Και...Πετάμεεεεεε....!!! - Day 8

Ώρα 00.05 πμ.
Σε τρεις ώρες παρά δέκα λεπτά, θα επιβιβαστώ στο λεωφορείο που θα με πάει στο αεροδρόμιο. Ημέρα επιστροφής.
Τα πόδια μου είναι παγάκια..αλλά δεν φτάνει μόνο αυτό, το μυαλό μου κατακλύζεται από σκέψεις, χρώματα, εικόνες από όοοολα αυτά που κατέγραψαν τα μάτια μου αυτές τις ημέρες, και κυρίως, άρχισα να σχεδιάζω την δική μου σειρά παπουτσιών και ρούχων.
Όλη την εβδομάδα οι γλάροι ήταν άφαντοι, και τώρα αποφάσισαν να ξεσαλώσουν. 
Η ώρα περνάει, κι ακόμα να κοιμηθώ. Το μάτι γαρίδα, τα πόδια παγωμένα, ενώ βρίσκομαι κάτω από ένα υπέροχο king size πουπουλένιο πάπλωμα, ικανό να ζεστάνει και την μύτη μου (η οποία συνήθως, είναι πολύ κρύα, και σε συνδυασμό με τα κρύα μου πόδια, δεν με αφήνει να κοιμηθώ).
Αρνούμαι πεισματικά να κοιτάξω την ώρα, και αμέσως εικόνες από όλο το φάσμα των ρολογιών περνάνε μπροστά μου. Εκκρεμή, στρογγυλά, ψηφιακά, του υπολογιστή, του κινητού, της εκκλησίας...
 1.30 πμ. Σε μια ώρα πρέπει να ξυπνήσω.

02.50 πμ., στο σταθμό των λεωφορείων.
Η ώρα του αποχαιρετισμού έφτασε. Δεν τα πάω καθόλου καλά με αυτά. Δεν στενοχωριέμαι ακριβώς που αφήνω την αδερφή μου και γυρίζω πίσω στα ίδια. Είναι που επιτέλους μίλησα σε άνθρωπο για πρώτη φορά μετά από μήνες, και τώρα τέλος... Είναι όλα τα συναισθήματα που μαζεύονταν, μαζεύονταν, και με οποιαδήποτε αφορμή, σκάνε. Είναι και οι γυναικείες ορμόνες που βάζουν ενα χεράκι να τα νιώθουμε όλα τόσο έντονα. Αυτές που είναι στα ύψη μια φορά τον μήνα... Αυτές που για τα πάντα φταίνε οι άλλοι. Ναι αυτές, που ευθύνονται για τα νεύρα μας απέναντι στο άλλο μισό, χωρίς λόγο και αιτία.... Αυτές, φταίνε για όλα.


Ώρα 05.00 πμ. 
Φτάσαμε στο αεροδρόμιο. Εδώ θα περιμένω άλλες τρεις ωρίτσες.

Ώρα 8.10 πμ.

Και....Πετάμεεεεεε....!!!!

