Όχι, δεν ήταν απόγευμα. Κι όμως ήταν σκοτεινά.
Η αίθουσα γεμάτη, προβολείς και λαμπερά φώτα περιέλουζαν τον χώρο, αποκαλύπτοντας το πλήθος που βρισκόταν εκεί μέσα.
Εγώ βρισκόμουν σε μια θεσούλα, στο κέντρο της σειράς...στην μέση...του αμφιθεάτρου, κάτω από την κεντρική κάμερα... Μπορούσα να δω τα θεωρεία αριστερά και δεξιά μου.
Σε κάθε στροφή του προβολέα, καράφλες γυάλιζαν με μπλε αποχρώσεις, και μαλλιά...πολλά μαλλιά, ξανθά, καστανά και μαύρα, με περικύκλωναν.
Ήθελα να κλάψω...να φύγω... Αλλά με εμπόδιζε η σκέψη ότι το χρωστούσα στην αδερφή μου να παρακολουθήσω το TedX Academy (πλήρωσε η ίδια το εισιτήριό μου και κανόνισε την παρουσία μου στην εκδήλωση, ίσαμε κι έναν μήνα πριν, όλα εν αγνοία μου), κι έτσι, κατάπια τα αρνητικά συναισθήματα (γκλουπ) και κάθισα πιο αναπαυτικά στη θέση μου.
Ευτυχώς στην τσαντούλα που μας δόθηκε, είχε κι ένα αρωματικό μαξιλαράκι-προσφορά της CocoMat-γεμισμένο με χαμομήλι και λεβάντα, ότι πρέπει για χαλάρωση.
Να μην αναφέρω το διπλό κρεβάτι που δέσποζε έξω από το αμφιθέατρο, με ελκυστικό για εκείνη την ώρα, στρώμα από κοκοφοίνικα και ένα σωρό άλλα, φαινόταν σαν να με καλούσε να ξεραθώ επάνω του.
Εντός του αμφιθεάτρου τώρα, η ομιλία έχει ήδη ξεκινήσει. Φανερά πιο ήρεμη, μπορώ να παρατηρήσω πόσο όμορφα αρχιτεκτονικά σχεδιασμένο, είναι. Φοβερή οπτική, πολύ καλή ηχητική κάλυψη, ενδιαφέροντα θέματα, ομιλητές από όλον τον κόσμο. Ομιλίες που αν ήταν μεμονωμένες, πιθανόν και να μην έμπαινε κανείς στον κόπο να (πληρώσει και να) τις παρακολουθήσει.
Αλλά αυτό που έχουν καταφέρει, εκεί στη διοίκηση, είναι, βάσει ενός τίτλου (γενικού θέματος) -στην προκειμένη περίπτωση "The Future we share/ Το μέλλον που μοιραζόμαστε"- να συγκεντρώσουν στιγμές που ίσως μας έχουν ξεφύγει. Σίγουρα μας έχουν ξεφύγει δηλαδή, όταν η καθημερινότητά μας κατακλύζεται από κάθε προσωπική μας στιγμή που κοινοποιείται αλόγιστα στα κοινωνικά δίκτυα, αμέτρητες αυτο-φωτογραφίες μας, και συνεχόμενα status, που απ'ότι φαίνεται, μας καθιστούν σημαντικούς και δημοφιλείς.
Πόσοι από εμάς αναρωτήθηκαν αν, και με ποιόν τρόπο χρησιμοποιούνται όλα τα προσωπικά δεδομένα που αβέρτα, απελευθερώνουμε, από επιτήδειους και μη;
Ή, πόσοι έχουμε ακούσει στη μέχρι τώρα ζωή μας, για ανακαλύψεις στην Φυσική, από Έλληνες που ασχολούνται εκεί έξω;
Οι γονείς μας μας μετέδωσαν τα μεγάλα γεγονότα που συνέβησαν στην εποχή τους. Εμείς με τη σειρά μας, τι θα δώσουμε στην επόμενη γενιά;
Δεν ισχυρίζομαι ότι αυτό το δημοφιλές event περιλαμβάνει και μας διαφωτίζει με όλα τα αξιοθαύμαστα. Όχι, υπάρχουν πολλά περισσότερα, και ίσως πιο σημαντικά.
