Μαύρο ριγέ σκουφί

Σάββατο.
Ύστερα από μια ηλιόλουστη αλλά κρύα εβδομάδα, το Σάββατο είναι μουντό, μελαγχολικό. Έχω ετοιμαστεί για να βγω έξω, μια βόλτα στην αγορά, αλλά για δουλειά. 
Πλατς! Πλιτς! (που λέει και το τραγούδι)
Στάλες νερού άρχισαν να πέφτουν πάνω μου-όχι μόνο σε μένα, αλλά στα πάντα γύρω μου. Όπως διαπίστωσα πολύ γρήγορα, ψιχάλιζε. "Αυτό μας έλειπε!", σκέφτηκα. Αλλά γίνεται σωστή μουντή ημέρα χωρίς βροχούλα; Δεν γίνεται!

Από απέναντι, έβλεπα στη στάση του λεωφορείου, ένα κορίτσι, απλά, καθημερινά ντυμένο, με το μαύρο ριγέ σκουφί της, να περιμένει υπομονετικά. Το πρόσωπό της έλεγε πολλά. Οι εκφράσεις της άλλαζαν ραγδαία και αποκάλυπταν τις σκέψεις που κατέκλυζαν το μυαλό της. Τη μια στιγμή φαινόταν θλιμμένη, ξαφνικά αναπάντεχα χαρούμενη, την άκουγα που σιγοτραγουδούσε το Ρούντολφ το ελαφάκι με τα μεγάλα αυτιά (μια σπάνια συνεργασία του Ρούντολφ το ελαφάκι με το Ντάμπο το ελεφαντάκι με τα μεγάλα αυτιά), κι έδειχνε πηγαία χαρούμενη, με παιδική αθωότητα να απολαμβάνει τις επερχόμενες γιορτές, όπως θα έπρεπε όλοι μας να κάνουμε, να μην την αγγίζει καμία δυστυχία. Και μετά το χαμόγελο έσβησε, τα μάτια της σταμάτησαν να γυαλίζουν από χαρά, έγινε ένα με τους υπόλοιπους, βυθίστηκε ξανά στις σκέψεις της...