Και...Πετάμεεεεεε....!!! - Day 7

Η τελευταία διαθέσιμη μέρα για shopping σήμερα. Φυσιολογικά, η τελευταία μέρα ξεκινάει από τις 9 πμ. Όχι όμως για μένα. Έχοντας στην τσέπη το 60% των τελευταίων μου χρημάτων, ξόδεψα ενα τετράωρο κοιτάζοντας το ταβάνι, κάνοντας διαδρομές από το ψυγείο στον καναπέ, με τον καφέ στο ενα χέρι και το κινητό στο άλλο.
Το μυαλό μου είχε κολλήσει.. δεν ήξερα τι ήθελα, δεν ήξερα που ήθελα να πάω, κι αν ήθελα κάτι το είχα ξεχάσει εντελώς. 
Από αυτήν την δύσκολη θέση με έβγαλε η μαμά, από την άλλη άκρη γραμμής του τηλεφώνου. Σαν να με καταλάβαινε, έβαλε τις σκέψεις μου σε μια σειρά. Με καθησύχασε όταν μου είπε να μην με ανησυχεί που δεν έχω χρήματα για τις τελευταίες αγορές...έχει η αδερφή μου! Έτσι, παρέα με την αδερφή μου, πήγαμε εκεί που δεν είχαμε επισκεφθεί μέχρι τώρα. 
Μετά από κάποια ώρα, το μυαλό μου επανήλθε στο άκρον άωτον της ξεγνοιασιάς: εγώ ανέμελη να στέκομαι στον ήλιο-γιατί είχε ηλιοφάνεια σήμερα- με σακούλες αποκτημάτων στα χέρια, η αδερφή μου σε αναμμένα κάρβουνα, να θέλει να δείρει τους καθηγητές της, μες στο άγχος για το πολυπόθητο approval. Τελικά με άφησε για να ξεκαθαρίσει κάποιους λογαριασμούς... Κι εγώ...συνέχισα τα ψώνια!

Και...Πετάμεεεεεε....!!! - Day 6

Ημέρα πεζοπορίας! 
Είχε λιακάδα και ζέστη, κι έτσι μπορέσαμε να επισκεφθούμε τα διαφορετικά μέρη του Bristol. Ξεκινάμε περιμένοντας το ιδανικό λεωφορείο, αυτό που θα μας πάει πιο κοντά στον προορισμό μας, αφήνοντας όμως το πιο όμορφο μέρος της διαδρομής να το περπατήσουμε. Στην ουσία, ξεπετάξαμε έτσι την ανηφόοορα και την κατηφόοορα. 
Το μέρος, ακτινοβολούσε πράσινο...Ζωηρό, έντονο, γεμάτο ενέργεια, πράσινο. Φαντάστηκα τον εαυτό μου όρθιο σε ενα παγκάκι, να ετοιμάζεται να κάνει ενα μακροβούτι όπως ο Σκρουτζ Μακ Ντακ στο αγαπημένο του θησαυροφυλάκιο. Αλλά τα φτερνίσματα και η επερχόμενη φαγούρα, με εμπόδισαν. 
Πήραμε το μονοπάτι για την γέφυρα. Την κρεμαστή γέφυρα του Clifton. Από εκεί μπορείς να δεις αφ' υψηλού το Bristol. Όχι όλο, αλλά αρκετό από αυτό. Από κάτω το ποτάμι, απέναντι τα βράχια. Η άλλη άκρη της γέφυρας ανήκει στην περιοχή Clifton, μια ήσυχη, γραφική αλλά και ακριβή τόσο όσο η  κρυολουσία που νιώθεις όταν η γλυκύτατη τσαντούλα που σου έκλεψε το μυαλό ξεπερνάει το βάθος της τσέπης σου.
Η γέφυρα του Clifton εξυπηρετεί επιβατικά Ι.Χ., δίκυκλα, ποδήλατα, και πεζούς. Μόνο οι πεζοποδηλάτες έχουν ελεύθερη διέλευση.
Η γέφυρα τηρεί πιστά το ραντεβού της με την μηνιαία συντήρηση. Μια φορά τον μήνα, είναι κλειστή καθώς οι αρμόδιοι τεχνικοί ελέγχουν κάθε σπιθαμή. Η θέα από εκεί είναι αξέχαστη. Έχει γίνει αναπόσπαστο κομμάτι κάθε νεόνυμφου ζευγαριού. Οι γαμήλιες φωτογραφίες λαμβάνουν χώρα στη γέφυρα του Clifton. 

