Τα παπάκια στη σειρά

Σήμερα ήμουν στον κόσμο μου.

Θα μου πείτε "εσύ είσαι μονίμως στον κόσμο σου και όχι μόνο σήμερα". Αλλά ξέρω ότι αυτό που λέτε δεν ισχύει. Μόνο σήμερα είμαι στον κόσμο μου.

Φανταστείτε το εξής σκηνικό: κυκλοφορώ αμέριμνη στη δουλειά, κουβαλώντας ανταλλακτικά toner, αλληλογραφία για όοοοολον τον όροφο, με δυο κούπες στο ένα χέρι (καφές-γαλακτομπούρεκο στη μια γιατί αλλιώς δεν τσουλάει, και corn flakes στην άλλη, γιατί αλλιώς θα μείνει από δυναμό). 
Φοράω τα καλά μου, και έχω την συνηθισμένη ατυχία να λερωθώ από σκόνη.
Μία φωνούλα ακούγεται αχνά στο ασανσέρ..."...τα παπάκια στη σειρά, πως χορεύουνε τρελά, παπα παπα παπα παααα....."

Τραγουδάω!
Στη δουλειά!!
Κουβαλώντας όλα αυτά τα πράγματα!!!
Και είναι Πέμπτη!!!!

Άρα: Την Πέμπτη είμαι όντως στον κόσμο μου.

Αργά το απόγευμα και αφού έχει τελειώσει άλλη μια τρελή ημέρα, κατευθύνομαι σε μια πλατεία. 
Πάνω από 8 τραπέζια είναι ενωμένα στη σειρά.
Μπύρες, σουβλάκια, τσιγάρα, σαλάτες, κρασιά και λοιπός εξοπλισμός είναι απλωμένα επάνω τους. 
Γύρω γύρω έχει καρέκλες, και κάθε μια είναι πιασμένη.
Πάνω από 20 άτομα είναι μαζεμένα, και συζητάνε χαρούμενα και έντονα μεταξύ τους. Με ον διπλανό, με τον απέναντι, στην άλλη άκρη-που μόνο με σήματα καπνού μπορείς να επικοινωνήσεις.

Κι εγώ έχω μεθύσει. Από γέλια, ευδιαθεσία, χαρά. 
Παρέα με φίλους.


Τα παπάκια στη σειρά


"...τα παπάκια στη σειρά, πως χορεύουνε τρελά, παπα παπα παπα παααα...."