Αλλά η διοργάνωση καταφέρνει να μας φέρει πιο κοντά σε όλα αυτά. Χωρίς πολύωρες ομιλίες, τροποποιημένες ειδικά για να τις καταλαβαίνει ο περισσότερος "άσχετος" με το θέμα, κόσμος. Ίσως και όχι. Υπήρξαν ένα-δυο θεματάκια που δεν καταλάβαινα τίποτα.
Είμαστε στη μέση του event, μήπως θα έπρεπε να αφήσω κάτω το στυλό και το μπλοκάκι (παρεχόμενα εντός τσαντούλας) και να καρφώσω τα μάτια μου στον ομιλητή; Όχι ότι θα με δει, αλλά αν αρχίσουμε όλοι εδώ να τον κοιτάμε κατάματα χωρίς να βλεφαρίζουμε και να κουνάμε τα χείλη σαν να ψιθυρίζουμε, ίσως διακόψει την στημένη ομιλία του-την οποία σχεδόν διαβάζει από οθόνες- και μας δώσει λίγο από τον αληθινό εαυτό του. Μπαααα...... αυτά συμβαίνουν μόνο στις ταινίες.
Δεύτερο διάλειμμα, σχεδόν 40-50min.
Κι όμως, ούτε τον καφέ μας προλάβαμε να πιούμε, ούτε στο wc για την ανάγκη μας. Υπομονή! Δύο ωρίτσες και τέλος! Πέντε ώρες κρατήθηκες, για δύο κάνεις έτσι;
Πρόλαβα όμως (στην αναμονή για τον καφέ) να δοκιμάσω δείγμα πανακότας, αφού προηγουμένως ρώτησα εάν έχουν αυγά (ξέρετε, λόγω αλλεργίας...).
Κατά 99% σίγουρος, ο άνθρωπος που σέρβιρε, μου απάντησε πως ούτε στο παγωτό τους χρησιμοποιούν αυγά, γλουτένη, λακτόζη, γενικά τα στοιχεία που ευθύνονται για διατροφικές αλλεργίες. Παρόλα αυτά, τηλεφώνησε στην...παραγωγή, και ρώτησε. Κι έτσι δοκίμασα για πρώτη φορά πανακότα. Δεν ήταν κι άσχημη.
(Πρόκειται για το γαλακτοπωλείο Φύσις, που εδρεύει στην Αγ. Παρασκευή)
Πάμε πίσω στην αίθουσα. Δυστυχώς παρατήρησα ότι κανένας σχεδόν δεν ήταν ικανοποιημένος με την θέση του, κι έτσι μετά από κάθε διάλειμμα, γύρω μου κάθονταν νέα άτομα. Κι εγώ δεν κατάφερα να κάτσω στην ίδια θέση σε καμία από τις τρεις ενότητες. Πάλι καλά που εξασφάλισα στην ίδια σειρά. Μεγάλο επίτευγμα δεδομένου της χιλιάδας (;) των παρευρισκομένων.