Ακριβώς όμως επειδή είναι πολύ ψηλά, έχουν τοποθετηθεί αρκετές πινακίδες που απευθύνονται σε όσους σκέφτονται να πηδήξουν...στο κενό, χωρίς επιστροφή. Πινακίδες με αισιόδοξα και λογικά μηνύματα, που προτρέπουν να επικοινωνήσει ο άμεσα ενδιαφερόμενος, σε κοινωνική υπηρεσία που παρέχει βοήθεια και ψυχολογική υποστήριξη.
Μην φανταστείτε μηνύματα τύπου "η ζωή ειναι μια υπέροχη λιακάδα που δεν πρέπει με τίποτα να χάσεις" και αλλά τέτοια γλυκανάλατα κλισέ. Μιλάμε για σοβαρά μηνύματα.

Και...Πετάμεεεεεε....!!! - Day 5

Να και η 5η ημέρα... Την περίμενα πως και πως! Μένουν μόλις 2 ημέρες για την επιστροφή, και η αντίστροφη μέτρηση έχει αρχίσει. Ο καιρός είναι υπέροχος. Με κρύο! Ήλιος! Χωρίς αέρα! Ώρα για shopping. Γιούπι!!!
Όλη η αγορά στα πόδια μου... Ξεχύθηκα αποφασισμένη να το κάνω πραγματικότητα τα πιο τρελά μου όνειρα, να δοκιμάσω ρούχα ρούχα ρούχα χωρίς κανέναν ενδοιασμό. Πάτησα το κατώφλι του αγαπημένου μου τεσσάρων επιπέδων κατάστημα, και άρπαξα ένα καλάθι-καρότσι. Τριγύρισα σε όλο το ισόγειο...μετά ανέβηκα στον πρώτο όροφο...και στον δεύτερο...μέχρι που συνειδητοποίησα ότι χρειαζόμουν και μια δεύτερη γνώμη, να μου πει την άποψή της γι'αυτά που σκόπευα να δοκιμάσω. Και αυτή ήταν στο πανεπιστήμιο από το πρωί. Μπουχούυουοου...... Εγκατέλειψα το άδειο καρότσι στην θέση του, και έφυγα. Προσπάθησα να ξεχάσω την στενοχώρια μου χαζεύοντας σχεδόν με το ζόρι τις βιτρίνες άλλων μαγαζιών. Ίσα που θυμήθηκα ότι είχα και από εκεί αγορές, και απρόθυμα τις έκανα. 
Πίσω στο σπίτι καθόμουν με τις ώρες, αγκαλιά με τις λιγοστές μου αγορές, να κοιτάζω το ταβάνι... Μέχρι που γύρισε από το πανεπιστήμιο η αδερφή μου, και την χιλιοπαρακάλεσα να πάμε μαζί για ψώνια, έστω και για μια ώρα. Παρόλη την κούρασή της, πήγαμε. Σχεδόν τρέχαμε ανάμεσα στα ρούχα, για να προλάβω να της δείξω τι μου άρεσε. Φυσικά ανέλαβε πρωτοβουλία και γέμισε το καλάθι μου με ρούχα που ούτε καν θα δοκίμαζα. By far μακριά από το στυλ μου. Με έσπρωξε στο δοκιμαστήριο και καθόταν σαν μπάστακας απ'έξω μέχρι να με δει με αυτά. Δεν πρόλαβα να τα δοκιμάσω όλα, ωστόσο, ήδη με τράβαγε στο ταμείο. Ναι, τα πήρα.     

