Έως επτά, για λόγους ασφαλείας.

Ήταν που αποφάσισα να παρευρεθώ σε σεμινάριο-ημερίδα. Ύστερα από έναν κουβά χρόνια.

Μαζί με την έναρξη της πεντάμηνης εργασίας μου, με παρέσυρε η "συνάδελφος", να ενεργοποιήσω και πάλι την λογιστική μου ιδιότητα. "Για καλό είναι", είπε, "έστω και για πέντε μήνες". Και αφού λοιπόν μπορώ και πάλι να ονομάζομαι "δεσποινίς λογιστού" (γκουχ, γκουχ...-ΨΟΦΑ!), είναι ευκαιρία να εκμεταλλευτώ τις πολυτελείς παροχές του επιμελητηρίου μας, δηλαδή τις πολύ ευχάριστες ημερίδες με 4+ ώρες διάρκεια, που καλύπτουν τουλάχιστον μια ντουζίνα αλλαγές στα φοροτεχνικά.

Και να! (στα μούτρα μου).

Μόλις που προλάβαμε να μπούμε στο ασανσέρ. 

-"Χωράμε;"

-"Χωράτε!"

5+2=7.

Αν θυμάμαι καλά, αυτός πρέπει να είναι ο τυχερός μου αριθμός. Επτά άτομα στο ασανσέρ, επτά μείναμε εκεί μέσα. "Έως επτά" έγραφε και η ταμπελίτσα μέσα στον θάλαμο, και καλά "για λόγους ασφαλείας".

Γιατί ποτέ δεν ξεκίνησε το ταξίδι του στον έκτο όροφο. Κολλήσαμε στο ισόγειο.

Οι διπλανοί μου σιγά-σιγά ίδρωναν, ξεφυσούσαν, σαν να αγχώθηκαν λίγο.

Οι πόρτες δεν άνοιγαν, πάνω ή κάτω, δεν πήγαινε, γενικότερα είχε βγει off.

Το κουδουνάκι ασφαλείας, ευτυχώς λειτουργούσε.

-"Είναι κανείς μέσα...;" ερώτηση απ'έξω.

-"Ναιαιαιαι....!" με μια φωνή και οι επτά. "Μήπως μπορείτε να μας ανοίξετε...;"

-"Θα σας βγάλουμε, μην ανησυχείτε", μας καθησύχασε η φωνή.

Μετά έπεσε το σκοτάδι, τα φώτα ξεκίνησαν να τρεμοπαίζουν και η επανεκκίνηση του εγκεφάλου  ήταν προφανής.

Τον κακόμοιρο τον τεχνικό που ανέβηκε στον ένατο όροφο με τα πόδια, προκειμένου να κάνει την επανεκκίνηση, τον έχω ήρωα.

Όταν άνοιξαν οι πόρτες, βγήκαμε σαν βρεγμένα γατιά, πολύ χαρούμενοι δε, που αντικρύσαμε ξανά το φυσικό φως ενός απογεύματος του Απριλίου.

Φτάσαμε στην αίθουσα του έκτου, με δεκαπεντάλεπτη καθυστέρηση.

Καθίσαμε αναπαυτικά στις καρέκλες μας και ξεκίνησε η διάλεξη.

Άτιμη η ώρα πεντέμισι το μεσημέρι (ή το απόγευμα, όπως το πάρει κανείς). Κοιτούσα τους γύρω μου, είχαν χωθεί στις μαλακές βελουτέ καρέκλες, είχαν απλωθεί, στριφογυρνούσαν, δεν βολευόντουσαν...

Προσπαθούσα να το παλέψω, αλλά τσουφ τσουφ τσουφ...ζντουπ! τα μάτια έκλειναν. Καφέ επειγόντως!

Μας λυπήθηκαν φαίνεται -ή νύσταζαν και οι εισηγητές- και ορίσθηκε διάλειμμα είκοσι λεπτών. Για πότε άδειασε η αίθουσα...!

Συνοψίζοντας, έχω να πω ότι το δίδυμο των εισηγητών δεν ήταν τόσο βαρετό όπως πίστευα, είχαν και χιούμορ, απαραίτητο στις μέρες μας.

...

(δηλώσεις από τον τόπο του συμβάντος)

"σήμερα πήγα σε φορολογικό σεμινάριο. ωραία ήταν... ειδικά όταν κλειστήκαμε στο ασανσέρ..... καταπληκτική εμπειρία.....ευτυχώς όλοι ψύχραιμοι.... και το είπα εγώ, να περιμένουμε το επόμενο, αλλά η μαυρόγατα η Σταυρού είπε έλα χωράμε...."

...

Και να πω ότι έχω την γκαντεμιά... απλά με ακολουθούν οι φοβίες μου!