Από τις πιο ενδιαφέρουσες ομιλίες ξεχώρισα:
Τον Μιχάλη Μπαχτή - Το σωματίδιο Higgs και η ζωή μας,
Τον Menny Barzilay - Τα δεδομένα που αιωρούνται στο διαδίκτυο (Κατάσκοποι στο facebook),
Τον Α. Παπαχελά να μιλάει νευρικά και πολύ γρήγορα (ούτε που κατάλαβα για ποιο πράγμα μιλούσε) - Οι δύο Ελλάδες,
Τον απολαυστικό Μύρωνα Μιχαηλίδη για την Λυρική Σκηνή - #HLyrikiMas: Η ενωτική δύναμη της Τέχνης,
Τον Νίκο Κουμέττη - Η Ελλάδα που ονειρεύομαι,
Την δικηγόρο Μαρία Σταυρουλάκη για τους πρόσφυγες - Οι πρόσφυγες και η χώρα μου,
Τον Νίκο Μιχαλάκη computer scientist - Τα παιδία παίζει 2.0,
Τα απίστευτα έργα ζωγραφικής του Χρήστου Μποκόρου (συναγωνίζεται τον μοναδικό, ανεπανάληπτο, αείμνηστο Bob Ross) - Τα Στοιχειώδη.
Πολύ μεγαλύτερη εντύπωση δε, ήταν το γεγονός ότι για μία μόνο ημέρα-την ημέρα που το event δέχθηκε κόσμο- συνεργάστηκαν μεταξύ τους περίπου 120 εθελοντές, οι οποίοι ανέβηκαν όλοι στην σκηνή και δέχθηκαν το πιο θερμό χειροκρότημα. Ήταν συνεχώς χαμογελαστοί, κουρασμένοι και όρθιοι, νηστικοί όταν εξυπηρετούσαν τον κόσμο (έφαγαν μετά από εμάς). Για την μεγάλη ημέρα, είχαν προηγηθεί εβδομάδες εκπαίδευσης... εθελοντικά. Γιατί όπως υποστηρίζουν, χαίρονται να προσφέρουν σε κάτι που θέλουν να γίνει θεσμός και στην Ελλάδα.
Στη σούμα:
Μ'ένα affordable αντίτιμο, βλέπεις και ακούς ανθρώπινα είδη εν ζωή, που εκτός εξαιρέσεων, δεν θα συναντούσες τόσο εύκολα.
Συμπεριλαμβάνεται η παροχή (δωρεάν) καφέ, νερού, μπύρας, αναψυκτικών, σάντουιτς, μπισκότων (συνοδευτικό του καφέ), μπανάνων (χορηγός η Chiquita), ποτό-απεριτίφ (χορηγός το Metaxa), wi-fi (χορηγός η Wind), ένα κρεβάτι για τα μάτια σου μόνο (CocoMat), μιας γλυκύτατης υφασμάτινης τσαντούλας με το λογότυπο του event -γεμάτη διαφημιστικά καλούδια- κι ένα πως το λένε...αυτό που κρεμάς στο λαιμό και συγκρατεί ταυτότητα... Αυτό.
Για να μην γίνομαι υποκειμενική, οι πιο υλιστές μπορούν να το δουν κι αλλιώς: Με το αντίτιμο, καταναλώνεις τουλάχιστον 4 καφέδες, τουλάχιστον 3 ποτήρια/μπουκάλια μπύρα, αναψυκτικά/νερά/μπανάνες/σάντουιτς για το σπίτι-αν δεν πεινάσεις όσο είσαι εκεί. Και επί την ευκαιρία, ακούς και καμιά δεκαπενταριά διανοούμενους επί διαφόρων θεμάτων, που ίσως δεν σ'ενδιαφέρουν καν.
Πιστεύω όμως ότι στην πρώτη μόνο περίπτωση γίνεται η απόσβεση, καθώς όσα και να σουφρώσεις, δεν φτάνουν την αξία του εισιτηρίου.
Στο μέλλον...
Υπόσχομαι να μην απορρίψω ξανά τόσο εύκολα την παρότρυνση της αδελφής μου, να συμμετάσχω εθελοντικά σε κάτι τέτοιο. Όπως η ίδια αναφέρει, "θα γνωρίσεις νέο κόσμο, θα περάσεις διαφορετικά, δεν θα φοβάσαι τόσο πολύ".
(Εντυπώσεις από την συμμετοχή μου στο TedX Academy Athens 27 September 2014, στο Μέγαρο Μουσικής Αθηνών).