Και...Πετάμεεεεεε....!!! - Day 4

Ναι, πολύ σωστά. Day 4. 
Χτες είχε πολύ αέρα. Ούτε που μπορώ να πω με σιγουριά πόσα μποφώρ. 
Και όχι μόνο αέρα...αλλά και σταγόνες βροχής, κανονική βροχή, καταιγίδα....και μετά αυτό που σε φτύνουν...και μετά μόνο αέρα, και φτου κι απ'την αρχή.
Ήταν η ιδανική ημέρα - από άποψη διαβάσματος και υποχρεώσεων- για να επισκεφθούμε το Ikea, για να αγοράσουμε μια ντουλάπα. Μία ντουλάπα που μπορείς να την κουβαλήσεις μόνος σου, και να την συναρμολογήσεις επίσης μόνος σου - αλλά χωρίς παρέα, ακόμα και η ντουλάπα δεν έχει πλάκα.
Βέβαια εγώ την διάγνωσή μου, την έβγαλα: δεν χρειαζόταν μόνο ντουλάπα το δωμάτιο, αλλά βιβλιοθήκη. Μία που να φτάνει μέχρι το  2.20m του ταβανιού, ώστε να αξιοποιηθεί όλο το ύψος της και να γεμίσει με βιβλία, άσχετα αν έπρεπε να ανεβείς σε σκάλα για να τα φτάσεις. Φυσικά, χρειαζόταν και ντουλάπα. Μία μεγάλη ντουλάπα, να πιάνει όλον τον τοίχο, και όχι ενός μέτρου πλάτος, μόνο. Που να χωρέσουν όλα αυτά τα ρούχα εκεί μέσα; Γίνεται πανικός. Παντού ρούχα, ρούχα, παπούτσια, παπούτσια, παπούτσια, παπούτσια, κασκόλ, σκουφιά, γάντια, και η καλοκαιρινή σεζόν ζουληγμένη σε θήκες με λεβάντα, προς αντιμετώπιση του σκώρου κατά τη διάρκεια του χειμέριου ύπνου. Στοιβαγμένες θήκες με λεβάντα απο κάτω προς τα πάνω.
Το μεγαλύτερο μέρος της διαδρομής προς το Ikea, λοιπόν, μας πήγε το λεωφορείο. Στην πιο κοντινή στάση μας άφησε. Λίγα λεπτά έπρεπε να διασχίσουμε δυο δρόμους, για τον προορισμό. 
Αν δεν είχα γεμάτο το σακίδιο, ομολογώ μπορεί και να μην έφτανα ποτέ. Σαν αερόστατο αισθανόμουν, που είναι δεμένο και δεν το άφηνε το σχοινί να πλεύσει...προς τα σύννεφα. Ευχόμουν έντονα για ένα βαρίδι εξ'ουρανού...σαν αυτά που βάζουν τα καλοκαίρια οι ψαροταβέρνες στα τραπέζια. Ούτε λόγος για ομπρέλα για τις χοντρές σταγόνες που έπεφταν με ορμή πάνω μας λες και μας μισούσαν θανάσιμα.
Μετά από κανα τρίωρο σουλατσαρίσματος στο Ikea, το ταξί μας άφησε μπροστά στο σπίτι, μαζί με την λεία μας. Τρία άτομα χρειάστηκαν για να μεταφέρουμε αυτήν την ντουλάπα "που μπορείτε να την πάρετε σπίτι σας με το δικό σας αυτοκίνητο, καταλαμβάνοντας ελάχιστο χώρο, χάρη στην επίπεδη συσκευασία της...". 

(Στη διαδρομή προς το σπίτι. Ναι, είναι πραγματική φωτογραφία. Η πιο κοντινή λήψη επιβεβαιώνει τους φόβους σας. Ναι, είναι αλήθεια.)

Η Day 4, πέρασε γρήγορα, χωρίς να το καταλάβω. Μια η βροχή, μια ο αέρας, το ανεμόβροχο που στροβιλιζόταν κατά την κρίση και τη διάθεσή του, δεν ήθελα να βγω από το σπίτι, αλλά και το κρύο που είχε μέσα, πέρασα αρκετή ώρα στην τουαλέτα, αγκαλιά με το καλοριφέρ-για να μην ανάψω το κεντρικό και ζεστάνει όλο το σπίτι χωρίς να υπάρχει ιδιαίτερος λόγος. Και έρθει ο λογαριασμός ρεύματος χρυσός.

Και...Πετάμεεεεεε....!!! - Day 2

Πόσο απόλαυσα αυτόν τον ύπνο.... 

