αυτό θα κάνω. Λίγη υπομονή ακόμα". 

Έτσι λοιπόν, κίνησα να φύγω από το smarket, κι εν μέρει αισθανόμουν καλά, ότι εξοικονόμησα, και δεν σπατάλησα, 0,33€ για μια μέρα. 

Προς την έξοδο μου όμως, (αναπόφευκτα) πέρασα ανάμεσα από τους διαδρόμους, τα ψυγεία... και άθελά μου, κοιτούσα να δω τι καινούριο υπάρχει, αν έχει αλλάξει κάτι, ή τις τιμές. Κι εκεί συνειδητοποίησα, ότι στα αυστηρά πλαίσια "λιτότητας" που εγώ ή ίδια έθεσα στον εαυτό μου, προκειμένου να πετύχω τους στόχους μου (να βγουν δηλ. τα έξοδα του σπιτιού, των σκυλιών, τα ιατρικά κλπ), έχω στερηθεί πάρα πολλά πράγματα, μικρά και μεγάλα, μικρές καθημερινές απολαύσεις, ακόμα και βασικές ανάγκες δικές μου. Όπως ένα γιαούρτι με φρούτα. Ή τα αγαπημένα μου δημητριακά. Κάλτσες. Εσώρουχα. Ρούχα. Περιποίηση του εαυτού μου. Κάποια έξοδο απλά για να περάσω καλά.

Έβλεπα τους άλλους να ψωνίζουν το κάτι τις, που -προφανώς- χρειάζονται, και αναρωτήθηκα πόσο καιρό έχω να νιώσω "πλήρης".

"Λογικέψου. Δεν ήρθε η ώρα ακόμα να "ανοιχθείς". Έχεις μπροστά σου πολλά έξοδα", η λιτότητα διέκοψε την αναπόληση.

Αυτό που πρέπει όμως να συνεχίσω να "δουλεύω" με τον εαυτό μου, είναι να μην νιώθω τύψεις όταν αγοράζω κάτι που μου χρειάζεται, ας είναι και μια καραμέλα. (Πόσο μου λείπουν οι αγαπημένες μου καραμέλες βουτύρου!) Γιατί όλα χρειάζονται. Δεν θα καταρρεύσει η οικονομία μου αν αγοράσω μια καραμέλα. Άχρηστη δεν θα πάει, θα την μασουλήσω. (Ούτως ή άλλως, άπειρες φορές έχω διαπιστώσει ότι μπορεί να προσπαθώ να "εξοικονομώ" στα πολύ μικρά πράγματα, και να νομίζω ότι το πέτυχα, αλλά τελικά αργότερα τυχαίνει να χρειαστεί να δαπανήσω πολλά περισσότερα).

Αντίθετα, παγιδεύω τον εαυτό μου, περιορίζοντας ακραία τις ανάγκες μου.

Κι όλα αυτά, εξαιτίας ενός γιαουρτιού με γεύση και κομματάκια φράουλας. Ατιμούλικο!