Η αίθουσα γεμάτη, προβολείς και λαμπερά φώτα περιέλουζαν τον χώρο, αποκαλύπτοντας το πλήθος που βρισκόταν εκεί μέσα.
Εγώ βρισκόμουν σε μια θεσούλα, στο κέντρο της σειράς...στην μέση...του αμφιθεάτρου, κάτω από την κεντρική κάμερα... Μπορούσα να δω τα θεωρεία αριστερά και δεξιά μου.
Σε κάθε στροφή του προβολέα, καράφλες γυάλιζαν με μπλε αποχρώσεις, και μαλλιά...πολλά μαλλιά, ξανθά, καστανά και μαύρα, με περικύκλωναν.
Ήθελα να κλάψω...να φύγω... Αλλά με εμπόδιζε η σκέψη ότι το χρωστούσα στην αδερφή μου να παρακολουθήσω το TedX Academy (πλήρωσε η ίδια το εισιτήριό μου και κανόνισε την παρουσία μου στην εκδήλωση, ίσαμε κι έναν μήνα πριν, όλα εν αγνοία μου), κι έτσι, κατάπια τα αρνητικά συναισθήματα (γκλουπ) και κάθισα πιο αναπαυτικά στη θέση μου.
Ευτυχώς στην τσαντούλα που μας δόθηκε, είχε κι ένα αρωματικό μαξιλαράκι-προσφορά της CocoMat-γεμισμένο με χαμομήλι και λεβάντα, ότι πρέπει για χαλάρωση.
Να μην αναφέρω το διπλό κρεβάτι που δέσποζε έξω από το αμφιθέατρο, με ελκυστικό για εκείνη την ώρα, στρώμα από κοκοφοίνικα και ένα σωρό άλλα, φαινόταν σαν να με καλούσε να ξεραθώ επάνω του.
Εντός του αμφιθεάτρου τώρα, η ομιλία έχει ήδη ξεκινήσει. Φανερά πιο ήρεμη, μπορώ να παρατηρήσω πόσο όμορφα αρχιτεκτονικά σχεδιασμένο, είναι. Φοβερή οπτική, πολύ καλή ηχητική κάλυψη, ενδιαφέροντα θέματα, ομιλητές από όλον τον κόσμο. Ομιλίες που αν ήταν μεμονωμένες, πιθανόν και να μην έμπαινε κανείς στον κόπο να (πληρώσει και να) τις παρακολουθήσει.
Αλλά αυτό που έχουν καταφέρει, εκεί στη διοίκηση, είναι, βάσει ενός τίτλου (γενικού θέματος) -στην προκειμένη περίπτωση "The Future we share/ Το μέλλον που μοιραζόμαστε"- να συγκεντρώσουν στιγμές που ίσως μας έχουν ξεφύγει. Σίγουρα μας έχουν ξεφύγει δηλαδή, όταν η καθημερινότητά μας κατακλύζεται από κάθε προσωπική μας στιγμή που κοινοποιείται αλόγιστα στα κοινωνικά δίκτυα, αμέτρητες αυτο-φωτογραφίες μας, και συνεχόμενα status, που απ'ότι φαίνεται, μας καθιστούν σημαντικούς και δημοφιλείς.
Πόσοι από εμάς αναρωτήθηκαν αν, και με ποιόν τρόπο χρησιμοποιούνται όλα τα προσωπικά δεδομένα που αβέρτα, απελευθερώνουμε, από επιτήδειους και μη;
Ή, πόσοι έχουμε ακούσει στη μέχρι τώρα ζωή μας, για ανακαλύψεις στην Φυσική, από Έλληνες που ασχολούνται εκεί έξω;
Οι γονείς μας μας μετέδωσαν τα μεγάλα γεγονότα που συνέβησαν στην εποχή τους. Εμείς με τη σειρά μας, τι θα δώσουμε στην επόμενη γενιά;
Δεν ισχυρίζομαι ότι αυτό το δημοφιλές event περιλαμβάνει και μας διαφωτίζει με όλα τα αξιοθαύμαστα. Όχι, υπάρχουν πολλά περισσότερα, και ίσως πιο σημαντικά.