Ξύπνησα γύρω στις 11πμ τοπικής πάντα, ωρας, έχοντας κλείσει περίπου μια ντουζίνα ώρες ύπνου. Μπορώ να πω ότι εγκλιματίστικα πλήρως.
After ένα σύντομο breakfast, we took τα πράγματά μας και ξεκινήσαμε για τις πανεπιστημιακές εγκαταστάσεις.

Ο καιρός θα μπορούσε να είναι και better. The weatherman had predicted ότι όλη την εβδομάδα (της παραμονής μου) θα ήταν βροχερός και windy.
Έξω ρίχνει "αυτό που σε φτύνουν", είναι ο Ελληνικός όρος για το drizzling. Μεταξύ ψιλόβροχου, χιονόνερου, μπόλικο σε ποσότητα, με αεράκι που το παίρνει και το σηκώνει στην κυριολεξία, και το πάει όπου θέλει. Εναλλακτικά, σκατοweather.

Όση ώρα η συγκάτοικος παρακολουθούσε ένα πολύ βαρετό αλλά υποχρεωτικό lesson, εγώ περίμενα σε ένα διπλανό κτήριο εντός του πανεπιστημιακού campus, όπου ο καθένας μπορεί να πιει τον καφέ του, να μελετήσει, να τσιμπήσει ένα σνακ, κλπ. (ναι, ανήκει στο πανεπιστήμιο).
Έχω φέρει και τις σημειώσεις από το on-line σεμινάριο που παρακολουθώ, μήπως και καταφέρω να συγκεντρωθώ να το διαβάσω (δεν μπορώ να συγκεντρωθώ στο σπίτι, μπορώ στο Bristol. Κάτι δεν πάει καλά...). Καθώς και ένα μυθιστόρημα 766 σελίδων, τρεις δωρεάν εφημερίδες (εκδιδόμενες από το πανεπιστήμιο), κι άλλο ένα δωρεάν φοιτητικό περιοδικό I was given a few hour ago.
Είμαι πολύ βολικός τύπος. Κάθομαι παντού, αρκεί να έχει καναπέ και ζεστούλα. 

Καλά, όχι ακριβώς παντού, είπαμε.

Και...Πετάμεεεεεε....!!! - Day 1

"...Έλα... Έλα κι άλλο... Έχεις πολύ χώρο... Κόψε, κόψε, κόψε.... Κόψτο όλο σου λέω...!"

Αυτό ήταν η όπισθεν.

Ευθύς μπροστά μας φανερώθηκε ο τεράστιος διάδρομος. Και ξεκίνησε το sprint.
Πολύ σύντομα, σηκώθηκαν τα δυο μπροστινά πόδια (αντίθετα με το αγαπημένο μου σκατόσκυλο-αλλά και όλα τα σκυλάκια του κόσμου- που χρησιμοποεί τα πίσω πόδια εναλλάξ, όταν βρεθεί φάτσα σε κάθε λογής γαϊδουράγκαθα, δέντρα, κολώνες, γωνίες, στριμμένους χαρακτήρες ενίοτε), και ακολούθησαν και τα άλλα δύο.

Και...Πετάμεεεεεε....!!!

Πάνω από τα σύννεφα πλέον, απολαμβάνω αυτό το άθλιο υψόμετρο και έναν υπέροχο γαλάζιο ορίζοντα με υφή σαν το μαλλί της γριάς και βαμβάκι.

Για μια ολόκληρη εβδομάδα θα ακούω γλάρους,
Θα ξεσκονίσω τα αγγλικά μου από πρώτο χέρι, 
Θα προσπαθήσω να δοκιμάσω την προφορά από τους χαρακτήρες του Harry Potter,
Θα φάω υπέροχα ντόνατς!

Ομπρέλα πήρα; Πήρα!
Επίσης, κατεψυγμένα κρέατα, αγκινάρες, φασόλια, πασχαλιάτικα κουλουράκια, ρούχα, παπούτσια, παπούτσια, παπούτσια και πολλά άλλα.