Αλλά η διοργάνωση καταφέρνει να μας φέρει πιο κοντά σε όλα αυτά. Χωρίς πολύωρες ομιλίες, τροποποιημένες ειδικά για να τις καταλαβαίνει ο περισσότερος "άσχετος" με το θέμα, κόσμος. Ίσως και όχι. Υπήρξαν ένα-δυο θεματάκια που δεν καταλάβαινα τίποτα.
Είμαστε στη μέση του event, μήπως θα έπρεπε να αφήσω κάτω το στυλό και το μπλοκάκι (παρεχόμενα εντός τσαντούλας) και να καρφώσω τα μάτια μου στον ομιλητή; Όχι ότι θα με δει, αλλά αν αρχίσουμε όλοι εδώ να τον κοιτάμε κατάματα χωρίς να βλεφαρίζουμε και να κουνάμε τα χείλη σαν να ψιθυρίζουμε, ίσως διακόψει την στημένη ομιλία του-την οποία σχεδόν διαβάζει από οθόνες- και μας δώσει λίγο από τον αληθινό εαυτό του. Μπαααα...... αυτά συμβαίνουν μόνο στις ταινίες.
Δεύτερο διάλειμμα, σχεδόν 40-50min.
Κι όμως, ούτε τον καφέ μας προλάβαμε να πιούμε, ούτε στο wc για την ανάγκη μας. Υπομονή! Δύο ωρίτσες και τέλος! Πέντε ώρες κρατήθηκες, για δύο κάνεις έτσι;
Πρόλαβα όμως (στην αναμονή για τον καφέ) να δοκιμάσω δείγμα πανακότας, αφού προηγουμένως ρώτησα εάν έχουν αυγά (ξέρετε, λόγω αλλεργίας...).
Κατά 99% σίγουρος, ο άνθρωπος που σέρβιρε, μου απάντησε πως ούτε στο παγωτό τους χρησιμοποιούν αυγά, γλουτένη, λακτόζη, γενικά τα στοιχεία που ευθύνονται για διατροφικές αλλεργίες. Παρόλα αυτά, τηλεφώνησε στην...παραγωγή, και ρώτησε. Κι έτσι δοκίμασα για πρώτη φορά πανακότα. Δεν ήταν κι άσχημη.
(Πρόκειται για το γαλακτοπωλείο Φύσις, που εδρεύει στην Αγ. Παρασκευή)
Πάμε πίσω στην αίθουσα. Δυστυχώς παρατήρησα ότι κανένας σχεδόν δεν ήταν ικανοποιημένος με την θέση του, κι έτσι μετά από κάθε διάλειμμα, γύρω μου κάθονταν νέα άτομα. Κι εγώ δεν κατάφερα να κάτσω στην ίδια θέση σε καμία από τις τρεις ενότητες. Πάλι καλά που εξασφάλισα στην ίδια σειρά. Μεγάλο επίτευγμα δεδομένου της χιλιάδας (;) των παρευρισκομένων.
Από τις πιο ενδιαφέρουσες ομιλίες ξεχώρισα:
Τον Μιχάλη Μπαχτή - Το σωματίδιο Higgs και η ζωή μας,
Τον Menny Barzilay - Τα δεδομένα που αιωρούνται στο διαδίκτυο (Κατάσκοποι στο facebook),
Τον Α. Παπαχελά να μιλάει νευρικά και πολύ γρήγορα (ούτε που κατάλαβα για ποιο πράγμα μιλούσε) - Οι δύο Ελλάδες,
Τον απολαυστικό Μύρωνα Μιχαηλίδη για την Λυρική Σκηνή - #HLyrikiMas: Η ενωτική δύναμη της Τέχνης,
Τον Νίκο Κουμέττη - Η Ελλάδα που ονειρεύομαι,
Την δικηγόρο Μαρία Σταυρουλάκη για τους πρόσφυγες - Οι πρόσφυγες και η χώρα μου,
Τον Νίκο Μιχαλάκη computer scientist - Τα παιδία παίζει 2.0,
Τα απίστευτα έργα ζωγραφικής του Χρήστου Μποκόρου (συναγωνίζεται τον μοναδικό, ανεπανάληπτο, αείμνηστο Bob Ross) - Τα Στοιχειώδη.
Πολύ μεγαλύτερη εντύπωση δε, ήταν το γεγονός ότι για μία μόνο ημέρα-την ημέρα που το event δέχθηκε κόσμο- συνεργάστηκαν μεταξύ τους περίπου 120 εθελοντές, οι οποίοι ανέβηκαν όλοι στην σκηνή και δέχθηκαν το πιο θερμό χειροκρότημα. Ήταν συνεχώς χαμογελαστοί, κουρασμένοι και όρθιοι, νηστικοί όταν εξυπηρετούσαν τον κόσμο (έφαγαν μετά από εμάς). Για την μεγάλη ημέρα, είχαν προηγηθεί εβδομάδες εκπαίδευσης... εθελοντικά. Γιατί όπως υποστηρίζουν, χαίρονται να προσφέρουν σε κάτι που θέλουν να γίνει θεσμός και στην Ελλάδα.
Στη σούμα:
Μ'ένα affordable αντίτιμο, βλέπεις και ακούς ανθρώπινα είδη εν ζωή, που εκτός εξαιρέσεων, δεν θα συναντούσες τόσο εύκολα.
Συμπεριλαμβάνεται η παροχή (δωρεάν) καφέ, νερού, μπύρας, αναψυκτικών, σάντουιτς, μπισκότων (συνοδευτικό του καφέ), μπανάνων (χορηγός η Chiquita), ποτό-απεριτίφ (χορηγός το Metaxa), wi-fi (χορηγός η Wind), ένα κρεβάτι για τα μάτια σου μόνο (CocoMat), μιας γλυκύτατης υφασμάτινης τσαντούλας με το λογότυπο του event -γεμάτη διαφημιστικά καλούδια- κι ένα πως το λένε...αυτό που κρεμάς στο λαιμό και συγκρατεί ταυτότητα... Αυτό.
Για να μην γίνομαι υποκειμενική, οι πιο υλιστές μπορούν να το δουν κι αλλιώς: Με το αντίτιμο, καταναλώνεις τουλάχιστον 4 καφέδες, τουλάχιστον 3 ποτήρια/μπουκάλια μπύρα, αναψυκτικά/νερά/μπανάνες/σάντουιτς για το σπίτι-αν δεν πεινάσεις όσο είσαι εκεί. Και επί την ευκαιρία, ακούς και καμιά δεκαπενταριά διανοούμενους επί διαφόρων θεμάτων, που ίσως δεν σ'ενδιαφέρουν καν.
Πιστεύω όμως ότι στην πρώτη μόνο περίπτωση γίνεται η απόσβεση, καθώς όσα και να σουφρώσεις, δεν φτάνουν την αξία του εισιτηρίου.
Στο μέλλον...
Υπόσχομαι να μην απορρίψω ξανά τόσο εύκολα την παρότρυνση της αδελφής μου, να συμμετάσχω εθελοντικά σε κάτι τέτοιο. Όπως η ίδια αναφέρει, "θα γνωρίσεις νέο κόσμο, θα περάσεις διαφορετικά, δεν θα φοβάσαι τόσο πολύ".
(Εντυπώσεις από την συμμετοχή μου στο TedX Academy Athens 27 September 2014, στο Μέγαρο Μουσικής Αθηνών).
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου